music

Home |my choice | dark wave | punk | αστα να πανε

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Diamanda Galás


Diamanda Galás




Diamanda Galás (born August 29, 1955) is an American avant-garde soprano, composer, pianist, organist, performance artist, and painter.
Galás has been described as "capable of the most unnerving vocal terror". Her works largely concentrate on the topics of AIDS, mental illness, despair, injustice, condemnation, and loss of dignity. She has worked with many avant-garde composers, including Iannis Xenakis, Vinko Globokar and John Zorn, and also collaborated with jazz musician Bobby Bradford, and John Paul Jones, former bassist of Led Zeppelin.

Background and education

Galás was born and raised in San Diego, CA to Greek Orthodox parents. She studied a wide range of musical forms, and played gigs in San Diego with her father, also a musician, performing Greek and Arabic music.

Early career

After moving to Europe, Galas made her solo performance debut at the Festival d'Avignon, in France, in 1979, performing the lead in the opera Un Jour comme un autre, by composer Vinko Globokar, based upon Amnesty International's documentation of the arrest and torture of a Turkish woman for alleged treason. Her first album was The Litanies of Satan, released in 1982. Her second album, Diamanda Galas, was released in 1984.
Her work first garnered widespread attention with The Masque of the Red Death, an operatic trilogy which includes The Divine Punishment, Saint of the Pit and You Must Be Certain of the Devil. In it, she details the suffering of people with AIDS. Shortly after the recording of the trilogy's first volume began, her brother, playwright Philip-Dimitri Galás, became sick with the disease, which goaded Galás to redouble her efforts. Philip-Dimitri Galás died in 1986, just before the completion of the trilogy.


Career

Diamanda Galás at the QE Hall in London
Galás began writing and performing on the subject of AIDS in 1984, while living in San Francisco. In 1988 she joined ACT UP, the AIDS activist group.
On December 10, 1989, Galás was arrested inside Saint Patrick's Cathedral, as part of ACT UP's Stop the Church demonstration, while protesting John Cardinal O'Connor's opposition both to AIDS education, and to the distribution of condoms in public schools. She was one of 53 people arrested inside the cathedral.
Galás appears on the 1989 studio album Moss Side Story by former Magazine and Nick Cave and the Bad Seeds instrumentalist Barry Adamson. Moss Side Story is a "soundtrack for a non-existent film noir".
In 1990 Galás performed at the Cathedral of Saint John the Divine in New York, the recording of which was released in 1991 as Plague Mass, in which she criticized the Roman Catholic Church for its indifference to AIDS.
Galás also sings in a blues style, interpreting a wide range of blues songs with her unique piano and vocal styles. This aspect of her work is perhaps best represented by her 1992 album, The Singer, on which she covered Willie Dixon, Roy Acuff, and Screamin' Jay Hawkins, as well as "Gloomy Sunday", a song written by Hungarian pianist and composer Rezső Seress in 1933 and translated into English by Desmond Carter.
In 1993 Galás released Judgement Day, a video of her performances, and Vena Cava, a live album, recorded at The Kitchen in 1992.
In 1994 Galás collaborated with Led Zeppelin bassist John Paul Jones, a longtime admirer of the singer. The resulting record, The Sporting Life, was released the same year. She was also featured on the soundtrack for Oliver Stone's Natural Born Killers.
In 1995 Galás contributed her voice to the eponymous album of British synth-pop duo, Erasure, at the invitation of the lead singer, Andy Bell
Galás has published one book, The Shit of God, in 1996. It contains many of her original writings. Also in 1996, she released Schrei X, a live recording.
In 1997, Galás contributed vocals to the album Closed on Account of Rabies, a tribute to Edgar Allan Poe which also included Iggy Pop, Debbie Harry and Marianne Faithfull, lending their voices to the tales of the legendary author. Galás' reading of "The Black Cat" was the longest recording on the compilation.
In 1998 Galás released Malediction and Prayer, which was recorded live in 1996 and 1997.
In 2000 Galás worked with Recoil, contributing her voice to the album Liquid. She's the lead vocalist on the album's first single, "Strange Hours", for which she also wrote the lyrics, and can be heard on "Jezebel" and "Vertigen" as a backing vocalist.
In August 2004 Galás released the album Defixiones, Will and Testament: Orders from the Dead, an 80-minute memorial to the Armenian, Greek, Assyrian and Hellenic victims of the Turkish genocide. Defixiones refers to the warnings on Greek gravestones against removing the remains of the dead. In December 2004 Galás released, La Serpenta Canta a live album including material recorded between May 1999 & November 2002.
In 2005, Galás was awarded Italy's prestigious Demetrio Stratos International Career Award.
In 2008, Galás released her seventh live album, Guilty Guilty Guilty.
Galás' vocals from her song "Orders from the Dead" were used on the album Aealo by Greek black metal band Rotting Christ, released in February 2010.
In 2011, she collaborated with Soviet dissident artist Vladislav Shabalin for "Aquarium", a sound installation inspired by the environmental disaster in the Gulf of Mexico. The event took place at Leonhardskirche in Basel (Switzerland) from June 12 to 19.[8]
In 2013, Galás and Vladislav Shabalin had the sound installation "Aquarium" May 9 to 12 in the church of San Francesco in Udine (Italy), at the festival "Vicino/Lontano".
Galás is currently working on remastering her albums for release later 2016.


Film work

Galás has often worked in the film industry. She was the voice of the dead in The Serpent and the Rainbow. A cover of the Schwartz-Dietz song "Dancing in the Dark" appears in Clive Barker's film Lord of Illusions during the closing credits. "Le Treizième Revient" and "Exeloume" appear on the soundtrack to Derek Jarman's The Last of England. She contributed vocals to Francis Ford Coppola's 1992 film Dracula as a group of female vampires, and vocal improvisation to Hideo Nakata's 2005 film The Ring Two. Excerpts from Galás' "I Put a Spell on You", "Vena Cava", "The Lord is My Shepherd", and "Judgement Day" can be heard in Oliver Stone's Natural Born Killers.
In 2011, she premiered the film Schrei 27, made in collaboration with Italian filmmaker Davide Pepe. Based on Galás' 1994 radio piece, Schrei X, a co-commission of New American Radio and the Walker Art Center, the film is described as an "unrelenting" portrait of a body suffering torture in a medical facility.
Most recently she contributed vocal work and composition to James Wan's 2013 horror film The Conjuring, and "Free Among the Dead", from Galás' The Divine Punishment was featured in Zoe Mavroudi's 2013 documentary about the criminalization of AIDS, Ruins: Chronicle of an HIV Witch-Hunt.


Influences

Galás has cited multiple artists as influences on her music, including Maria Callas, Annette Peacock, Patty Waters, John Lee Hooker, and Johnny Cash. She is also influenced greatly by Greek and Middle Eastern styles of singing, as well as blues music.

Discography

Studio albums

1979 – If Looks Could Kill (w/Jim French and Henry Kaiser)
1982 – The Litanies of Satan
1984 – Diamanda Galas
1986 – The Divine Punishment
1986 – Saint of the Pit
1988 – You Must Be Certain of the Devil
1992 – The Singer
1994 – The Sporting Life (w/John Paul Jones)

Compilation albums

1989 – Masque of the Red Death
Live performance albums
1991 – Plague Mass
1993 – Vena Cava
1996 – Schrei x
1998 – Malediction and Prayer
2003 – La serpenta canta
2003 – Defixiones: Will and Testament
2008 – Guilty Guilty Guilty

Long-form videos

1986 – The Litanies of Satan (VHS)
1993 – Judgement Day (VHS)
Promotional videos
1988 – Double-Barrel Prayer[14]
1994 – Do You Take This Man?[15]

Books

1996 – The Shit of God

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

John Donne

No man is an island,
Entire of itself,
Every man is a piece of the continent,
A part of the main.
If a clod be washed away by the sea,
Europe is the less.
As well as if a promontory were.
As well as if a manor of thy friend's
Or of thine own were:
Any man's death diminishes me,
Because I am involved in mankind,
And therefore never send to know for whom the bell tolls;
It tolls for thee.


John Donne

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

JOHN DONNE



Ο John Donne, από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές, έγινε ευρύτερα γνωστός στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν ο ποιητής T.S. Eliot κυριολεκτικά “ξέθαψε” τον ποιητή από τη μακρόχρονη αφάνεια στην οποία είχε περιπέσει εξαιτίας της “σκοτεινότητάς” του, όπως είχε προβλέψει ο Ben Jonson. Πράγματι η ποίηση του Donne ήταν δυσνόητη για τους σύγχρονούς του αναγνώστες, καθώς και για εκείνους των επόμενων διακοσίων χρόνων τουλάχιστον. Βέβαια ο Donne δεν ενδιαφερόταν για το ευρύ κοινό γιατί έγραφε όχι για να δημοσιεύσει αλλά για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και τους φίλους του. Τα τρία παρατιθέμενα ποιήματα είναι από τη συλλογή του «Τραγούδια και Σονέτα», τα οποία όμως, μορφολογικά, δεν είναι ούτε τραγούδια ούτε σονέτα. Ονομάζονται μεταφυσικά (metaphysical), τίτλος που τους δόθηκε αργότερα, από μια φράση του ποιητή Dryden, γιατί ο Donne (όπως και οι άλλοι μεταφυσικοί ποιητές που επηρεάστηκαν από αυτόν) αντλούσε έμπνευση για τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις του από τις τότε νεόκοπες επιστήμες: αστρονομία, αλχημεία, γεωγραφία, νομικά, ιατρική, φιλοσοφία.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Οι Έλληνες εθελοντές Aντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο


Στις 17 Ιούλη του 1936 μια ομάδα φασιστών αξιωματικών που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Σέγκουι, στασίασε και κατέλυσε τις νόμιμες αρχές της δημοκρατίας που είχαν βγει από τις εκλογές του Φλεβάρη του ίδιου χρόνου. Αυτή ήταν και η αρχή του φασιστικού πραξικοπήματος που απλώθηκε με ταχύτητα αστραπής σ’ ολόκληρη τη χώρα κι αιματοκύλισε τον Ισπανικό λαό για τρία σχεδόν χρόνια.

    Το φασιστικό αυτό πραξικόπημα δεν ήταν αποτέλεσμα μιας πρόχειρης συνωμοσίας. Ήταν ένα πολύ καλά μελετημένο κι οργανωμένο πραξικόπημα που το καθοδηγούσε μια ομάδα από έμπειρους στρατηγούς, γνωστούς για τις συμπάθειες τους στο χιτλερικό καθεστώς και τις φασιστικές τους πεποιθήσεις, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο Φραγκίσκο Φράνκο, που έγινε αρχηγός τους. Είχε γερά στηρίγματα στην αστική τάξη της χώρας, στους μεγάλους γαιοκτήμονες και (σε ποιούς άλλους;) στον κλήρο. Φασιστικές οργανώσεις όπως η φάλλαγα,

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

"Το μάρκετινγκ της τρέλας"



Με αφορμή ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ, υπό τον τίτλο “The Marketing of Madness”, διερωτάται κανείς, βλέποντάς το, εάν είναι πάντοτε αναγκαία η κατανάλωση φαρμάκων για τον έλεγχο και την ρύθμιση μιας ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς. Με έντονα κριτική διάθεση απέναντι στον τομέα της ψυχιατρικής και της φαρμακοθεραπείας, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει θέματα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γύρω από τον τρόπο που ελέγχεται και ρυθμίζεται σήμερα από τους ειδικούς, μέχρι και η πιο απλή ψυχική ασθένεια.


Σύμφωνα με ψυχιατρική έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, 540 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν διεθνώς, από κάποια ψυχική ασθένεια. Η συγκεκριμένη διαπίστωση θα μπορούσε να ισοδυναμεί τρεις φορές, με τον πληθυσμό των περισσότερων μεγαλουπόλεων του κόσμου. Η ερώτηση που γεννάει αυτή η πρόταση είναι “εάν υπάρχουν πράγματι, τόσο πολλοί ασθενείς ή είναι και αυτό μία περίπτωση καλού μάρκετινγκ”. Και η απάντηση δεν δίνεται όσο δεν φαίνεται να ανησυχεί κανείς, για την γενική εικόνα της κοινωνίας. Για το τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή, με τον πολλαπλασιασμό της αλλοίωσης της διάθεσης και των συναισθημάτων από τα φάρμακα.
Μόνο στα τελευταία 60 χρόνια, αρχίσαμε πραγματικά την χορήγηση φαρμάκων, δηλητηριάζοντας τον εγκέφαλο με τόσο τρομερά τοξικές ουσίες”, παραδέχεται ο Κλινικός Ψυχολόγος, Τόμπι Γουάτσον. Σύμφωνα με ειδικούς από τον χώρο του μάρκετινγκ, ψυχικές διαταραχές, όπως το άγχος και η κατάθλιψη αποτελούν τις πιο ασαφείς κατηγορίες ασθένειας για τη χορήγηση φαρμάκων, ενώ σπάνια βασίζονται σε μετρήσιμα σωματικά συμπτώματα. Η ιατρική γνωμάτευση ωστόσο, καταλήγει συχνά, στη χορήγηση φαρμάκων, όπως είναι τα αντικαταθλιπτικά, προβάλλοντας τις ιδιότητες τους ως ένα “μαγικό” χάπι που θα αποδεσμεύσει τον ασθενή από οποιαδήποτε ψυχική δυσφορία.
Όλα ή σχεδόν, τα περισσότερα ψυχοτρόπα φάρμακα έχουν πέρα από “μαγικές” ιδιότητες και κάποιες εξίσου, ισχυρές παρενέργειες. Μέσα στις παρενέργειες είναι και η επιδείνωση των συμπτωμάτων που το φάρμακο ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει. Ένα αγχολυτικό φάρμακο καταπολεμά συνήθως, την νευρικότητα, τις διαταραχές πανικού, την ίδια στιγμή όμως, μπορεί να προκαλέσει αυξημένη επιθετικότητα ή παραισθήσεις. Στην ουσία, ένα φάρμακο βάζει τον ασθενή σε κίνδυνο με τον ίδιο τρόπο που τον βοηθάει.

Σύμφωνα με τον κλινικό ψυχολόγο, Ρίτσαρντ Λάντις, “Τα περισσότερα ψυχοτρόπα τείνουν να ισοπεδώσουν τα πράγματα. Μειώνεις την κατάθλιψη, μειώνεις επίσης, και την χαρά. Και έτσι υποβιβάζεται το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, προκειμένου να αποφύγεις την αντιμετώπιση του προβλήματος”. Κατά την περιγραφή του Διευθυντή Υπηρεσιών Οικογενειακής Υποστήριξης στο Τέξας, Τζόσουα Μπόιντσταν, ένα ισχυρό φάρμακο προκαλεί ολοκληρωτικό “μούδιασμα συναισθημάτων”, δεν αφήνει χώρο σε κανένα συναίσθημα.

Αν η αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου κρίνεται αβέβαιη, χορηγείται και δεύτερο, προωθώντας τον χαρακτήρα της “πολυφαρμακολογίας”. Στην πραγματικότητα, μαθαίνεις να χειρίζεσαι τις παρενέργειες από το πρώτο φάρμακο, επιβαρύνοντας τον οργανισμό με ένα νέο. Για παράδειγμα, τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν αϋπνία, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η ανάγκη για ένα ακόμη, χάπι για τον ύπνο. “Και δεν υπάρχει ίχνος έρευνας που να υποστηρίζει ότι είναι ασφαλές και αποτελεσματικό να συνδυάζονται μαζί δύο φάρμακα”.

Οι ψυχίατροι ως... θεράποντες ιατροί

Πολύ πριν την χορήγηση φαρμάκων, οι ψυχίατροι στήριζαν τους ασθενείς τους, υποσχόμενοι να γιατρέψουν τους ψυχικά αρρώστους. Υποστηρίζεται πως η αποτυχία τους από την θεωρία στην πράξη δεν μπορούσε να τους καταστήσει γιατρούς από τον κυρίως, κλάδο της ιατρικής, με αποτέλεσμα να εντάξουν κι εκείνοι τα φάρμακα στην επιστήμη τους, ως πανάκεια που θα τους εξασφάλιζε τον αυθεντικό επιστημονικό τίτλο του ιατρικού επαγγέλματος.
Η μοντέρνα ψυχιατρική βασίστηκε στην χορήγηση ψυχοτρόπων φαρμάκων από τα πρώτα κιόλας, χρόνια στα άσυλα παραφρόνων, κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα. Οι ψυχικές παθήσεις δεν ανήκαν πια στην ψυχολογία, ήταν συμπτώματα μιας ασθένειας και για να τα θεραπεύσουν οι ψυχίατροι χορηγούσαν συνταγές. Για να ελέγξουν τα ξεσπάσματα των εγκλείστων μάλιστα, οι γιατροί χρησιμοποίησαν τα αρχικά ψυχοτρόπα όπως τη “μορφίνη” και το “όπιο”, αλλά σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς τους, αυτά δεν βοήθησαν, αλλά αντιθέτως, αποδείχτηκαν άκρως εθιστικά. Αυτό οδήγησε σε μια νέα γενιά εξάρτησης με πειραματικές θεραπείες, πολλές από τις οποίες προωθούσαν την ηρωίνη στην Αμερική και την Ευρώπη, κατά τον 20ο αιώνα.

Ο Sigmund Freud και η κοκαΐνη

Ο θεμελιωτής της ψυχιατρικής, Sigmund Freud, υποστήριξε ότι η κοκαΐνη θα μπορούσε να αποδειχθεί σωτήρια για την αντιμετώπιση ψυχικών δυσκολιών. Η μελέτη Uber Coca, (περί Κοκαΐνης), αφορούσε την περίοδο που ασχολήθηκε με την κλινική χρήση της κοκαΐνης σε περιπτώσεις καρδιοπάθειας ή νευρικής κατάπτωσης, ως φάρμακο ικανό να αντικαταστήσει την μορφίνη που χορηγούνταν μέχρι τότε. Μεγάλο ρόλο στα εντυπωσιακά άρθρα, που δημοσίευε ο ίδιος, περί ευεργετικών ιδιοτήτων της κοκαΐνης, φαίνεται πως έπαιξαν οι γίγαντες των φαρμακοβιομηχανιών της εποχής, που αναφέρεται, ότι τον πλήρωναν για να επιδοκιμάζει τα εκχυλίσματά τους.
Η θεωρία του έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μίας ολόκληρης βιομηχανίας της κοκαΐνης του δυτικού κόσμου, στις αρχές του 20ου αιώνα. “Κρασί κοκαΐνης της Metcalf”- “Δημοφιλές Γαλλικό Τονωτικό Κρασί”, “Σταγόνες για τον πονόδοντο με κοκαΐνη”, “Θεραπεία Πιτυρίδας με κοκαΐνη” είναι μόνο μερικές από τις επιγραφές που συναντούσες σε μαγαζιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να εθίζονται, και έπρεπε να αντιμετωπίσουν ανεπανόρθωτες βλάβες του οργανισμού τους. Έπρεπε να μάθουν να ζουν με το νευρολογικό πρόβλημα, το οποίο προκαλούνταν από τις φαρμακοβιομηχανίες που προωθούσαν το συγκεκριμένο φάρμακο.
Αργότερα, ο Freud έγραψε: “Η ψυχική επίδραση της κοκαΐνης αποτελείται από ευθυμία και διαρκή ευφορία, δεν προκαλεί ψυχαναγκαστική επιθυμία για περαιτέρω χρήση του διεγερτικού”.  Η συνειδητοποίηση πως έπρεπε να βρεθεί άλλο χάπι “ευτυχίας” δεν άργησε να έρθει. Οι αμφεταμίνες ήταν ο επόμενος σταθμός, κι εκείνες όμως, αποδείχθηκαν πολύ τοξικές και εθιστικές.

Μαρτυρίες ασθενών από το ντοκιμαντέρ

 “Με τα φάρμακα που μου έγραψε ο γιατρός ένιωθα απαίσια. Συνεχείς πονοκέφαλοι, συνεχής ναυτία, ήθελα να γυρίσω ανάποδα το δέρμα μου λες και υπήρχαν ζωύφια πάνω μου”.
“Με έκανε να νιώθω αργή, νωθρή. Κι αν με ρώταγε κάποιος κάτι, έπαιρνε ένα λεπτό πριν πω “Τι;”
“Σου ρουφάει όλη την ζωή, και είναι σαν ένα σώμα. Σαν μηχανή”,
“Δεν ήθελα να ζω. Δεν επιθυμούσα να ζω. Ένιωθα άθλια”. 

Αναμφίβολα, μία χρόνια και σοβαρή ψυχική πάθηση ίσως, να μην μπορεί να θεραπευτεί από μόνη της. Εκείνο το οποίο πρέπει να διαχωριστεί είναι πότε μία ψυχική δυσφορία οφείλεται σε μία προσωρινά, πεσμένη ψυχολογική διάθεση και πότε σε έναν ιατρικά, αποδεδειγμένο όρο. “Η δύναμη του να πείθεις ανθρώπους που είναι υγιείς ότι είναι άρρωστοι, ή τους ελαφρώς αρρώστους ότι είναι πολύ σοβαρά” είναι ίσως, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής.  

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

Επαρχία



Κάτι που έχει αλλάξει στην ελληνική κοινωνία μετά το περασμένο καλοκαίρι, είναι το ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική. Είναι εμφανές πως τα πολιτικά θέματα δεν συγκινούν τους Έλληνες όσο τους συγκινούσαν μέχρι το δημοψήφισμα του Ιουλίου.

Κάποιοι αναρωτιούνται πώς γίνεται να ασχολούμαστε με μικρότερης σημασίας και να μην ασχολούμαστε με τα μεγάλα πολιτικά θέματα που αφορούν τη ζωή μας και την κάνουν πολύ δύσκολη.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η απάντηση στο γιατί συμβαίνει αυτό είναι απλή:
Οι Έλληνες ξέρουν πως δεν μπορούν να επηρεάσουν σε τίποτα τις πολιτικές αποφάσεις.

Ουσιαστικά μπορούν, αλλά έχουν πειστεί ότι δεν μπορούν.

Έχουν αποδεχτεί πως η φωνή τους δεν μετράει.

Αν το αποδεχτείς αυτό, έτσι είναι.

Σημασία έχει τι νιώθεις. Αυτό που νιώθεις, αυτό είσαι. Μπορεί να σου λένε όλοι πόσο όμορφη είσαι αλλά εσύ να αισθάνεσαι πως δεν είσαι. Έχω μια φίλη που της συμβαίνει αυτό.

Οι Έλληνες νιώθούν πως δεν μπορούν να αλλάξουν την τύχη της χώρας και τη δική τους, και έχουν αφεθεί.

Σημαντικό ρόλο στο να αποδεχτούν οι Έλληνες την ήττα τους έπαιξε το δημοψήφισμα.

Όταν σε μια χώρα γίνεται δημοψήφισμα, υπερισχύει το ένα αποτέλεσμα και μέσα σε λίγες μέρες εφαρμόζεται το αποτέλεσμα που ηττήθηκε στο δημοψήφισμα, είναι λογικό οι πολίτες να πιστεύουν πως η γνώμη τους δεν έχει κανένα βάρος.

Μου έλεγε πριν από λίγες μέρες μια φίλη -που ψήφισε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα- πως συνειδητοποιεί πως έπρεπε να είχε γίνει αποδεκτό το ΟΧΙ που νίκησε στο δημοψήφισμα.

Σύμφωνα με την γνώμη της, αυτό που συνέβη μετά το δημοψήφισμα, ήταν η ταφόπλακα της χώρας και της κοινωνίας, γιατί χάθηκε και η τελευταία αίσθηση πως η Ελλάδα είναι δημοκρατία.

Βέβαια, άλλα μου έλεγε το περασμένο καλοκαίρι αλλά δεν ήθελα να της το θυμίσω και να την στενοχωρήσω, γιατί ετοιμάζεται να μεταναστεύσει κι αυτή, και είναι στις μαύρες της.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έπρεπε να είχε εφαρμοστεί.

Τις συνέπειες του πραξικοπήματος τις βλέπουμε, και θα είναι ακόμα χειρότερες για την ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια.

Αντιμετωπίζοντας το δημοψήφισμα σαν παιχνίδι στο καζίνο -σε μια χώρα που δεν είχε γίνει δημοψήφισμα για 41 χρόνια- ο Αλέξης Τσίπρας διέπραξε ένα έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Έγκλημα διέπραξαν και οι Έλληνες που δεν αντέδρασαν.

Τον Τσίπρα θα τον κρίνει η Ιστορία. Θεωρητικά, είναι ακόμα στο παιχνίδι.

Πάντως, μετά το περασμένο καλοκαίρι, μετά το δημοψήφισμα και το νέο Μνημόνιο, οι Έλληνες άρχισαν να ασχολούνται με πιο μικρά θέματα.

Ήξεραν πως με τα μεγάλα δεν τους παίρνει. Δεν μετράει η γνώμη τους.

Τώρα καταλαβαίνω πώς θα ήταν η ζωή στην Ελλάδα στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

Οι τότε Έλληνες είχαν αποδεχτεί πως οι τύχες τους είναι στα χέρια του Σουλτάνου και δεν το αμφισβητούσαν.

Οπότε, θα ασχολούνταν κι αυτοί με θέματα της καθημερινότητας.

Την μπουγάδα της γειτόνισσας, τι φουστανέλα φόρεσε ο Λιάκος, την στάμνα της Ελένης και τέτοια.

Αυτό κάνουν και σήμερα οι Έλληνες.

Οι Έλληνες ετοιμάζονται να φάνε στο κεφάλι ακόμα περισσότερους φόρους και μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλά ασχολούνται με θέματα όπως το ποιος θα είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.

Λυσσάνε τα Wikileaks, γίνεται ο κακός χαμός σε όλο τον κόσμο αλλά οι Έλληνες χαμπάρι.

Βέβαια, δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αυτό -ο ρόλος των πολιτών περνάει όλο και πιο πολύ στο περιθώριο στις δυτικές κοινωνίες- αλλά στην Ελλάδα δεν κρατιούνται πια ούτε τα προσχήματα.

Κι έτσι φτάνουμε σε πανηγυρισμούς επειδή ο διευθυντής του Φεστιβάλ θα είναι Έλληνας και όχι Βέλγος.

Δηλαδή, οι Έλληνες κάνουν πως δεν βλέπουν πως η Ελλάδα είναι υπό ξένη διοίκηση και κάνουν «επανάσταση» -από τα social media- για τον ξένο διευθυντή ενός Φεστιβάλ που οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε μια παράστασή του, ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που δεν ήξεραν καν πως αυτό το Φεστιβάλ υπήρχε.

Ακούς και διάφορες φωνές για «νίκη του ελληνικού πολιτισμού».

Μα δεν έχουν πολιτισμό τα προτεκτοράτα. Δεν έχουν πολιτισμό οι δούλοι.

Κανείς δεν προσέχει πως ούτε ένα λαϊκό τραγούδι δεν γράφεται πια. 

Χιλιάδες «καλλιτέχνες» αλλά…

Είναι θλιβερή η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν θα αργήσει η στιγμή που ο ένας Έλληνας θα στραφεί κατά του άλλου.

Έχοντας αποδεχτεί πως δεν μπορούν να επηρεάσουν τα σημαντικά πολιτικά θέματα, οι Έλληνες θα ασχολούνται με το τι φοράει ο ένας και το τι φοράει ο άλλος.

Και θα θέλουν να έχουν άποψη για το πώς θα ζει ο άλλος.

Όταν δεν έχεις πρόσβαση στην εξουσία, θέλεις να εξουσιάσεις τον διπλανό σου.

Εκτός από προτεκτοράτο, η Ελλάδα μετατρέπεται ολόκληρη σε επαρχία.

Και είναι σκληρή η ζωή στην επαρχία.

Τουλάχιστον για όσους θέλουν να ζουν ελεύθεροι.

Αυτό το ήξεραν οι πρόγονοί μας.

Αλλά έχουμε καιρό μέχρι τα 400 χρόνια.

Καλά να περνάτε.


Του πιτσιρίκου

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

"ευρώ ή δραχμή"




Στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά λέγοντας: ΔΡΑΧΜΗ. Βέβαια, αμέσως μετά θα έγραφα σελίδες επί σελίδων για τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, επικαλούμενος βιβλιογραφία, οικονομικά στοιχεία και παραδείγματα...

Αλλά θα μου επιτρέψετε να θέσω μια σειρά από άλλα ερωτήματα, που θεωρώ ότι αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει στηθεί πίσω από αυτό το δίλημμα.

Ποιος είπε ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να υπάρχει για πάντα?

Ποιος είπε ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει ημερομηνία λήξης?

Ποιος είπε ότι το εφεύρημα του ευρώ δεν επιτέλεσε ήδη το καθήκον του και είναι η ώρα σιγά-σιγά να αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?

Ποιος είπε ότι μπήκαμε στο ευρώ για να ..
μείνουμε κιόλας?

Ποιος είπε ότι δεν πέτυχε η είσοδός μας στο ευρώ?

Εξηγούμαι: