Πορδή, η παρεξηγημένη – Ένα πόνημα του…κώλου

Πορδή (ή πόρδος, ή κλανιά, ή κλάσιμο, ή «αέρια»):

Αναφέρεται περιπαικτικά και σαν «το ρέψιμο του κώλου» (αντίστροφος ορισμός: Μια πορδή που έχασε το δρόμο της), ή «το γέλιο της κωλοτρυπίδας», ενώ κατά μία…φιλοσοφική προσέγγιση του θέματος, ως πορδή ορίζεται «η επίπονος και η επίμονος προσπάθεια του κώλου να…μιλήσει».

Η σπουδαιότητα της πορδής στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού αλλά και της ψυχολογίας μας είναι μεγάλη. Η κομπλεξική κοινωνία μας όμως τη μετέτρεψε σε επαίσχυντη πράξη, δείγμα έλλειψης αγωγής και γυφτιά.

Όμως όπως ο βήχας, το φτέρνισμα, το χασμουρητό, το ρέψιμο, έτσι και η κλανιά είναι μια από τις ανάγκες του ανθρώπου. Το κλάσιμο δεν είναι ντροπή. Είναι κάτι το φυσιολογικό…
Κατά τον Ηλία Πετρόπουλο («Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη»), «Η πορδή είναι άκρως προσωπικόν γεγονός, όπως και η μαλακία Ορισμένοι άνθρωποι αρέσκονται να διατυμπανίζουν τα άκρως προσωπικά συμβάντα.

Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων, μια πορδή εκπέμπεται κατά μόνας. Αν, παρ’ ελπίδαν, υπάρχει ακροατήριον η πορδή θα προσβάλλει (είναι γνωστόν) τας αισθήσεις της ακοής και της οσφρήσεως, κυρίως της οσφρήσεως. Πας όστις κοινοποιών πορδήν καλείται κλανιάρης.

Από της Εποχής του Χαλκού και έντευθεν, ουδεμία κοινοποιηθείσα πορδή επέρασεν απαρατήρητος. Οι Φαλλοκράται και αι Φεμινίστριαι (ελπίζω και οι Ομοφυλόφιλοι) συμφωνούν αφ’ ενός σημείου μια πορδή είναι, κατ’ αρχήν, μουσικόν γεγονός. Η επιστήμη της Φυσιολογίας δεν έχει εξετάσει εώς σήμερον τας δυνατότητας του πρωκτού ως μουσικού οργάνου.Στην εποχή μας κανενός είδους ενέργεια δεν πρέπει να χάνεται. Η πορδή προκαλεί γέλιο. Το γέλιο είναι απολύτως απαραίτητο… Το πέρδεσαι εξικνείται έως το ύψος της Αληθούς Τέχνης. Όμως καθώς γινότανε πάντοτε, συχνάκις το φαινόμενον απολήγει εις καταχρήσεις.

Η έντασις των πορδών εις ήχον και οσμή ποικίλει. Οι νταήδες και οι θρασείς κλάνουν βροντερά. Αυτές τις πορδές που πέφτουν σαν κανονιές οι κατάδικοι τις λένε αντρίκειες. Ο ηχοχρωματισμός της πορδής σχετίζεται άμεσα με την προσωπικότητα του κλανιάρη. Οι υποκριτές και οι μπαμπέσηδες αμολάνε κούφιες πορδές, όπως ακριβώς κάνουν οι γριές.

Η οσμή της πορδής δεν κρύβει κανένα μυστήριο. Ο χημικός τύπος της πορδής είναι S2O4H2 + CH + Ca3RA. Δηλαδή στα αέρια της πορδής κυριαρχούν το υδρόθειον (S2O4H2) και το μεθάνιον (CH) με τις χαρακτηριστικές των οσμές. Φαίνεται ότι το είδος του φαγητού καθορίζει την οσμή της πορδής. Αυτό δεν το λέω με βεβαιότητα γιατί ορισμένων ανθρώπων οι πορδές βρωμάνε υπέρ του δέοντος.

Πάντως, τα φασόλια, το γιαούρτι, το γάλα, τα ρεβίθια, τα κουκιά, τα μήλα και τα κάστανα προκαλούν πολλά αέρια. Οι βρομερότερες πορδές προέρχονται από το κουνουπίδι, το λάχανο, το σκόρδο, το ρεπάνι και το αυγό. [...] Ο ταλαντούχος κλανιάρης συνδυάζει τον ήχο της πορδής με διάφορες κωμικές χειρονομίες ή με γκριμάτσες ή με ακροβατικές κινήσεις. Υπάρχουν κλανιάρηδες που κυριολεκτικώς μιλάνε με τον κώλο».
Γνωριμία με την πορδή
Μια συνηθισμένη πορδή, αποτελείται από 59% άζωτο, 21% υδρογόνο, 9% διοξείδιο του άνθρακα, 7% μεθάνιο, 4% οξυγόνο και 1% σουλφίδιο του υδρογόνου.

Η θερμοκρασία μια πορδής, την ώρα που δημιουργείται, είναι 37 βαθμοί Κελσίου.

Οι πορδές έχουν ταχύτητα 3 μέτρα το δευτερόλεπτο.
Ένας άνθρωπος, παράγει κατά μέσον όρο την ημέρα, περίπου μισό λίτρο αερίων.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, πέρδονται κατά μέσον όρο, 14 φορές την ημέρα.Οι γυναίκες πέρδονται όσο και οι άντρες. Το αέριο που κάνει τις πορδές δύσοσμες, είναι το σουλφίδιο του υδρογόνου, το οποίο περιέχει θείο. Όσο πιο θειούχα είναι η διατροφή, τόσο περισσότερο μυρίζουν τα αέρια.

Πορδοπεριστάσεις

Κλάσιμο κάτω από τα σκεπάσματα. Ύπουλος τρόπος αερισμού, μιας και το κλειστό και ζεστό περιβάλλον των σκεπασμάτων είναι αρκετό για να μεγιστοποιήσει το μποχώδες αποτέλεσμα και, συνεπεία αυτού, η πορδή θα κάνει την εμφάνισή της θεαματικά, ζεστή και αχνιστή στο σώμα του άλλου. Αν δε σηκωθούν και τα σκεπάσματα, θα ορμίσει έξω σαν τη χιονοστιβάδα και θα βρωμίσει τα πάντα στο πέρασμά της.

Κλάσιμο στο νερό. Είστε σε πισίνα, στη θάλασσα ή σε μπανιέρα μαζί

με το ταίρι σας και ξαφνικά παρατηρείτε το πρόσωπό του να συσπάται στιγμιαία και μετά να χαλαρώνει ανακουφισμένο, ενώ ταυτόχρονα φυσαλίδες ανεβαίνουν από το βυθό. Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι το ταίρι σας μόλις σας έκλασε.

Δημόσιο κλάσιμο. Μέγιστη «γουρουνιά». Αν είστε στην Πανεπιστημίου θα περάσει απαρατήρητη, αν στέκεστε και δεν περπατάτε μπορείτε να την αποδώσετε σε κάποιο καταλυτικό αυτοκίνητο. Αν είστε όμως σε μια αίθουσα, ακόμα και αν δεν ακουστεί, θα γίνει αντιληπτή από τη μπόχα και τη δυσωδία. Και τότε θα κοιτάζει ο ένας τον άλλο καχύποπτα.

Κλάσιμο στο σεξ. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Την ώρα που βγαίνει το μαντζαφλάρι, μπορεί να βγει μαζί του και καμιά καταπιεσμένη κλανιά. Να είστε σίγουροι πως ο σύντροφος θα δείξει κατανόηση αλλά δεν θα το θεωρήσει ως επιβράβευση των κόπων του. Ειδικά αν συμβεί στην αλλαγή στάσης και βρωμάει και από πάνω, χλωμή προβλέπεται η συνέχεια.
Κάλυψη, απόκρυψη, παραλλαγή
Το κλάσιμο είναι φυσιολογικό. Όλοι κλάνουν επομένως ΚΙ ΕΣΥ (βασικά δεν γνωρίζουμε ακόμα από που κλάνουν οι γοργόνες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), άρα το άρθρο αυτό σε ενδιαφέρει.

Πόσες φορές δε βρέθηκες στη δύσκολη θέση να πονάς και να υποφέρεις και να μη μπορείς να κλάσεις για να ανακουφισθείς;

Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε σε μια κοινωνική εκδήλωση και μάλιστα συμμετέχουμε ενεργά σε κάποια συζήτηση.

Εάν ξαφνικά μας έλθει η ανάγκη να κλάσουμε, τρία τινά μπορεί να συμβούν:

1. Να σφιχθούμε επαρκώς με αποτέλεσμα να πνίξουμε εντελώς την πορδή. Υπάρχει περίπτωση όμως, η έκφραση του προσώπου μας, το γουργούρισμα της κοιλιάς και οι κινήσεις του σώματος θα μαρτυρήσουν σίγουρα τον στόχο μας. Θα χαλάσει η διάθεσή μας και η διάθεση των γύρω μας και θα αποχωρήσουμε δημιουργώντας άσχημη εικόνα.

2. Να σφιχθούμε ανεπαρκώς με αποτέλεσμα να κλάσουμε κατά λάθος. Μπορούμε να χωρίσουμε την περίπτωση αυτή σε δύο υποπεριπτώσεις:

α) Να μην ακουσθεί τίποτα. Οι γνωστές σε όλους μας «βουβές» πορδές οι οποίες είναι αποδεδειγμένο ότι ακολουθούνται από δυσοσμία, οπότε και πάλι θα γίνουμε ρεζίλι.

β) Να ακουσθεί μία δειλή ριπή του πρωκτού. Σ’ αυτή την περίπτωση, ή θα τα ρίξουμε στον σπασίκλα της παρέας (ή σε κάποιον που θα το αντιμετωπίσει με χιούμορ), ή…θα αναλάβουμε θαρραλέα την ευθύνη της πράξεως.

3. Να κλάσουμε συνειδητά και καλλιτεχνικά. Τα πλεονεκτήματα;

α) Δείχνουμε πως δε μασάμε και δε ντρεπόμαστε.

β) Δίνουμε χιουμοριστικές διαστάσεις στην παρουσία μας, αποδεικνύοντας ότι είμαστε άτομα με χιούμορ.

γ) «Σπάμε τον πάγο» και δίνουμε την ευκαιρία και στους συντρόφους μας να μας μιμηθούν, βγάζοντας τους από το αδιέξοδο του επίπονου σφιξίματος.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σε περίπτωση που παρ’ ελπίδα σπρώξουμε υπερβολικά και χεστούμε, αποχωρούμε αμέσως!

Ένας πρακτικός τρόπος για να εξουδετερώσουμε τον θόρυβο της πορδής είναι ο βήχας. Κάθε μία που αμολάμε δηλαδή, ρίχνουμε κι ένα τρανταχτό βήξιμο. Θέλει λίγη εξάσκηση για να μάθεις να τα συντονίζεις, αλλά είναι εφικτό. Βέβαια, αυτό δεν εξουδετερώνει το πρόβλημα της οσμής, οπότε έχει πρακτική εφαρμογή σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. όταν η φίλη μας έχει συνάχι).
Πρακτική χρήση της πορδής
Το κλάσιμο σε συνεχόμενους «κανονιοβολισμούς» (κατά ριπάς) μπορεί επίσης να αποθηκευτεί σαν ηχητικό ντοκουμέντο, και να αποτελέσει ήχο κουδουνίσματος σε εισόδους κατοικιών για την τρομοκράτηση των απρόσκλητων επισκεπτών.

Κοινά χαρακτηριστικά
Όλες οι κλανιές ανεξαιρέτως έχουν κάποιο κοινά χαρακτηριστικά αυτά είναι:

1. Εμφανίζονται πάντα μα πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή… Δηλαδή εκεί που χορεύεις, εκεί που κάνεις σεξ, ενώ είσαι στη δουλειά κ.τ.λ. Κυρίως όμως όταν είσαι με άλλα άτομα στον ίδιο χώρο και δεν μπορείς να βρεις ανακούφιση.

2. Συσσωρεύονται σε μια ενωμένη κλανιά την οποία όταν την αμολάς τραντάζεται το σύμπαν, ενώ με βάση τον νόμο του Μέρφι είναι ικανές να δημιουργήσουν μια νέα ήπειρο ανάμεσα στην Ασία και στην Ευρώπη.

3. Αν δεν τις αμολήσεις δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφουσκώσεις.

4. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα μπορούσε ο οργανισμός να ζήσει χωρίς αυτές και γιατί να μην υπήρχε ένα διαφορετικό πεπτικό σύστημα.

5. Δεν μπορούν να κρυφτούν, γιατί είτε θα ακουστούν είτε θα της πάρουν μυρωδιά.ΤΑ ΚΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ... ΚΩΛΟΥ

Είναι δυνατή η…ανάφλεξη της πορδής;
Η απάντηση είναι «ναι». Ο εύφλεκτος χαρακτήρας των αερίων οφείλεται στο μεθάνιο και το υδρογόνο.

Οι αναλογίες αυτών των αερίων εξαρτώνται κυρίως απ’ τα τα βακτήρια που ζουν στο ανθρώπινο παχύ έντερο, τα οποία προκαλούν τη ζύμωση των τροφών που δεν έχουν απορροφηθεί απ’ τη γαστρεντερική περιοχή πριν φτάσουν στο κόλον.

Γιατί οι πορδές κάνουν θόρυβο;
Οι ήχοι παράγονται απ’ τις δονήσεις του πρωκτικού ανοίγματος. Οι ήχοι εξαρτώνται απ’ την ταχύτητα απομάκρυνσης των αερίων και την στενότητα των μυών του πρωκτικού σφιγκτήρα.

Γιατί υπάρχει χρονική καθυστέρηση μεταξύ πορδής και οσμής;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμμία καθυστέρηση. Βγαίνουν ταυτόχρονα απ’ τον πρωκτό. Απλά μεσολαβούν λίγα δευτερόλεπτα, για να φτάσει η οσμή μέχρι τα ρουθούνια του πέρδοντα.

Ποιες πορδές μυρίζουν πιο πολύ; Των ανδρών ή των γυναικών;
Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει, ότι οι πορδές των γυναικών έχουν πιο

έντονη οσμή. Αλλά οι πορδές των ανδρών είναι μεγαλύτερες σε «όγκο», γι’ αυτό τους έχει βγει και «κακό όνομα». Αν εξισωθούν αυτοί οι δυο παράγοντες, τότε μπορούμε να πούμε ότι μυρίζουν το ίδιο περίπου.

Έχει καμμία σχέση η κλανιά με το ρέψιμο;
Όχι. Το ρέψιμο ξεκινά απ’ το στομάχι, ενώ η πορδή απ’ το παχύ έντερο. Εκτός αυτού, έχουν και διαφορετική χημική σύσταση.

Είναι επιβλαβής για την υγεία, η συγκράτηση της πορδής;
Υπάρχουν διάφορες απόψεις επ’ αυτού. Συνήθως δεν προκαλείται κάποια βλάβη. Σε έντονες περιπτώσεις όμως, μπορεί να προκαλέσει πόνο του στομάχου, διάταση του εντέρου, ή ακόμα και αιμορροΐδες. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος μάλιστα, είχε δημιουργήσει έναν νόμο, με τον οποίο νομιμοποιούσε το κλάσιμο στις δεξιώσεις, με γνώμονα την υγεία των ανθρώπων.

Είναι φυσιολογικό να απολαμβάνει κάποιος την οσμή της πορδής του;
Φυσιολογικότατο και συμβαίνει παγκοσμίως.
Είδη πορδής

Η απλή, καθημερινή: Διαρκεί περίπου ένα δευτερόλεπτο, έχει μια βαθιά και υποβλητική χροιά στον ήχο της. Απλή, καθημερινή, φιλική!

Η νταβραντισμένη: Δυνατή και πομπώδης, περίπου σαν ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΠ έχει τη χαρακτηριστική μυρωδιά του σάπιου μήλου.

Η κλούβια: Όχι κλούβα, κλούβια. Το όνομά της το χρωστάει στο γεγονός πως η οσμή της μοιάζει με αυτήν του κλούβιου αυγού (Υδρόθειο για τους γνώστες). Συχνά κόβει την όρεξη στους γύρω και μπορεί να εξελιχθεί σε όπλο μαζικής καταστροφής συνδυαζόμενη με την παραπάνω.

Η κωλοχωρίστρα: Χαρακτηριστικός ήχος ΜΠΡΡΡΡΠ. Δεν είναι τόσο μακρόσυρτη όσο η νταβραντισμένη αλλά είναι πολύ περισσότερο βίαιη και ξαφνική. Την νιώθετε που λέμε. Μπορεί να είναι κλούβια η σάπια, ανάλογα.

Η έκπληξη: Δεν την είχατε πάρει πρέφα αλλά εκεί στα ξαφνικά, ΜΠΡΡΟΥΠ!!!!

Ο πυροβολισμός: Ο ήχος της μοιάζει με αυτόν μιας πιστολιάς. Ξερός, απότομος βίαιος και πολύ δυνατός! Σπάνιες αλλά όπως προδίδει το όνομά τους, πολύ επικίνδυνες.

Η μπουρμπουλήθρα: Με ήχο που φέρνει σε αυτόν του φραπέ όταν του φυσάμε από το καλαμάκι αέρα, προδίδει άσχημη συνέχεια. Συνήθως η μπουρμπουλήθρα προκαλεί την αποβολή σκατών μαζί με τις μπουρμπουλήθρες καθώς και την ντροπή του κλανιάρη.

Η σιωπηλή: Αθόρυβη άλλα θανατηφόρα. Ότι της υπολείπεται σε ακουστικότητα το έχει σε γόμωση. Συχνές παρενέργειες περιλαμβάνουν ξαφνικές λιποθυμίες των παρευρισκομένων και βίαιες εξόδους από το δωμάτιο συχνά με κραυγές όπως «Πωωωω!», «Αντε γα**σου!», «Πάλι ρε μα**κα;»».

50-50: Σκέτος τζόγος. Συχνά με τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Εναλλακτικοί τίτλοι «Πήγε να κλάσει και χέστηκε», «Πήγα για μαλλί και βγήκα σκατά]…

Μη μου μιλάτε!: Χρειάζεται κάθε μόριο του εγώ για να την ελέγξουμε και συχνά, αν μας αποσπάσουν την προσοχή αυτοί το πληρώνουν.

Πρωτοκλασάτη: Το σοφό ρητό των Ελ, «πρωτοκλάστης, πρωτομυριστής» εφαρμόζεται εδώ πλήρως. Κλάσε, παίξ’ το αδιάφορος και κοίτα ή μάλλον κάρφωσε το διπλανό σου με το βλέμμα σου…

Κομπολογάτη: Κλανιά που απαντάται συνήθως σε οίκους ευγηρίας, ΚΑΠΗ της γειτονιάς, καφενεία και τσιπουράδικα. Την παράγουν κυρίως ηλικιωμένοι άνθρωποι με μειωμένα αντανακλαστικά και μη ικανοποιητική σφιγκτηριακή λειτουργία. Δεν μυρίζει πολύ, αλλά έχει τον χαρακτηριστικό ήχο του ατμόπολοιου (Ποτ ποτ ποτ ποτ).

Γιουσούφα: Κλανιά ύπουλη και φαρμακερή, δεν ακούγεται, αλλά προκαλεί αμέσως κρανιοεγκεφαλικές βλάβες και πιθανή αποκόλληση των ρουθουνίων οδών. Είναι αποτέλεσμα φασουλάδας της ελληνικής, στιφάδου με κρόμμυα και ανεξέλεγκτης κατανάλωσης κερασιών.

Σαλτσάτη: Κλανιά με δωράκι-έκπληξη. Η διαφορά του με την κλανιά 50-50 είναι ότι η πρώτη είναι απρόσμενη και δημιουργεί λάθος εντυπώσεις, ενώ η δεύτερη σε προειδοποιεί για τί πρόκειται να συμβεί. Αν είσαι έξυπνος, πας στην τουαλέτα και γλιτώνεις το οποιοδήποτε ρεζιλίκι.

Πορωτική: Κλανιά έντονα αντιληπτή από τους γύρω, αφού ο κλάνων φωνάζει τη λέξη «πόρωση!» κατα τη διάρκεια της σύντομης διάρκειας της. Εκτελείται κυρίως πάνω σε καναπέδες, κρεβάτια, καρέκλες, δονητές κ.λπ.

Η τζούφια: Από το χαρακτηριστικό ήχο «τσουφφφφφφφφφφφ».

Η παραπονιάρικια: Ξεκινάει με τόνο χαμηλό, τον οποίο στη συνέχεια, ανεβάζει· σαν να ρωτάει το αιώνιο «γιααατίίίίίίίί;;;;;;» [ προυουου-γου-ίίίίίίί ]

Η λασπερή: Σπάνιο είδος κλανιάς, επακόλουθο μεσημεριανής φασολάδας. Βαθιά χαρακτηριστική χροιά, σαν τον ήχο που κάνει η γαλότσα, καθώς την τραβάς από την λάσπη.

Η κλανιά «Ανεβαίνοντας-τα-σκαλιά»: Η κλανιά αυτή επιτυγχάνεται έπειτα από πολύχρονη εξάσκηση. Αποτελεί το έσχατο σημείο τέχνης του κλάνοντος. Σε κάθε σκαλί, πρέπει να αμολυθεί ακριβώς η ίδια ποσότητα αερίου χωρίς αλλαγές στη χροιά μεταξύ των σκαλιών. Επίσης, να σημειωθεί ότι πρέπει οι κλανιές να είναι όσες και τα σκαλιά. Θεωρείται, αυτή τη στιγμή, η πιο σπάνια από όλες τις κλανιές.Παροιμίες για την πορδή

Αν δουλεύεις με τον κώλο, πορδές και σκατά θά ‘χεις.

Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.

Γέρου πορδή μην ακούς, λόγο ν΄ακούς.

Με πορδές δεν βάφονται αυγά.

Κάλλιο πορδή ν΄αφήσω παρά ένα ασκί άντερα να χύσω..

Βάνει και την πορδή του δύναμη.

Κώλος που κλάνει δεν αρρωσταίνει.

Ο καθένας την πορδή του, μοσχολίβανο την έχει.

Πόρδου άκουσμα, σκατού μαντάτο.

Σ΄αγαπώ κυρά όταν κλάνεις, μα να μην το παρακάνεις.

Φοβέρισε τον κώλο σου, μην κλάσει στο παζάρι.

Όποιος κεντάει το γάιδαρο, μυρίζει τις πορδές του.

Η πορδή αν δεν βρωμάει, δεν λογιέται πορδή.

Άλλος κάνει την πορδή, και άλλος πιάνει το φλουρί.

Ο κουφός και ο κλανιάρης πάνε δίπλα στα νταούλια (ο πρώτος για να ακούει και ο δεύτερος για να μην ακούγεται).

Δεν αξίζει ούτε την κλανιά της γριάς.

Δεν μετριέται το αντριλίκι με πορδές.

Και ο ωραιότερος κώλος, πορδές κλάνει.

Βάλαν τον τρελό να κλάσει κι αυτός ξεκωλιάστηκε.

ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΔΗΝ

Μικρή μου οσμηρή πορδή,
σαν βγεις απ’ το κωλί μου.
Μοσχοβολούν τα πέρατα,
ευφραίνεται η ψυχή μου

***
Ανοίγω τα παράθυρα,
να σε γευτεί η πλάση.
Κι ας μ’ έχουν για το βίτσιο μου,
όλοι οι γνωστοί μου κλάσει.

Ο Τσάρλς Μπουκόφσκι για την μοναξιά

Ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Ήμουν σ’ένα δωμάτιο. Έφτασα στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Υπήρξα καταθλιπτικός. Αισθάνθηκα κατά καιρούς φριχτά- φριχτά για τα πάντα -, όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποιο άλλο πρόσωπο θα μπορούσε μπαίνοντας στο δωμάτιο να γιατρέψει τις αναποδιές μου…Ή ένα πλήθος ανθρώπων θα μπορούσε να μπει στο δωμάτιο και να κάνει το ίδιο. Με άλλα λόγια, η μοναξιά είναι κάτι που ποτέ δεν μ’ενόχλησε κι ούτε με απασχόλησε ως ζήτημα, αφού ανέκαθεν είχα αυτήν την τρομερή επιθυμία για απομόνωση.

Υπήρξαν στιγμές που βρισκόμουν σε κάποιο πάρτι σ’ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν για κάτι, κι εγώ, μέσα σε τόσο κόσμο, ένιωθα την μοναξιά. Αντιγράφω τον Ίψεν:” Οι δυνατότεροι άντρες είναι και οι πιο μοναχικοί…”. Ποτέ δεν σκέφτηκα: “Λοιπόν, μια όμορφη ξανθιά θα έρθει εδώ, θα μου κάνει ένα καλό γαμήσι, θα μου χαϊδέψει λίγο τ’αρχίδια μου και θα αισθανθώ καλά…” Όχι αυτό δεν βοηθάει…
Ξέρεις έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους και στα μπαρ. “Είναι Παρασκευή βράδυ, τι θα κάνεις απόψε; Απλώς θα μείνεις μέσα;” Λοιπόν, ναι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. Είναι μια ηλιθιότητα. Ηλίθιοι άνθρωποι, συναναστρέφονται με ηλίθιους ανθρώπους. Άφησε τους να ηλιθιοποιούνται μόνοι τους. Ποτέ δεν αγχώθηκα μ’αυτό το ζήτημα. Να τρέχω έξω μες στη νύχτα. Κρυβόμουν σε μπαρ, γιατί δεν ήθελα να κρύβομαι σε εργοστάσια. Αυτό είναι όλο. Συγγνώμη για τα εκατομμύρια ανθρώπων, όμως ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Μου αρέσει ο εαυτός μου. Είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος διασκέδασης που έχω. Ας πιούμε περισσότερο κρασί.

Κοσμογενετικός Μύθος

Σας παραθετω μια ευφανταστη προσεγγιση  της Ειμαρμενης σε σχεση με το θεο τη Γενεση το Συμπαν και τη Συγχρονη Επιστημη ...

Μετά από μία εποχή "απόλυτης μονοτονίας", με απροσδιόριστη χρονική διάρκεια, ο Θεός αποφασίζει να δημιουργήσει το Σύμπαν.

Ακολουθεί η εποχή (διάρκειας πολλών δισεκατομμυρίων ετών) του σχεδιασμού του μοντέλου της κοσμικής δημιουργίας (που προφανώς περιλαμβάνει την σύνθεση, κατάστρωση και επίλυση τρισεκατομμυρίων μαθηματικών εξισώσεων).

Στην συνέχεια, καθώς ο Χωρόχρονος ολοκληρώνεται, ο Θεός διαπιστώνει ότι ένα απόλυτα αιτιοκρατικό και αξιοκρατικό Σύμπαν είναι και απόλυτα πληκτικό (δηλ. σαν άνοστο "φαγητό" χωρίς καρυκεύματα).

Οπότε, δημιουργεί την Ειμαρμένη, την μέγιστη Μοίρα, η οποία (σε ρόλο Πανδώρας) αναλαμβάνει να εμπλουτίσει το νεότευκτο θεϊκό μαθηματικό οικοδόμημα με την απαραίτητη "γεύση" (ή αλλιώς, με την κβάντωση ή τυχαιότητα και επομένως ασάφεια, απροσδιοριστία και τελικά αναξιοκρατία που θα το καθιστούσε συναρπαστικό) (Απογνωσισμός).

Η Ειμαρμένη αμέσως αρχίζει την παρέμβασή της που χαρακτηρίζεται, κυρίως, από απόδοση υπερβατικών ή άρρητων τιμών στις θεμελιώδεις φυσικές σταθερές όπως:

την βάση της εκθετικής συνάρτησης (e)

την ταχύτητα φωτός (c)

την σταθερά Planck (h)

τον λόγο περιφερείας-διαμέτρου (π)

κ.α Μετά από εξονυχιστικούς ελέγχους πολλών δισεκατομμυρίων ετών το θεϊκό δίδυμο (Θεός-Ειμαρμένη) ολοκληρώνει το μοντέλο της Φύσης. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του δημιουργηθέντος συμπαντικό μοντέλου είναι ότι θα βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση "κρίσιμης ισορροπίας" άρα θα διαθέτει την μέγιστη δυνατή συναρπαστικότητα που δεν θα οδηγεί όμως στην κατάρρευσή του.
Ακολουθεί η στιγμή της Δημιουργίας (δηλ. το λεγόμενο Big Bang) που αποτελεί την κορυφαία στιγμή ευτυχίας του ζεύγους Θεού-Ειμαρμένης.
Αλλά, ο Θεός δεν αρκείται σε αυτό. Επιζητά να "νοιώσει" ο ίδιος, "αυτοπροσώπως", την συναρπαστικότητα του δημιουργήματός του (Απόλυτος Απογνωσισμός).
Έτσι, αντί να παραμείνει θεατής και να παρακολουθεί την Κοσμική Εξέλιξη εξωτερικά χρησιμοποιώντας Σύστημα Αναφοράς Euler, αποφασίζει να εισέλθει στο εσωτερικό του δημιουργήματός του και να χρησιμοποιήσει Σύστημα Αναφοράς Lagrange, βιώνοντας έτσι την εξέλιξή του "από πρώτο χέρι".

Αυτή του η απόφαση προκαλεί την αντίδραση της Ειμαρμένης που ως το "πρώτιστο θηλυκό Ον", υφίσταται απόλυτη ερωτική έλξη προς το "πρώτιστο αρσενικό Ον". Την εγκατάλειψή της, έστω και με στόχο την "ρήξη της μονοτονίας", την εκλαμβάνει ως ερωτική απόρριψη.
Όμως, ο Θεός είναι άτεγκος. Διορίζει την Ειμαρμένη ως "τοποτηρήτρια" της Κοσμικής Νομοτέλειας και την αναγκάζει, παρά την αντίθεσή της, να δημιουργήσει μία δίοδο ("Δίοδος Ειμαρμένης"), (δηλ. μία "οπή" σε κάποιο σημείο του συμπαντικού Χωρόχρονου) από την οποία αυτός εισέρχεται ως δομική μονάδα ενέργειας (δηλ. φωτόνιο), την χρονική στιγμή δημιουργίας (t = 0).
Μετά την είσοδο του στο "κτίσμα" του, ο Δημιουργός ακολουθεί πλέον την εξελικτική πορεία των επιπέδων πολυπλοκότητας σε όλα τα στάδια των δισεκατομμυρίων ετών της Συμπαντικής εξέλιξης.
Έτσι, μετρέπεται διαδοχικά σε κυρκόνιο (quark), πρωτόνιο, άτομο, μόριο, βιομόριο, κύτταρο και τελικά "ενανθρωπίζεται" και γίνεται Βιολογικός Οργανισμός.
Zώντας έτσι ο Θεός, την ζωή ενός μέσου και απλού ανθρώπου, βιώνει ολοκληρωτικά την "γεύση" του "κτίσματός" του.

Όμως, ο άνθρωπος είναι νοήμον ον οπότε και ο "ενανθρωπισθείς" Θεός αρχίζει βαθμιαία να "ανακτά" ψύγματα μαθηματικής γνώσης, δηλ. της γνώσης που χρησιμοποίησε ο ίδιος "πάλαι ποτέ" για την δόμηση του Σύμπαντος.
Καθώς το γήρας πλησιάζει, η ανθρώπινη υπόστασή του εξασθενεί και η νόηση του βαθμιαία απελευθερώνεται από τις υλικές επιδράσεις. Η τάση για μάθηση ογκούται ενώ επιπλέον αρχίζει να διακατέχεται από αποσπασματική "θεϊκή ανάμνηση".
Τελικά, διαπιστώνει το προφανές δηλ. ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πολύ μικρός για να αποκτήσει την απαιτούμενη γνώση που θα του επιτρέψει την διαφυγή από τον Χωρόχρονο.
Προ του φόβου του τερματισμού της ύπαρξής του ή της αέναης και επίπονης μετεξέλιξης αρχίζει τις δεήσεις προς την Ειμαρμένη να του προσφέρει την αποκάλυψη της "Ειμαρμένειας Διόδου" ώστε να επιστρέψει στην πρότερη κατάσταση.
Η Ειμαρμένη, εγκατελειμένη και μόνη για 13,7 δισεκατομμύρια έτη (όση και η ηλικία του Σύμπαντος) στην Εξωσυμπαντική έδρα της, βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα. Ο Θεός δεν θα έπρεπε να είχε προβλέψει ότι ζώντας ως άνθρωπος ενδεχομένως θα αδυνατούσε να ανακαλύψει την Δίοδο;

Οπότε:

- Έκανε απλά λάθος, σκεπτόμενος τότε ως θεός, ότι η ανεύρεσή της θα ήταν απλούστατη και αυτονόητη οπότε αυτεγκλωβίσθηκε; ή

- Είχε προβλέψει το γεγονός και ήθελε, να επιτύχει την ανακάλυψη αυτή στην άκρη του νήματος, "στην κόψη του ξυραφιού", στα πλαίσια της "ακρότατης αναζήτησης συγκινήσεων";

Επιπλέον είναι ερωτικά πληγωμένη. Αρχίζει να βιώνει μία τραγωδία.

- Τις ημέρες κατακλύζεται απο συναισθήματα όπως οργή και σκληρότητα και αποφασίζει να τηρήσει "στάση αδράνειας":

-- Αφού είναι θεός, ας ανακαλύψει μόνος του την δίοδο

-- Ο Θεός δεν δικαιούται μία δεύτερη ευκαιρία.

-- Τα λάθη πρέπει να πληρώνονται και από ανθρώπους και από θεούς.

-- Η εκδίκηση είναι έδεσμα που σερβίρεται κρύο.

- Τις νύκτες κατακλύζεται από συναισθήματα όπως αγάπη και νοσταλγία και αποφασίζει να επέμβει και να δώσει τέλος στην αγωνία του Δημιουργού της και να τον ανασύρει από το αδιέξοδο.

Η απόγνωση της Ειμαρμένης είναι πλέον απερίγραπτη. Ο χρόνος γενικά, τα έτη, οι μήνες, τα ημερονύκτια, οι ώρες και τα δευτερόπλεπτα κυλούν απελπιστικά αργά αλλά δεν αρκούν για λάβει την τελική απόφαση.

ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ, Η ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΣ.

Ετυμολογία

Η ονομασία "Ειμαρμένη " σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "μοίρα".
Η λέξη προκύπτει από το αρχαίο ρήμα μείρομαι, που σημαίνει λαμβάνω σε διαμοιρασμό το μερίδιό μου.
Ο τύπος του ρήματος αυτού στον παρακείμενο χρόνο της παθητικής φωνής είναι «είμαρμαι».


 Ως κύριο όνομα, είναι η προσωποποίηση της μεγαλύτερης δύναμης, που κυριαρχεί στη Φύση και κανονίζει τις ενέργειες των ανθρώπων, Θεωρείται η κυρίαρχος των Μοιρών.

Φιλοσοφική Ανάλυση

Ειμαρμένη (λατ. Fatum) είναι το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο, που πολύ συχνά ταυτίζεται με την Ανάγκη σε έναν Κόσμο συνύπαρξης θεών και ανθρώπων, ο οποίος διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια.

Η αμείλικτη Ειμαρμένη, σκληρή ως άρκτος, τοποτηρήτρια της Κοσμικής Νομοτέλειας.
Τυραννική και αγαπημένη ψευδαίσθηση, του Ανέφικτου μετεικασία, θολό το "ξίφος του Απόλυτου" που κραδαίνει η Ειμαρμένη που στήνει χορό με τη ζωή σου

Η Ειμαρμένη αποτελεί το καθορισθέν υπό της Μοίρας, τον «Λόγο του Κόσμου».
Ειμαμένη εστίν ο του Κόσμου Λόγος διακυρήσσουν οι Στωικοί, όπως διασώζει ο Στοβαίος).
Θεωρείται ως μία αδιάσπαστη αλυσσίδα αιτιοτήτων, την οποία οι Στωικοί αντιλαμβάνονται ως φυσική και ηθική δύναμη, σχεδόν ταυτιζόμενη με το Θεό αλλά και με την Δικαιοσύνη και την Πρόνοια (σύμφωνα και με τις απόψεις του Παρμενίδου και του Δημοκρίτου), ως αμείλικτη εξέλιξη των φυσικών τάσεων του Παντός (καθώς μόνον οι φυσικές τάσεις των επιμέρους πραγμάτων μπορούν κάποιες φορές να εμποδιστούν).

Η ξανθή Ειμαρμένη φέρουσα το "Ξίφος της Μοίρας". 

Την επικράτηση της αναγκαιότητος και της Ειμαρμένης σε όλον τον Κόσμο, δέχονται και οι Ατομικοί Λεύκιππος και Δημόκριτος (Διογένης Λαέρτιος, 9, 33 και 45) ενώ κατά τον Ξενοκρά­τη, οι Μοίρες παραστέκουν στην ανθρώπινη Γνώση, ορίζοντας η κάθε μία από ένα εκ των τριών τμημάτων της τελευταίας (Επιστήμη - Αίσθηση - Δόξα).
Αντιθέτως ο Αναξαγόρας αποκαλεί «κενή λέξη» την Ειμαρμένη, και διακηρύσσει, ότι τίποτε δεν γίνεται συμφώνως προς αυτήν.
Κατά τον Στωικό Χρύσιππο, η Ειμαρμένη είναι «μια ορισμένη φυσική και συγκροτημένη διάταξη των πάντων μέσα στην αιωνιότητα, όπου μια ομάδα πραγμάτων αενάως απορ­ρέει από άλλη και εμπλέκεται με άλλη, σε μία απαραβίαστη αλληλουχία» (Γέλλιος, «Αττικές Νύκτες» η.ι.3).
Η όλη περί Ειμαρμένης αντίληψη των Στωικών περιγράφεται λακωνικά από μία μεταφράση του Κικέρωνα, την οποία διέσωσε ο Σενέκας:
«Εκείνον που θέλει, οι Μοίρες τον οδηγούν, εκείνον που δεν θέλει, τον σύρουν» («dukunt volentem fanta, volentm trahunt»
Η Ειμαρμένη δημιουργεί γεγονότα όχι όμως ανθρώπινες ποιότητες, οι οποίες είναι αποτέλεσμα αποκλειστικώς της ανθρωπίνης ελεύθερης βούλησης.
Οι Πυθαγόρειοι τοποθετούν τον ανθρώπινο βίο ανάμεσα σε δύο πόλους,

• την εξαναγκαστική Ανάγκη και
• την ελευθεροβουλητική Δύναμη (Ιεροκλής, «Χρυσά Έπη», 8), ενώ η Ειμαρμένη, απαντάται και στον Ηράκλειτο, κατά τον οποίο τα πάντα γίνονται «καθ' ειμαρμένην», υπό την έννοια όμως του «κατ' αναλογίαν».

Ειμαρμένη, η τοποτηρήτρια της Κοσμικής Νομοτέλειας

Οι Στωικοί ορίζουν από την πλευρά τους την Ειμαρμένη, ως μία ταυτοχρόνως φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου, που αποτελεί τον Λόγο και την νομοτέλεια του Παντός, δύναμη, που διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα ενάντια, ταυτόσημη με την Μοίρα, την Πρόνοια, την Φύση, το Σύμπαν, και εν τέλει με τον ίδιο τον θεό Δία.
Κατά τον Χρύσιππο,

• όλα τα παρελθόντα συνέβησαν,
• τα παρόντα συμβαίνουν και
• τα μέλλοντα θα συμβούν

συμφώνως προς την Ειμαρμένη, αλλά πάντοτε συνδιαμορφωτικά με την «προαίρεσιν» και το «εφ' ημίν» (δηλαδή αυτό που είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε), ο δε άνθρωπος συνιστά υπ' αυτήν ένα οργανι­κό στοιχείο ενός τεταγμένου συνόλου.
Η Ειμαρμένη (ή η Πρόνοια, ή το «ουκ εφ'ημιν», δηλαδή αυτό που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο) και
η Ελευθερία (ή το Αυτεξούσιο, ή το «εφ' ημίν»), αποτελούν τους βασικούς πόλους (ως το δεδομένο και το ζητούμενο) του βίου των θνητών στη μακρά οδό προς την τελείωση τους.

Eικονική ελευθερία

 Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κατά την παγκόσμια ιστορία τα πολιτικά συστήματα (μοναρχικά, ολιγαρχικά, αντιπροσωπευτικά) οδήγησαν σε μια κατάσταση που, grosso modo, υποχρέωσε τους ανθρώπους σε δυο στάσεις ζωής. Η πρώτη στάση διαμορφώθηκε από την αυστηρή πειθαρχία (μοναρχίες, ολιγαρχίες) η οποία επέβαλε την κονιορτοποίηση των προσωπικών επιθυμιών και την υπονόμευση του αυτοκαθορισμού (με την έννοια να μπορούν οι όποιοι και οι όποιες να καθορίζουν τις τύχες τους). Η δεύτερη (αντιπροσωπευτικά συστήματα) ενώ αρχικά, μέσα από τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, δημιούργησε τα θεμέλια για τη διεκδίκηση της ελευθερίας, σταδιακά διαμόρφωσε μια φαντασιακή αίσθηση, με άλλα λόγια μια εικονική ελευθερία. Βαθμιαία τέθηκε στο επίκεντρο της ύπαρξης η υλική υπόσταση του ανθρώπου ως καταναλωτή, η αέναη οικονομική ανάπτυξη, ο ατέρμονας πλανήτης ως πάροχος ύλης, η αυταπάτη μιας κοινωνίας ελεύθερων αγορών.
Ασφαλώς και δικαίως η δεύτερη στάση (ως απόρροια των αντιπροσωπευτικών πολιτικών συστημάτων) αποτέλεσε και την καλύτερη δυνατή έκβαση. Υπό αυτή την οπτική του συμβιβασμού – που φέρει αξιωματικά το μη χείρον βέλτιστο – πορεύτηκαν και συνεχίζουν να πορεύονται οι δυτικές κοινωνίες. Ωστόσο – με την κυριαρχία της οικονομοκρατίας – η φύση και η μορφή (κατ’ επέκταση οι επιπτώσεις σε ατομικό επίπεδο) αυτού του συμβιβασμού, άρχισαν να αλλάζουν. Η πορεία που αρχικά φαινόταν ότι θα εξασφάλιζε την ελευθερία ατομικής δράσης, έκφρασης και ανάδειξης των ικανοτήτων, άρχισε να εδραιώνει μια νέα κατάσταση.
Ο μηχανισμός του ανεξέλεγκτου δανεισμού (σε ατομικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο) οδήγησε τους πάντες σε τεράστια χρέη. Ο καπιταλισμός, σε μια ευτελή συμμαχία με την τεχνολογία, άρχισε σταδιακά να κυριεύει την πολιτική, αναζητώντας τεχνητά (ανύπαρκτα) πεδία εκμετάλλευσης σε ένα όργιο απληστίας.
Σταδιακά, όπως καθετί άλλο που καθορίζεται από το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα, έτσι και η ελευθερία απέκτησε χρηματικό αντίτιμο. Η ιδιώτευση και ο εγκλεισμός στον στενό οικογενειακό πυρήνα, απέκτησαν θεσμική υπόσταση και ο άνθρωπος, δίχως να το συνειδητοποιεί, ξεκίνησε να υποδουλώνει σταδιακά τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό επομένως που διαρρηγνύεται σήμερα είναι η οικονομο-κεντρικής φύσης υπόσταση της ανθρώπινης ζωής. Ο δυτικός άνθρωπος άρχισε να αισθάνεται υποδούλωση, μόνο τώρα όπου η οικονομία του χτυπά την πόρτα.
Στην πραγματικότητα με την παθητικότητά του, την αδιαφορία του για την προσωπική του καλλιέργεια και την απουσία του από τα πολιτικά πράγματα, υπονόμευσε συνολικά ο ίδιος την ελευθερία του πολύ νωρίτερα.

«Πριν από 30 ή 60 χρόνια οι αριστεροί θα σου μιλούσαν για την ένδοξη νύχτα της επανάστασης και οι δεξιοί για την απεριόριστη πρόοδο κ.ο.κ. Σήμερα κανείς δεν τολμά να εκφράσει κάποιο μεγαλεπήβολο ή έστω μετριοπαθώς λογικό πρόταγμα το οποίο να υπερβαίνει τον προϋπολογισμό ή τις επόμενες εκλογές. Υπάρχει συνεπώς ένας χρονικός ορίζοντας. Υπό αυτή την έννοια, η «επιβίωση» είναι ένας όρος στον οποίο μπορούμε να ασκήσουμε κριτική, διότι, φυσικά, όλοι μας νοιαζόμαστε για τη σύνταξή μας και για την εκπαίδευση των παιδιών μας. Αυτός όμως ο χρονικός ορίζοντας είναι ιδιωτικός. Κανείς δε συμμετέχει σε ένα δημόσιο χρονικό ορίζοντα, κατά τον ίδιο τρόπο που κανείς δε συμμετέχει σε ένα δημόσιο χώρο» (Κορνήλιος Καστοριάδης).

Επιπροσθέτως η ιστορία διδάσκει με σαφήνεια, ότι στις κοινωνίες δεν δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να επιλέξουν, ούτε φυσικά να αναζητήσουν συλλογικά τη λύση στα μεγάλα ζητήματά τους. Κάθε φορά, μικρά ή μεγαλύτερα τμήματα των κοινωνιών απαιτούν (με δική τους πρωτοβουλία, κατευθυνόμενη ή μη), διεκδικούν και τελικά κερδίζουν. Τίποτε δεν προσφέρεται (ούτε καν ως επιλογή) και ασφαλώς δεν χαρίζεται από τους λίγους ισχυρούς εξουσιαστές στους πολλούς. Τα ζητήματα επομένως που θα έπρεπε να μας απασχολήσουν καθολικά σήμερα είναι:

• Πώς ο άνθρωπος μπορεί να εξέλθει από την παθητικότητα και την ιδιώτευση περνώντας στην ενεργή συμμετοχή και την συλλογικότητα;
• Πώς μπορεί να γίνει αυτόνομος και ολιγαρκής χωρίς να αισθάνεται μικρός και ασήμαντος;

Με άλλα λόγια, πως μπορεί να διεκδικήσει την ισότητα και την ελευθερία του; Θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η εύρεση απαντήσεων στα παραπάνω ερωτήματα δίχως ανυπέρβλητες αντιφάσεις. Στην αναζήτηση των απαντήσεων δεν μπορεί η συλλογική βούληση να ταυτιστεί ή να διαμορφωθεί από επιστημονικές νόρμες και κεντρικές αποφάσεις. Ακριβώς γιατί αυτές οι απαντήσεις (με γνώμονα τη συλλογική βούληση), μπορούν να σηματοδοτήσουν την απαρχή μιας νέας στάσης ζωής και επομένως ενός νέου πολιτικού αιτήματος που θα έχει ως πυλώνα του την ενεργή πολιτική συμμετοχή όλων.
Ο άνθρωπος που σήμερα αισθάνεται αδύναμος και εγκλωβισμένος στα οικονομικά και μη προβλήματά του φέρει και ο ίδιος, τεράστια προσωπική ευθύνη. Είναι όμως βέβαιο πως μπορεί να γίνει και δυνατός και ελεύθερος. Ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να συνειδητοποιήσει ότι τα παραπάνω ερωτήματα πρέπει και μπορούν να απαντηθούν μόνον συλλογικά.
H αντιξοότητα μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την αναζήτηση μιας ευημερίας (ευτοπίας) που θα βασίζεται στην ολιγάρκεια, την ισότητα και την πραγματική ελευθερία και όχι στην υπερκατανάλωση και στην εθελούσια αυτο-υποδούλωση. Άλλωστε η μετατροπή της όποιας θεωρίας σε πολιτική πράξη ενώ από την μια απαιτεί συλλογικότητα, από την άλλη δεν μπορεί παρά να έχει στο κέντρο της τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτό δεν συνθέτει κάποια ακόμη αντίφαση, αλλά το μεγαλείο της κοινωνικής ύπαρξης…

 Γιώργος Κουτσαντώνης

Ο δύσκολος δρόμος κατά της δεισιδαιμονίας ...

Του Μιχάλη Καλόπουλου

ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ...
Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ!

Για τους πολλούς, η θρησκεία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα φυσιολογικό λαογραφικό φαινόμενο. Πρέπει όμως να παραδεχθούμε, ότι η τελική μορφή της λαϊκής λατρείας, δεν υπήρξε πάντα αβίαστη και συνειδητή επιλογή των λαών.
Στην χαραυγή ακόμα της ύπαρξής της, η υποτυπώδης ανθρώπινη νοημοσύνη, περικυκλωμένη απ' το μεγαλείο και τα θαυμαστά δώρα της φύσης, γέννησε φυσιολογικά το δέος προς τους θεούς, στους οποίους απέδωσε ιδιότητες ανάλογες των φυσικών δυνάμεων που σταδιακά κατανοούσε. Η θρησκευτικότητα, ήταν το αποτέλεσμα της ανάγκης για μια στοιχειώδη κλίμακα αξιών στη ζωή του, και φυσικό ήταν, οι "θεοί" να τεθούν στην κορυφή αυτής της κατάταξης.

Τα ιερατεία που υπηρετούσαν ή μεσολαβούσαν στους "θεούς", τακτοποίησαν την πυραμίδα αυτών των σεβασμάτων, κατά πως βόλευε στους ίδιους και στις θεουργίες της εποχής τους. Έτσι, το αρχικό αδιαμόρφωτο φυσικό αίσθημα δέους και ο σεβασμού προς τους θεούς της φύσης, τη φυσική θεοσέβεια, (όπως θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε) σταδιακά κάποιοι την μετέτρεψαν σε νομοθετημένη υποτέλεια προς τους "υπηρέτες" και εκφραστές της υποτιθέμενης αυτής θειας θέλησης, κι έτσι εμφανίσθηκαν οι ιερατικές θρησκείες.

Μέχρι σήμερα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει αισθητά.

Οι γιγαντωμένοι θρησκευτικοί σχηματισμοί που έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας, με νεφελώδεις καταβολές και ύποπτες προθέσεις, κάνουν την εποχή μας να μη διαφέρει αισθητά απ' τους ατελείωτους ταραγμένους αιώνες και τις χιλιετίες που προηγήθηκαν. Ασύλληπτα σε αριθμούς πλήθη, υπακούουν αναντίρρητα στα παραγγέλματα την πανάρχαιας, "δικής τους", όπως νομίζουν, θρησκευτικής κλίμακας αξιών, που όμως, με μια μόνο ματιά ξεχωρίζουμε, ότι δεν δημιουργήθηκε με βάση το καλώς νοούμενο συμφέρον των λαών, αλλά πρωτίστως για την εξασφάλιση των συμφερόντων του τοπικού ιερατείου.

Το πλέον ύπουλο σύστημα ανθρώπινης υποδούλωσης, η θρησκεία, είχε γεννηθεί απ' τα υλικά της πιο αγνής φιλοθεΐας! Αναλογιστείτε μόνο, τις απίστευτες ταλαιπωρίες εκατομμυρίων μοναχών και λοιπών αφοσιωμένων (πνευματικών δούλων των ιερατείων), σε όλες τις θρησκείες του κόσμου! Φανταστείτε τις στερήσεις, τους όρκους υποταγής, τα ατέλειωτα προσκυνήματα και τις απίστευτες αυτοτιμωρίες, που ηθελημένα και αγόγγυστα υπέστησαν ανά τους αιώνες και υφίστανται ακόμα, κάνοντας πράγματα που κανένας "θεός", ούτε και στην χειρότερη εξουσιαστική του υστερία δεν θα 'πρεπε ποτέ να ζητήσει!

Προσθέστε τους αμέτρητους θρησκευτικούς πολέμους, που σακάτεψαν την ανθρωπότητα και σκότωσαν αμέτρητες ευκαιρίες προόδου και θα καταλάβετε αμέσως γιατί οι αφελείς αυτοί πιστοί, το μόνο που κατορθώνουν με την τραγική αυτή τους αυτοεξαθλίωση, είναι να κάνουν τα πανούργα τους ιερατεία, να αισθάνονται πανίσχυρα, έχοντας σε ετοιμότητα ορδές πιστών, με γυμνασμένη την απόλυτη υποταγή στις προσταγές τους μέχρι θανάτου!

Και σήμερα λοιπόν, τα πράγματα δεν διαφέρουν αισθητά απ' τους αιώνες της θρησκευτικής ντροπής που προηγήθηκαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι, εξακολουθούν σαν τυφλοί να κατευθύνονται πρόθημα οπουδήποτε θέλουν τα δόλια θρησκευτικά ιερατεία και όχι όπου επιτάσσει το αληθινό συμφέρων των λαών.

Τα ιερατεία, εξασκώντας πολλαπλή γοητεία πάνω στους πιστούς, κατάφεραν να μη διαφέρουμε και πολύ από εκείνους τους αξιολύπητους πρωτόγονους ανθρώπους, που: «κοιτώντας δεν έβλεπαν και ακούγοντας δεν άκουγαν, διότι νου και φρόνηση δεν είχαν, αφού ο νους βλέπει και ο νους ακούει, αλλά περνούσαν όλο τον καιρό της ζωής τους σαν θολές μορφές ονείρων, όμοιοι με φαντάσματα... και άστοχα ανακάτευαν τα πάντα, αφού δίχως κρίση και στην τύχη ήταν η κάθε πράξη τους». Aeschylus Pr. 447-475. & Schol. in Aeschylum Rr. 438.11-14.

Με την γιγάντια οικονομική και εξουσιαστική τους προϊστορία, οι "θρησκείες", θεωρητικά παραμένουν ακόμα οι αφανείς αφέντες του κόσμου. Συχνά τα εξουσιαστικά ιερατεία, άσχετα με το όνομα ή το "σχήμα" που έχουν επιλέξει σήμερα, παραμένουν οι συνωμοτικότεροι γίγαντες, που στο όνομα κάποιας ψευδο-σωτηρίας, ορίζουν τις παγκόσμιες εξελίξεις! Οι πολιτικές δυνάμεις, που σαν νευρόσπαστα εναλλάσσονται στις κοσμικές εξουσίες, κατά κανόνα αποτελούνται από δικά τους ανδρείκελα, που με σχετική μόνο επιτυχία προσποιούνται τους υποτιθέμενους ηγέτες.

Αν λοιπόν αληθεύει, ότι οι θρησκευτικές μας περιπέτειες, αποτελούν την ραχοκοκαλιά της αληθινής μας ιστορίας, τότε πρέπει να παραδεχθούμε ότι η κατανόηση της ανατομίας των θρησκειών, είναι απ' τις σημαντικότερες γνώσεις, για την σωστή, ιαματική παρέμβαση μας στην σημερινή κοινωνική παθολογία!

Η επιστήμη της συγκριτικής θρησκειολογίας, που είναι σχετικά πρόσφατη, πρέπει να αναλύσει με θάρρος και στο απαιτούμενο βάθος τις καταβολές, την δομή και τις αληθινές προθέσεις της κάθε θρησκείας, να ανιχνεύσει και να δημοσιοποιήσει, τις αθέμιτες πρακτικές και τις ιστορικές μεθοδεύσεις των αδίστακτων ιερατείων τους.

Αν λοιπόν επιθυμούμε, να δημιουργήσουμε κάποτε τις προϋποθέσεις για ιστορικές αλλαγές ουσίας, αυτές μπορούν να γεννηθούν, κυρίως μέσα από την σφοδρή κριτική και μελέτη της εξουσιαστικής θρησκευτικής απάτης. Δηλαδή, μέσα απ' τις ακατάπαυστες, τολμηρές ποιοτικές ερωτήσεις βάθους.

Αν οι θρησκείες, είναι οι διαχρονικότερες μορφές παρηγορητικής απάτης, τότε και τα "ιερατεία", δεν είναι παρά οι αρχαιότεροι και οι πλέον πετυχημένοι ψεύτες όλων των εποχών! Έχουμε λοιπόν τα μέγιστα να διδαχθούμε, απομυθοποιώντας το οργανωμένο ψέμα και τις μεθοδεύσεις των ιερατείων.

Η ανθρωπότητα, από πολύ νωρίς κατάφερε αποφασιστικά πλήγματα ενάντια στους φανερούς αντιπάλους της, (πόνο, ασθένειες, κρύο, πεινά, ξίφος, καταπίεση κ.λ.π.). Απέναντι σ' αυτούς τους, φανερούς και αναγνωρίσιμους, εχθρόσχημους αντιπάλους της, αντέταξε ήδη μια σειρά από όπλα και σταδιακά τους αντιμετωπίζει με σχετική επιτυχία. Αυτός όμως, που εξακολουθεί να παραμένει ο αήττητος και αόρατος αντίπαλος της, που μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος, είναι ο αρχαιότερος, αλλά και έσχατος εχθρός της... δηλαδή ο χαμογελαστός και αγαθόσχημος δόλος!

Αν αφουγκραστούμε την εποχή μας με ιστορικούς όρους, θα δούμε ότι παρά το πολυδιαφημιζόμενο τέλος των ιδεολογιών, ζούμε ακόμα στο μέσον μια μαινόμενης καταιγίδας πανίσχυρων θρησκευτικών ιδεών, που απειλεί ανά πάσα στιγμή να σαρώσει ξανά, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, απ' το ένα ως το άλλο άκρο του κόσμου μας, τους πολύτιμους καρπούς του ανθρώπινου μόχθου. Παρ' όλα αυτά, εξοικειωμένοι με την πνευματική και θεολογική υποτέλεια, ελάχιστοι από μας αντιλαμβάνονται την έκταση του σαρωτικού αυτού πνευματικού μαρασμού, και ακόμα λιγότεροι είναι σε θέση, να υποδείξουν με σθένος και ευρυμάθεια, αυτούς που με αδιάντροπο θράσος και εκνευριστική άνεση, παίζουν με τους αρχαίους θρησκευτικούς ασκούς του Αιόλου!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί, παρά τους ορατούς πλέον κινδύνους του αφανισμού μας, διατηρούμε τη σημαντικότατη θρησκευτική κλίμακα αξιών (σεβασμάτων) αναλλοίωτη, όπως ακριβώς αυτή προτάθηκε στους πανάρχαιους χρόνους της άγνοιας και του εύκολου δόλου; Τι να φταίει που δεν τολμούμε αυτό που ο Έλληνας τόλμησε δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν; Τι να φταίει που δεν αποτολμάται η αναθεώρηση των αρχαίων αυτών συνταγών ζωής; Τι είναι αυτό που εξασφαλίζει αυτή τη θρησκευτική μακαριότητα, μεσ' στην οποία ο άνθρωπος ευχαρίστως ξεχνιέται για χιλιετίες;

Γιατί, ενώ όλα μπορούν και επιτρέπεται να αμφισβητηθούν, οι ουσιαστικότατες για τη ζωή μας θρησκευτικές πεποιθήσεις, μένουν εντελώς έξω απ' την εμβέλεια της μονόπλευρα αυξανόμενης ερευνητικότητάς μας;

Αλήθεια, που είναι τα αιχμηρά βέλη των ερωτήσεων, που θα έπρεπε πυκνά και οργανωμένα να αντιτάξουμε, για να αναχαιτίσουμε όλη αυτή την διεστραμμένη εκμετάλλευση του ευγενικού κατά βάση θρησκευτικού μας συναισθήματος; Γιατί παγκοσμίως έχουμε ένα τέτοιο τεράστιο έλλειμμα θρησκευτικών ερωτήσεων; Γιατί συγκριτικά παράγουμε μόνο εξωθρησκευτικές ερωτήσεις;

Για οποιαδήποτε κραυγαλέα αθλιότητα, ευχαρίστως αναζητούν ατομικές, πολιτικές, πολιτισμικές, εκπαιδευτικές, ή άλλες ευρύτερες κοινωνικές εύθυνες. Κατά κανόνα ομως, ποτέ δεν αναζητόνται οι θρησκευτικές εύθυνες! Οι θρησκείες αν και θεωρητικά είναι οι φυσικοί θεματοφύλακες των αρετών, εντούτοις ποτέ δεν χρεώνονται την πνευματική εξαθλίωση της χώρας που κηδεμονεύουν!

Δεν είναι λοιπόν εξαιρετικά ύποπτο, η θρησκεία να στέκει ανενόχλητη στο υψηλότερο βάθρο αξιών και συνεπώς να ασκεί τις ισχυρότερες επιρροές στις υπόλοιπες αξίες της ζωής μας, αλλά γι' αυτήν ακριβώς την ρυθμιστική κορυφή των αξιών, να απαγορεύεται κάθε σκέψη ελέγχου και επαναπροσδιορισμού; Τι φταίει λοιπόν και οι αρχαίοι "θεοί" ανενόχλητοι ακόμα προστάζουν;

Αυτό και μόνο το γεγονός, ότι γεννιόμαστε στο μέσον ενός τεράστιου σχηματισμού ιδεών κοινής αποδοχής, κατά κανόνα προδικάζει τις μελλοντικές θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Ο ισχυρός αυτός δαιδαλώδης μηχανισμός υποδοχής, είναι ήδη ένας εύρωστος γίγας, όταν η ανίσχυρη προσωπική μας κρίση, παίρνει μέρος στο παιχνίδι της ύπαρξης. Έτσι, με το πρώτο αυτό ολόθερμο αλλά μοιραίο αγκάλιασμα, έχει προεξασφαλιστεί η υποχρεωτική αφομοίωσής μας, με τα κοινώς αποδεκτά ήθη και σεβάσματα.

Όλο αυτό το οικογενειακό "φόντο", μέσα στο οποίο βλέπουμε να κινούνται με απόλυτη άνεση, γονείς κι αγαπημένα πρόσωπα, "ντύνει" με μοναδικό κύρος και τις πιο παράδοξες λατρευτικές συνήθειες. Έτσι τα εξ οικείων αυτά "βέλη", είναι ό,τι πιο αποτελεσματικό υπάρχει για να θανατώσει γλυκά, αποτελεσματικά και εν τη γενέσει της, κάθε αυθόρμητη αμφισβήτησης και να αποκλείσει οποιαδήποτε ίχνη υγιούς έρευνας. Αυτό το γλυκό οικογενειακό περιβάλλον, είναι δυστυχώς το μοιραίο κλίμα της συνεχούς πνευματικής "διάβρωσης" ολόκληρης της βρεφικής, παιδικής, αλλά συχνά και εφηβικής ηλικίας.

Οι ειδικοί λένε, πως η προσωπικότητα διαμορφώνεται πολύ νωρίς. Είναι λοιπόν πολύ αμφίβολο, αν μετά την μακρόχρονη αυτή τρυφερή διάβρωση, θα βρει ποτέ κανείς τη δύναμη, αλλά και τους λόγους, να αμφισβητήσει τις απόψεις και τις συνήθειες μέσα στις οποίες μεγάλωσε και με τις οποίες τόσο φυσικά συνδέθηκε η πολύτιμη οικογενειακή και κοινωνική του θαλπωρή.

Ακόμα κι αν έρθουν συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μας, πόλεμοι, συγκλονιστικές εμπειρίες προσωπικές ή συλλογικές αποτυχίες, ακόμα και σοβαρές θρησκευτικές απογοητεύσεις, δεν έχουν παρά ελάχιστες ελπίδες, σφυροκοπώντας το πετρωμένο ήδη καύκαλο των νεανικών μας πεποιθήσεων, να ραγίσουν το ασφυκτικό περίβλημα που με τόση μαεστρία και φυσικότητα δημιούργησαν, δυνάμεις προαιώνιες και προ πάντων οικείες.

Το "κουκούλι" της γλυκιάς αυτής νάρκης των νεανικών πεποιθήσεων, πολύ δύσκολα ραγίζει για να μπει λίγο άδολο φως ερευνητικής αμφιβολίας, ώστε να ελεγχθεί έστω και στοιχειωδώς η ορθότητα των σεβασμάτων μας.

Μία είναι η δύναμη που μπορεί να προλάβει αυτή την πνευματική μας απολίθωση και να διασώσει την αξιοπρέπεια και την πνευματική μας ελευθερία... η μεθοδική βάσανος της αμφισβήτησης!

Καμιά αλήθεια δεν έχει λόγους να φοβάται τις ερωτήσεις. Μόνο οι ψεύτες δυσανασχετούν στον έλεγχο των "αληθειών" τους!

Ερωτήσεις λοιπόν, η Λυδία λίθος της γνώσης. Επίγνωση που θα προκύψει απ' την καθαρή προσωπική βεντέτα με τα αινίγματα και τους θρησκευτικούς γρίφους, οι ερμηνείες των οποίων δεν θα νοθεύονται από εκφοβισμούς και ευφυείς αλληγορίες, όσο κι αν αυτές φαίνονται θεϊκές και καλοπροαίρετες. Οι άμετρες υποσχέσεις, και ο εκφοβισμός, οδηγούν τον άνθρωπο στον ολισθηρό δρόμο της γοητείας που είναι το χειρότερο πρόσωπο της μαγείας. Η θρησκευτική γοητεία, είναι η σίγουρη πύλη της πνευματικής χειραγώγησης, της ομαδοποίησης και η συνηθέστερη αιτία του αφανισμού της προσωπικότητας.

Έχουμε ανάγκη λοιπόν από ποιοτικές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που με τους πιο αξιοπρεπείς τρόπους, θα ελέγξουν σε βάθος την ουσία των θρησκευτικών μας δεδομένων. Ερωτήσεις που θα γεννηθούν μέσα απ' την ιστορική μνήμη, την βασική προϋπόθεση μιας ολοκληρωμένης νοημοσύνης.

Η κατανόηση των παθημάτων μας και η απομυθοποίηση της συμπεριφοράς του κάθε ασθενοποιού θεραπευτή, και του κάθε τραυματοποιού σωτήρα, είναι ο καλύτερος σύμμαχος στην συνεχιζόμενη διαχρονική μας αναμέτρηση, με τους γίγαντες της ιστορικής απάτης. Με την αφυπνιστική, διδακτική και σωφρονιστική δύναμη της ιστορική μνήμη, έχει κανείς την δυνατότητα να ξεφύγει απ' τον χαμηλό ορίζοντά του ολιγόβιου ανθρώπου, και να προσθέσει στο ανάστημά του, τους πνευματικούς γίγαντες του παρελθόντος!

Αν κάποτε η άξια τέτοιων ερωτήσεων έγινε φανερή, αυτό αναμφίβολα συνέβη στην φωτισμένη ελληνική αρχαιότητα, όπου οι ερωτήσεις, γονιμοποίησαν και ανέπτυξαν θεαματικά τον ανθρώπινο νου. Τότε, με την δύναμη των ερωτήσεων, οι τέχνες και οι αρετές, κέρδισαν έδαφος. «Το θαυμάζειν και απορείν» γέννησε την ακατάβλητη δύναμη της εξερευνητικής σκέψης, τη φιλοσοφία.

Εκεί, ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία, γεννήθηκε και ο γιος του θεού Απόλλωνα, ο ιερέας Ασκληπιός, ο "θεός" της ιατρικής, για να γιατρέψει αδιακρίτως τις πληγές όλων των ανθρώπων, (αγαθών και μη), όχι πια με ευχές, ξόρκια και κατάρες, αλλά από τον μόχθο της κοπιαστικής παρατήρησης και τα ιαματικά δώρα της φύσης.

Έτσι γεννήθηκε και ο 18ος εγγονός του Ασκληπιού, ο Μέγας Ιπποκράτης. Ο μέγιστος των ιατρών, και αναμφίβολα ο μεγαλύτερος ευεργέτης της πανανθρώπινης ιστορίας. Έτσι γεννήθηκαν οι ιαματικές επιστήμες και οι καλαίσθητες τέχνες της έκφρασης, που ανέδειξαν τον ελληνικό πολιτισμό, σαν το εκτενέστερο και ευεργετικότερο πολιτισμός της πανανθρώπινης ιστορίας.

Οι ανάγκες της ονοματοδοσία και η λεπτομερής καταγραφή όλων αυτών των αμέτρητων τεχνών και επιστημών, γέννησαν και τον ανεπανάληπτο γιγαντισμό της ελληνικής γλώσσας, που σήμερα παίρνοντας επιτέλους σιγά-σιγά τη θέση που της αξίζει... μαθαίνουμε ότι θεωρείται πλέον η αδιαφιλονίκητη «μητέρα των ευρωπαϊκών γλωσσών», με 90.000.000 "λέξεις"!

Οι σημαντικότεροι μηχανισμοί εξανθρωπισμού, βρέθηκαν στην κλασική Ελλάδα. Χωρίς καθόλου να αρνούμεθα τις κοινές ανθρώπινες αδυναμίες και τα ελαττώματά τους και χωρίς να γενικεύουμε τις αρετές τους, γνωρίζουμε ότι εκεί στήθηκε για πρώτη φορά, το ανεπανάληπτο εργαστήρι προσδιορισμού των αξιών. Σ' αυτή τη λαμπρή περίοδο της εμπνευσμένης του αποθέωσης, ο Έλληνας μας χάρισε μια τεράστια ποικιλία ερωτήσεων, των οποίων οι απαντήσεις, η γνώση και η κατανόησή τους, συμμετέχει μέχρι σήμερα, σχεδόν σε κάθε τι θετικό, υγιές και ωραίο, που λάμπει και κινεί τους βασικούς μηχανισμούς της ευνομούμενης κοινωνικής ευταξίας και της ευημερίας, απ' τη μια ως την άλλη άκρη του πλανήτη.

Μάλιστα, εάν ταυτόχρονα αναλογιστούμε ότι οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού, ήρθαν σε μας, αφού διέσχισαν τεράστια φράγματα πυρός, κι έφτασαν στα χέρια μας οικτρά λαβωμένες, μπορούμε χωρίς μεγάλο κόπο να υποθέσουμε, ότι η Ελλάδα των κλασικών χρόνων, πρέπει να ήταν ένα κολοσσιαίο επίτευγμα εν πολλοίς άγνωστων διαστάσεων, που σαν πνευματικοί της απόγονοι, της οφείλουμε όλοι, την πλέον επιμελημένη απόπειρα επανεκτίμησης.

Στη μεσογειακή Ελλάδα, η «νοημοσύνη» απέκτησε ουσιαστικό βάρος, επειδή στις προτάσεις της, για πρώτη φορά συμπεριέλαβε κάτι αληθινά θεϊκό... νόμους βγαλμένους μέσα απ' το μητρικό φυσικό περιβάλλον.

Για πρώτη φορά με λέξεις μεστές νοημάτων, όπως: «αιτιότητα», «ανάγκη», «εντελέχεια», «απόδειξη» και «λογική» η νεογέννητη κριτική σκέψη, ανηφορίζει πατώντας σταθερά στους αναλλοίωτους φυσικούς νόμους και οι αξίες μετριούνται με γνώμονα την ανιχνεύσιμη αιτιότητα και όχι τα καπρίτσια των ιερέων και των θεών τους.

«Το μηδέν αναιτίως γίγνεσθαι», ελευθερώνει οριστικά τον άνθρωπο απ' τα βαριά, αόρατα δεσμά της θρησκευτικής παραμυθολογίας. Εκεί για πρώτη φορά, το "θαύμα", και ο κάθε θαυματοποιός, νιώθει την ανάγκη να περιοριστεί... γιατί κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος, αντικείμενο επίμονης κριτικής έρευνας, διαδικασίας που τότε αποκαλούσαν «φρόνηση».

Τα αληθινά σεβάσματα, ανακαλύπτονται για πρώτη φορά, στην πραγματική λαμπερή τους κοιτίδα, στους τρυφερούς κόλπους της άδολης κοσμικής τάξης, στη μητρική Φύση, εκεί που μόνο το: «κατά φύσιν» και η «αρμονία», είχαν πλέον δικαιωματικά το γενικό πρόσταγμα.

Η «οικολογία», που θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση της λογικής "θρησκείας" του μέλλοντος, δεν γεννήθηκε πριν από λίγες δεκαετίες όπως μερικοί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, με το βιβλίο «Σιωπηλή άνοιξη» της Rachel Κarsson, αλλά στα χέρια και το μυαλό του καταπληκτικού αυτού φυσιογνώστη Έλληνα. Αν από τότε είχαμε αδιάσπαστα ακολουθήσει τις εμπνευσμένες υποδείξεις του, δε θα στεκόμασταν σήμερα ένοχοι και ανίσχυροι μπροστά στα μεγάλα τραύματα της φιλόξενης μητέρας φύσης, που οι ίδιοι σαν ανεγκέφαλα τρωκτικά δημιουργήσαμε!

Οι φιλοσοφημένοι Έλληνες, απαλλαγμένοι απ' τα βάρη της θεολογικής σύγχυσης, απέκτησαν την καλύτερη απόδειξη των ορθών τους αποφάσεων. Εμφάνισαν καθ' οδόν προς την ολοκλήρωση, όλα τα συμπτώματα του ορθού προσανατολισμού τους, αποκτώντας μια πανστρατιά ευφυέστατων ανθρώπων, που όχι μόνο παραμέρισαν την δεισιδαιμονία της εποχής τους, αλλά με απίστευτο μόχθο, ανέσυραν απ' τα βάθη της ανυπαρξίας όλες τις τέχνες του πολιτισμού, πλουτίζοντας και προωθώντας τα πολιτισμικά ιδεώδη σε απίστευτα ύψη, αφήνοντας άφωνους από θαυμασμό, όλους τους αμερόληπτους σύγχρονους ερευνητές κάθε παράταξης και κάθε επιπέδου.

Πολλοί νομίζουν ότι γνωρίζουμε επακριβώς εκείνον τον αρχαιοελληνικό πολιτισμικό πλούτο. Μέγα λάθος. Οι βάρβαρες επιθέσεις κατά του ευεργέτη αυτού πολιτισμού, υπήρξαν τόσο λυσσαλέες, που δυστυχώς, μόνο απ' τον τεράστιο όγκο της "τέφρας" του, μπορούμε να υποθέσουμε αμυδρά, τον αληθινό του γιγαντισμό και την οργανωμένη πελώρια "πυρά" που κατέκαψε την σοφία των Ελλήνων, τη γλυκιά αυτή χαμογελαστή μητέρα της αειθαλούς πνευματικότητας.

Ο παγκοσμίου φήμης αστροφυσικός Karl Sagan ο πατέρας της πλανητικής βιολογίας, προφανώς με κάποια δόση υπερβολής, που όμως δείχνει την βαθύτατη εκτιμήσει του προς την χαμένης βιβλιοθήκη των Ελλήνων, δήλωσε: «αν πολλαπλασιάσουμε επί εκατό χιλιάδες, (! ) όλα όσα γνωρίζουμε για τον κλασικό ελληνικό πολιτισμό, μόλις που θα πλησιάσουμε την δόξα των κλασικών χρόνων και θα αντιληφθούμε το μέγεθος της τραγωδίας απ' την καταστροφή»!

ΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΔΙΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΑΥΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ;

Ποιός φοβερός θεός, κάρφωσε την τεράστια μεταλλική σφήνα, στο στήθος αυτού του φιλάνθρωπου προμηθεϊκού πολιτισμού, ρίχνοντάς τον στα τάρταρα της αφάνειας, ακινητοποιώντας τον, (για δυο χιλιετίες τώρα), αλυσοδεμένο στον παγερό "Καύκασο" της ταπείνωσης και της δυσφήμησης;

Εκατό χρόνια περίπου μετά τη δράση του μεγίστου των απογόνων του Αβραάμ, του διορισμένου (χρισμένου ή Χριστού) Ιησού (Jesus ή Γιαχσουα ) και την διάδοση της χριστιανο-γιαχβικής σωτηρίας από τους μαθητές του, ο Έλληνας περιηγητής Παυσανίας, μας άφηνε στο έργο του «Ελλάδος περιήγησις», λαμπρές περιγραφές της πάλαι ποτέ δοξασμένης εκείνης χώρας. Έτσι είμαστε καλύτερα σε θέση να εκτιμήσουμε από υλικής τουλάχιστον απόψεως, το τεράστιο έγκλημα που συνετελέσθη κατά του μυθικού αυτού λαού, που σαν αληθινός ευεργέτης "Τιτάνα", κατέβασε απ' τον "Όλυμπο" τις τέχνες του πολιτισμού, γιατρεύοντας τις πνευματικές και υλικές ανάγκες των ανήμπορων ανθρώπων.

Ακολουθώντας το σύγγραμμα του Παυσανία, μπορούμε πια να βεβαιώσουμε ότι ολόκληρες πολιτείες εξαφανίσθηκαν και κυριολεκτικά εκθεμελιώθηκαν, μόλις οι άνθρωποι της "αγάπης", οι Γαλιλαίοι (όπως τότε ονομάζοντο οι Χριστιανοί), έγιναν τα ευνοημένα παιδιά της ρωμαϊκής εξουσίας.

Η "αγάπη", αφού έπαιξε τον προσχηματικό της ρόλο, απλά ξεχάστηκε και οι χριστιανοί, από κυνηγημένοι ανυπότακτοι, επειδή δεν προσκυνούσαν τα αγάλματα των αυτοκρατόρων, τώρα με τις ευφυείς υποδείξεις των επισκοπών τους, επάνδρωσαν τον στρατό της Ρώμης, δηλώνοντας έτσι (τι ειρωνεία) μαζικά στρατιωτική υποταγή τους μέχρι θανάτου... στους εκατόνταρχους της αυτοκρατορίας εκείνης που τρεις αιώνες νωρίτερα είχαν σταύρωσε τον αρχηγό της πίστης τους!!!

Οι Χριστιανοί, με έναν αδιάντροπο ιστορικό ελιγμό, πέρασαν πίσω απ' την βιτρίνα της αγάπης, και από σεμνοί και ταπεινοί επαναστάτες ειρήνης που ξεκίνησαν, κατέληξαν να αποτελούν την φονικότερη στρατιωτική δύναμη της Ρώμης, κραδαίνοντας το κοφτερό σπαθί και το αιχμηρό δόρυ, των αυτοκρατορικών δυνάμεων κατοχής!

Τώρα, το πως απ' την περιλάλητη "αγάπη" (π.χ.: «αγαπάτε τους εχθρούς ημών» Mατθ.5.44, και: «αν πεινά ο εχθρός σου τάιζε αυτόν» Προς Ρωμαίους 12.20), κατέληξαν... πάνοπλοι υπηρέτες στα κατοχικά στρατεύματα της Ρώμης... αυτό μόνο οι σύγχρονοι παμπόνηροι "Χαλδαίοι" μπορούν να μας το εξηγήσουν!

Η Ρώμη με την σειρά της, αντάμειψε πλουσιοπάροχα τον νέο δυναμικό, θρησκευτικό, εξουσιαστικό συνέταιρό της, τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, χαρίζοντάς του προνόμια, αλλά και ανθρωποκτόνους νόμους για να μπορεί μ' αυτούς να ξεκοιλιάζει αποφασιστικά, όλους εκείνους που θα τολμήσουν να παρακούσουν στην αυτοκρατορικά επιβεβλημένη πια θρησκευτική σωτηρία!

Αιώνες ολόκληρους, η "αγάπη" κυνηγούσε αμείλικτα τη γνώση και οι "ευλογίες" απ' το "σπέρμα του Αβραάμ", αφάνιζαν τη χώρα που γέννησε τις μισητές ερωτήσεις. Να είναι άραγε σύμπτωση που και στην ιστορία της επικράτησης του Νεο-διαθηκικού Ιουδαιο-Γιχβισμού, προηγήθηκαν οι "ευλογίες" δηλαδή τα παχιά λόγια αγάπης, πριν επέλθουν οι "πληγές", δηλαδή τα συντριπτικά αφανιστικά χτυπήματα όπως ακριβώς συνέβαινε και στον αδίστακτο ανθρωποκτόνο Παλαιο-διαθηκικό Γιαχβισμό;

Με προσεκτικά συντεταγμένες λίστες ανά χείρας, σκουροντυμένοι κήρυκες της υποχρεωτικής Νεο-διαθηκικής σωτηρίας, σύντριψαν «έως εδάφους» τα πανώρια ιερά και τους Ναούς της Μεσογείου. Έκαψαν, αφάνισαν, καταδίωξαν και: «διωγμός γέγονε (έγινε) των Ελλήνων μέγας».

Aριστουργήματα απίστευτης τέχνης και τελειότητας: «εις έδαφος άνωθεν αφ΄ υψηλού κατερρίπτοντο και εκ βάθρων τα των ειδώλων τεμένη ανέσπασαν, (αλλά) και τα μηχανήματα (τεχνουργήματα) εκ χαλκού και ξύλων (με τσεκούρια) διέλυσαν και εις το πυρ παρέδωσαν. Παρόμοια δε οι απανταχού γης και θαλάσσης των δαιμόνων (Ελλήνων) κατελύθησαν ναοί»!

«Έπειτα, οι καλούμενοι μονάχοι, άνθρωποι εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαναν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν... Τότε, κάθε άνθρωπος μέλαιναν (μελανή) φορών εσθήτα, (ράσα), τυραννικήν είχε εξουσίαν και δημοσίως να ασχημονεί ημπορούσε. Σε τόση "αρετή" άλλαξε (η νέα θρησκεία) τον άνθρωπο».

Ακολούθησε η οριστική κατάργηση σχολών χιλιετούς λειτουργίας, απ' όπου απεφοίτησε όλο το πνευματικό δυναμικό μιας ολόκληρης εποχής. Ιδέες και γνώσεις που μόνο ευεργέτησαν, σε άθλιο διωγμό και κατάργηση: «Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα (κλείσιμο σχολών!), που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία (μάθησης!) των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν (λοιπόν) φανεί κάποιος τέτοιος άνθρωπος... θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές»! Εκατοντάδες οργανωμένα φυλακτήρια γνώσης, μαζί με την ανεπανάληπτη σε έκταση και σημασία Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη κατεστράφησαν, και οι περήφανοι υπηρέτες της γνώσης κατεδιώχθησαν ή και διαμελίσθησαν εν μέση οδό.

Τα άλλοτε περιζήτητα συγγράμματα των Ελλήνων, η μεγαλύτερη παρακαταθήκη γνώσης που εγνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, με το πρόσχημα της δαιμονικής και μαγικής τους προέλευσης αναθεματίζονται, αναζητούνται και καίγονται με απερίγραπτη χαρά και αυτοκρατορική μάλιστα μέριμνα.

Όποιος παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ελληνικά... καταδικάζεται «επί ελληνισμώ» και η περιουσία του δημεύεται. Οι ανάλογες οδηγίες, έγιναν σταδιακά εξαιρετικά σαφείς: «Η εκκλησία δεν επιτρέπει φανερά στους κοσμικούς άρχοντες να τιμωρούν. Εάν όμως οι άρχοντες το κάνουν παρακινούμενοι από ζήλο για την πίστη, τους επιδοκιμάζει και τους στεφανώνει. Η εκκλησία επαινεί πολλά απ' όσα θα ήθελε έτσι να γίνονται. Δεν διατάζει όμως φανερά. Εσύ λοιπόν γενναιότατε και ευσεβέστατε (άρχοντα) εμπιστεύσου σε μένα και αν συλλάβεις κάποιον που παρασύρει στην απατή των δαιμόνων, ράβδισέ τον, φυλάκισέ τον, αφαίρεσέ του την γλώσσα, έπειτα κόψε το χέρι του και αν ακόμα παραμένει κακός, στείλε τον στον βυθό της θάλασσας... Σε όλους δε τους άρχοντες προλέγω ότι αν δεν τιμωρούν αυτούς τους ελληνιστές, αν ανέχονται να βλέπουν τον ελληνισμό να υπερισχύει και δεν κάνουν εκείνα που πρέπει... θα κριθούν από τον θεό».

Πνιγμοί, ακρωτηριασμοί, συντριβή, αφανισμός και λεηλασίες απερίγραπτης έκτασης και αγριότητας καταπλάκωσαν την πάλαι ποτέ χώρα της χαράς, του θεάτρου, των τεχνών της ολυμπιάδος και της ποίησης. Η φωτισμένη έρευνα και τα βαθιά διανοήματα των Ελλήνων, λίγο πριν αναμορφώσουν αμετάκλητα τα κοινωνικά δεδομένα ολόκληρου του μεσογειακού και ευρασιατικού κόσμου, κατασυντρίφτηκαν με απίστευτη αγριότητα. Τα περίτεχνα διανοήματα των Ελλήνων φάνταζαν τώρα στα μάτια των "ευλογημένων" απ' το σπέρμα του Αβραάμ, ως δύσοσμη κόπρος, άξια μόνο για το ευλογημένο πυρ του εξαγνισμού, μαζί με τα ιερά φυλακτήριά τους.

Η παράξενη: «εν πνεύματι αγίω και πυρί» σωτηρία, σε όλο της το αρχαιο-χαλδαϊκό μεγαλείο. Για όσους δεν πολυκαταλαβαίνουν, η χαλδαιο-χριστιανο-γιαχβική συνταγή, ήταν απλή και ξεκάθαρη: «παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν, εκόπτεται και εις πυρ βάλλεται». Mατθ.3.10-12. Για όσους δε εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν, γίνεται απολύτως ξεκάθαρη: «Τους δε εχθρούς μου, τους μη θέλοντας να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρεται εδώ ενώπιόν μου και κατασφάξατε αυτούς» Λουκάς 19.27.

Όπως και να τις διαβάσουμε, δηλώσεις όπως: «μάχαιρα ήρθα να βάλω επί της γης και ουχί ειρήνη». Mατθ.10.34. «Όστις δεν είναι μετ' εμού είναι κατ' εμού». Λουκ.11.23. Καθώς και «όστις δεν μισεί (!!!) πατέρα, μητέρα, γυναίκα, τέκνα, αδελφούς και αδελφάς... δεν δύναται να είναι μαθητής μου» Λουκ.14.26. που άφησε πίσω του ο διασημότερος των απογόνων του Αβραάμ Ιησούς, έκαναν τα τύμπανα του θρησκευτικού διχασμού και της μισαλλοδοξίας να ηχούν ασταμάτητα... καλυμμένα πίσω από ένα παχύ και πολύχρωμο παραπέτασμα "αγάπης"!

Τα υπόλοιπα αγαθολογήματα, για "προβατάκια" και "καλούς ποίμαινες", αποδείχθηκαν μεγαλοστομίες βιτρίνας για λαϊκή κατανάλωση! Δηλαδή, αγάπες και λουλούδια, είχε μόνο το εξωτερικό περιτύλιγμα, του τυπικού θρησκευτικού δελεασμού! Δηλαδή ξίφος, αφανισμός και εξευτελισμός καλυμμένος με λουλούδια!

Στην ουσία ο θρησκευτικός φανατισμός, ο λαϊκισμός και η παλιά τέχνη της συστηματικής σπίλωσης, κατάφεραν τελικώς το αδιανόητο. Κατέστρεψαν την υπόληψη και την αξιοπρέπεια ενός λαμπρού ευεργέτη πολιτισμού.

Οι "ευλογημένοι" της νέας πίστης, "μεθυσμένοι" από την καθημερινά επαναλαμβανόμενη ελπίδα της αιώνιας μεταθανάτιας ζωής και την βεβαιότητα της ανάστασης, εύκολα πείσθηκαν ότι συμμετείχαν σε κάτι υπέροχο, που συμπτωματικά έχει γεννηθεί ανάμεσα στους Εβραίους της Παλαιστίνης, και τα γενναιόδωρα τεκνά του Αβραάμ, τους το πρόσφεραν δωρεάν! Γι' αυτούς, ο πολιτισμός της Μεσόγειου, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τα «νέα Σόδομα» που, έτσι κι αλλιώς ο θεός του Αβραάμ και του Ιησού, έτσι κι αλλιώς σύντομα θα καταστρέψει.

Όποιος λοιπόν, βοηθούσε στο θεάρεστο αυτό έργο της καταστροφής, του φαινόταν πως έγραφε χρυσές σελίδες θρησκευτικής δόξας, αντάξιες εκείνων των μεγάλων ηρώων της χαλδαιο-εβραϊκής Παλαιάς Διαθήκης.

Βέβαια, για τους απλοϊκούς οπαδούς του χριστιανισμού, ο αγώνας είχε μόνο μεταθανάτιες ανταμοιβές! Ομως για τους υψηλόβαθμους στην ιεραρχία και τους μυημένους και επιμελείς μελετητές των γραφών, στην βαθύτερη κατανόηση των λόγων του Ιησού υπήρχε και η ξεκάθαρη συνταγή... μισθοφορικών αποδοχών! Πέστε μου εσείς αν βγάζετε άλλο συμπέρασμα: «ο δε Ιησούς απάντησε: Σας βεβαιώνω, όποιος άφησε, αδελφούς, αδελφές, μητέρα ή πατέρα ή τεκνά, σπίτια ή χωράφια για μένα και το ευαγγέλιο, εκατό φορές περισσότερα θα πάρει στα χρόνια που ζούμε τώρα (κείμενο: εν τω καιρώ τούτω) και στο μελλοντικό κόσμο (κείμενο: εν τω αιώνι τω ερχομένω) ζωή αιώνια»! Μάρκος 10.29-30.

Οι ιεράρχες λοιπόν, δεν πλουτίζουν χωρίς τις ευλογίες του αρχηγού της πίστεως τους! Αφού όσοι άφησαν ένα διαμέρισμα, δικαιούνται εκατονταπλάσια, δηλαδή καμπόσες πολυκατοικίες, και όσοι άφησαν χωράφια, δικαιωματικά μπορούν να γίνουν μεγαλο-γαιοκτήμονες! Ξεκάθαρα μισθοφορική λοιπόν η βάση της επιθετικότητας του χριστιανισμού, και μάλιστα με την έγκριση του αρχηγού της πίστης Ιησού!

Έτσι, οι υποκριτές κήρυκες της πτωχείας, δικαιολογημένα είναι σήμερα οι πλουσιότεροι μεταξύ των συνάνθρωπων μας! Αλώστε αυτή είναι και η σφετεριστική βάση της Παλιάς Διαθήκης: « Όταν ο Κύριος ο θεός σου σε φέρει εις την γην, εις την οποίαν υπάγεις δια να κληρονομήσεις αυτήν, θέλει δώσει εις σε πόλεις μεγάλας και καλάς τας οποίας δεν έκτισας και οικίας πλήρεις αγαθών, τας οποίας δεν εγέμισας και φρέατα ηνοιγμένα, τα οιποία δεν ήνοιξας, αμπελλώνας και ελαιώνας τους οποίους δεν εφύτευσας... Κύριον τον θεόν σου θέλεις φοβείσθαι... δια να εκδιώξει πάντας τους εχθρούς σου απ' έμπροσθεν σου... και θέλω εκδιώξει έθνη πολλά απ' έμπροσθεν σου... και σου παραδώσει αυτούς έμπροσθεν σου, θέλεις πατάξει αυτούς, κατά κράτος θέλεις εξολοθρεύσει (Ο΄αφανίσει) αυτούς, δεν θέλεις δείξει έλεος προς αυτούς... δεν θέλεις συμπεθερεύει μετ΄ αυτών... ούτω (έτσι) θέλετε κάμει προς αυτούς... θέλετε καταστρέψει... συντρίψει... κατακόψει... καύσει εν πυρί... και δεν θέλει βάλει (ο Κύριος) επί σε ουδεμίαν των κακών νόσων της Αιγύπτου, τας οποίας γνωρίζεις (!!!), αλλά θέλει βάλει αυτάς (τας νόσους!) επί πάντας τους μισούντας σε. Καί θέλεις εξολοθρεύσει πάντα τα έθνη... δεν θέλεις σπλαχνιστεί δι' αυτούς.»!! Δευτ.Σ΄10.&Ζ΄1-16

Οι μυριάδες απλοϊκοί πιστοί, των τριών αβρααμογενών θρησκειών, γι ένα πιάτο αγάπης, και ένα υποθετικό μεταθανάτιο παράδεισο, χωρίς να το γνωρίζουν, στρατεύθηκαν στην χειρότερη παράταξη καταστροφής πολιτισμού που συνέβη ποτέ στον πλανήτη! Και για να μην είμαστε μονόπλευροι, με έμφαση σημειώνουμε ότι και άλλοι πολιτισμοί που βρέθηκαν στο διάβα της ίδιας αυτής θρησκευτικής λαίλαπας, συντρίφθηκαν το ίδιο αδίστακτα. Οι απλοϊκοί άνθρωποι της πίστης, δεν μπορούσαν να υποθέσουν ότι, υπακούοντας και διαδίδοντας τις ευλογίες του νέο-αβρααμισμού, αυτοί εισέπρατταν άφθονες φανταστικές υποσχέσεις για μεταθανάτια συνταξιοδότηση, ενώ με την ζωή και την μαχητικότητά τους, ουσιαστικά εδραίωναν τους μεγαλοϊδεατισμούς του Αβραάμ, και με το αίμα τους υπηρετούσαν τον πλουτισμό του ιερατείου και την κατάσχεση των λαών και των εθνών από το εξουσιαστικό σπέρμα του Αβραάμ!

Τώρα λοιπόν, μπορούμε να δούμε καθαρότερα, ότι οι "ευλογίες" που χτύπησαν σαν αφανιστικοί κεραυνοί την ψυχή της πολιτισμένης ανθρωπότητας, την Μεσόγειο, δεν ήταν τυχαίοι! Ήταν ακριβώς αυτοί που μας είχε τάξει εκείνος ο πολυτάλαντος μελλοντολόγος απ' την Ούρ της Χαλδαίας! Απλά, στην διαχρονική εφαρμογή της δόλιας αυτής μεθόδου, όπως κάποτε στην Χαναάν, την Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα, είχε έρθει απλά η ώρα ολόκληρης τη Μεσόγειου και επέκεινα του δυτικού κόσμου!

Οι εντολές λοιπόν και τα τραγικά συμβάντα των πρώτων χριστιανικών αιώνων, ήταν ακριβώς χαραγμένα στην ίδια αυθεντική Χαλδαιο-αβρααμική σκέψη... λοιπόν... έως εδάφους κατάστρεψε και στο πυρ παρέδωσε και: «πάντων αφανισμό και ερήμωση και μηδέ η μνήμη αυτών να απομείνει»

Ούτε μνήμη δεν έπρεπε να μείνει λοιπόν απ' την χώρα του Ιπποκράτη.

Ο "Έλληνας" και τα έργα του, έπρεπε να σβήσουν απ' το θησαυροφυλάκιο της πανανθρώπινης μνήμης. Να γιατί εμείς οι "Έλληνες" πάσχουμε τόσο συχνά από ολική αμνησία όσο κανένας άλλο λαός και τα διαχρονικά δεινά μας δεν έχουν τέλος! Ναι, δεν είναι υπερβολή, μετά απ' όσα υπέστη αυτός ο λαός κι ολόκληρος ο πολιτισμός του, δικαιολογημένα έχει ανερμήνευτα κενά μνήμης και συμπεριφορά απόλυτης σύγχυσης. Άλλωστε και σήμερα δρουν ανενόχλητες και από θέση ισχύος, όλες εκείνες οι δυνάμεις που επέβαλαν αυτή την ντροπιασμένη μαύρη λήθη. Οι Έλληνες πρέπει να είναι αμνήμονες... γιατί εδώ στη χώρα αυτή γεννήθηκαν τα α-ληθή αγαθά της μνήμης, που κατατρόμαξαν τους μάγους καταδολιευτές της γης.

Όλα λοιπόν φαίνεται πως ξεκίνησαν απ' τον φαιδρό ισχυρισμό των μάγων-ιερέων, πως όλα είναι μέρος ενός θεϊκού σχεδίου, που την αρχή και το τέλος του μόνο αυτοί γνωρίζουν. Μάλιστα, με βάση τις λυτρωτικές λεπτομέρειες αυτού του υποτιθέμενου θειου δράματος, ρυθμίζουν τις ανθρώπινες άξιες και σύμφωνα με τον βαθμό συμμετοχή των ανθρώπων, στο σταδιακά αποκαλυπτόμενο αυτό "θεϊκό" σχέδιο, μοιράζουν και τις ανάλογες λυτρωτικές ευκαιρίες!

Αν όμως σήμερα, μπαίναμε στον ελάχιστο κόπο να εξετάσουμε προσεκτικότερα την συμπεριφορά των ηρώων που γέννησαν και έδωσαν υπόσταση σ' αυτόν τον βιβλικό ισχυρισμό, τότε πολύ εύκολα θα καταλαβαίναμε την πληθωρική ανθρώπινη πανουργία των ιερών τους γραφών και ταυτόχρονα την απόλυτη θεϊκή απουσία, από όλες τις βιβλικές αφηγήσεις! Δυστυχώς όμως, η ανθρωπότητα στην συντριπτική της πλειοψηφία, παραμένει ακόμα το φιλοθεάμων κοινό των βιβλικών μάγων και εξακολουθεί να καταναλώνει τις σάρκες της, στην υλοποίηση των οραμάτων τους!

Έχω λοιπόν, όχι απλά την αίσθηση, αλλά την πεποίθηση, ότι ήρθε πια ο καιρός, να επανεξετάσουμε με αναθεωρητικό σθένος, όχι μόνο την συμπεριφορά και τα λόγια των βιβλικών ηρώων αλλά και την ιστορία που άφησαν πίσω τους οι γεννήτορες του πολιτισμού Έλληνες, και να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπεια τους καθαρίζοντας την λάσπη που συσσώρευσε πάνω στο αξιακό τους σύστημα ο δόλιος νικητής της ιστορίας ο χριστιανο-γιαχβισμός!

Όλοι οι ανήσυχοι άνθρωποι πρέπει πια να μάθουν, ότι χάθηκε πολύ χρόνος υποτέλειας στους ψευδολόγους ελπιδέμπορους της ιουδαιογενούς αυτής θρησκείας. Και μια σε βάθος έρευνα των δικών τους γραφών με ευκολία θα αποκάλυπτε την ραχοκοκαλιά του εξουσιαστικού δόλου, που διατρέχει τη χριστιανική Βίβλο απ' την πρώτη έως την τελευταία της σελίδα!

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που τα κρυστάλλινα διανοήματά των "Ελλήνων", δεν συμμετέχουν πια στις καθημερινές μας συζητήσεις! Σαν απαγορευμένος από τους "θεούς" καρπός, κάποιοι θέλουν να μένει καλά κλεισμένος στον επτασφράγιστο τάφο του παρελθόντος! Ας ανακόψουμε λοιπόν με το σθένος των ερωτήσεων μας αυτή την ανεπίτρεπτη για τον πολιτισμό και τον πλανήτη καταστροφική πορεία! Ας αναστήσουμε με τις βαθυστόχαστες συζητήσεις μας την ελεύθερη έρευνα των πανανθρώπινων αξιών!

Μπορούμε ακόμα και σήμερα, εξερευνώντας προσεκτικά το παρελθόν μας, να περισώσουμε πολύτιμο μέρος απ' τα αναντικατάστατα δώρα της γης, και να ανακτήσουμε σαν Έλληνες την χαμένη αξιοπρέπειά μας!

Με ερωτήσεις, ιστορική μνήμη και ευφυείς απομυθοποιήσεις, μπορούμε να αναχαιτίσουμε την πνευματική υποδούλωση των συνάνθρωπων μας και να διατηρήσουμε μέρος της πνευματικής μας ελευθερίας. Μόνο με την προσωπική έρευνα στα αρχεία του παρελθόντος, θα αξιοποιήσουμε τον πνευματικό μόχθο των σοφών που προηγήθηκαν, και θα ενισχυθούμε από την τέχνη, το θάρρος και τις γνώσεις, των ανθρώπων εκείνων, που έγραψαν πετυχημένη ιστορία στον αγώνα της αναχαίτισης των δόλιων ανθρωπογέννητων θεών. Χωρίς αυτές τις λαμπρές μνήμες, ο άνθρωπος είναι μια ασήμαντη εξαϋλωμένη υποψία ύπαρξης.

Η κατανόηση των κατάπικρων ιστορικών μας παθών, θα μας δείξει, ότι ζούμε σε μια παρατεινόμενη κόλαση εξευτελισμού, φτιαγμένη ακριβώς απ' αυτούς που εύκολα μιλούν για παραδείσους. Αλλά η εύθυνη για την ταπεινωτική εξαθλίωση μας, δεν είναι μόνο δική τους. Η ευκολία με την οποία ακολουθούμε σωτήρες, έχει ξεπεράσει κάθε θλιβερό όριο και παρά την αύξηση της γνώσης, η αρρωστημένη ευπιστία μας, έχει την μεγαλύτερη μερίδα ευθύνης.

Στις πολύμορφες ληθαργικές τάσεις των καιρών μας, όπου η θρησκευτική μακαριότητα συναγωνίζεται την μυρμιγκόμυαλη αποκλειστική βιοποριστική σκέψη, δεν είναι τυχαίο ότι ξεχάστηκε εκείνος ο αρχαίος γίγας των στοχασμών, ο Έλληνας... που πρώτος απ' όλους ανάγκασε τη γνώση να περάσει μέσα απ' το πυκνό φίλτρο των ερωτήσεων πριν την αποδεχθεί.

Σήμερα, σπανίζει δυστυχώς το πολύτιμο είδος εκείνου του ανθρώπου, που όχι μόνο δεν καταποντίζεται στους ατέλειωτους βιοπορισμούς του, αλλά αρνείται πεισματικά να θυσιάσει τη μικρή ή μεγάλη προσωπική του παραγωγή ερωτήσεων, στους αρχαίους επιβλητικούς βωμούς των "θεϊκών" απαντήσεων, κατανοώντας μια μοναδική αρχή, ότι το πολυτιμότατο αγαθό της νοημοσύνης μας, μετριέται με την αξία των ερωτήσεών μας κι όχι με την όποια "θεϊκότητα" των απαντήσεών μας.

Μόνο προωθώντας τις προσωπικές μας ερωτήσεις, έχουμε την ελπίδα να ανάψουμε τη μικρή ή μεγάλη φλόγα της προσωπικής μας σκέψης. Όποιος καλλιεργεί με ζήλο τις ερωτήσεις του, θα εκπλαγεί όταν ώριμες πια αυτές, αυτονομηθούν κι από μόνες τους στήσουν τον υπέροχο χορό των αναζητήσεων. Καμιά χαρά δε συγκρίνεται με τούτη, την δεύτερη "γέννηση", την γέννηση της νοήμονης προσωπικότητας! Μια γέννηση, που μόνο μέσα απ' τους "πόνους" των προσωπικών ερωτήσεων μπορεί να πραγματοποιηθεί.