ΉΡΘΑΝ ΝΤΥΜΈΝΟΙ «ΦΊΛΟΙ»

Ήρθαν

ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν

τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη Βίβλους γραμμάτων και

αριθμών την πάσα Υποταγή και Δύναμη το

παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.

Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι· ούτε

ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.

'Έστησαν και θεμελίωσαν

στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς κι επαύλεις

ξύλα και άλλα πλεούμενα

τούς Νόμους, τούς θεσπίζοντας το καλά και συμφέροντα στο

παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.

Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.

Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε· ούτε καν

ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

Και το δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

Στ ’ανοιχτά πού καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Tο παρακάτω κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου γράφτηκε στο Παρίσι στις 9-12-1988 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη συλλογή του «Ἡ Μυθολογία τοῦ Βερολίνου». Κυκλοφόρησε το 1991 από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Ακολουθεί το πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.

Τόν Άύγουστο τοῦ 1989 ὁ δημοσιογράφος Πολυδεύκυς Παπαδόπουλος παρουσίασε στήν ἐφημερίδα Τά Νέα μιαν ἔρευνα (σε συνέχειες), ὅπου ἁρκετοί ἐπιστήμονες, λογοτέχνες καί καλλιτέχνες απάντησαν στό ἐρώτημα:

Μέ δεδομένη πλέον τή μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική σύγκλιση τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκής Κοινότητας το 92, ἀλλά καί γενικότερα τῆς Εὐρώπης, κατά τή γνώμη σας ποιός ρόλος ἑπιφυλάσεται στό ἑξής γιά τό ἑλληνικό πολιτισμικό-πολιτιστικό μοντέλο; Ποιά εἶναι ἡ ἀνάπτυξη, ἤ, ἡ κρίση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τά μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, ἤ μειονεκτήματα, στή νέα του συνάντηση μέ τήν Εὐρώπη;

Σχεδόν ὅλοι οἱ ἀπαντήσαντες μίλησαν θετικά (ἤ με ἐνθουσιασμό) γιά τήν ἀναμενόμενη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὅσο γιά μένα, ἔστειλα τήν παρακάτω ἀρνητικήν ἀπάντηση:

Πρίν ἕναν αἰώνα ὁ δαιμόνιος Λασκαράτος είπε «ἐμεῖς οἱ ἀνατολίτες ἀντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς ἀπό τούς Κώδικας τῶν Εὐρωπαίων, καθώς ἀντιγράφουμε καί τές μόδες ἀπό τά φιγουρίνια τους». Ὅταν ἐσπούδαζα νομικά ἄκουγα μέ προσοχή τόν καθηγητή Νίκόλαο Πανταζόπουλο νά ἀναπτύσσει παρόμοιες ἀπόψεις γιά τό στραπατσάρισμα πού ὑπέστη το ἐθιμικό μας δίκαιο ἀπό τούς ξενόφερτους κώδικες. Ὁ Καραμανλής ὑπήρξεν ὁ ἀγροῖκος πρωτεργάτης τῆς τουριστικής ἀξιοποίησης τῆς χώρας μας, πού τελικῶς μετέβαλε τήν Ἑλλάδα σέ εὐρωπαϊκό ἀποχωρητήριο. Σήμερα ξεπέφτει, γιατί οἱ νέοι τουριστικοί πόλοι εἶναι ἡ Ἀνδαλουσία καί ἡ Τουρκία. Νομίζω ὅτι, δέν απέχουμε πολύ ἀπό τήν ἐποχή ὅπου η Τουρκία θά ἔχει ἐτησίως ἕνα ἑκατομμύριο ΕΛΛΗΝΕΣ τουρίστες

Ὁ τουρισμός εἶναι ἔνας πολύ μικρός κίνδυνος ἐν σχέσει μέ τήν προετοιμαζόμενη εὐρωπαϊκή ΕΙΣΒΟΛΗ. Ἐξακολουθῶ νά πιστεύω πώς η Ἑλλαδίτσα δέν ἕχει κανένα συμφέρον νά ἐντάσσεται στά διάφορα εὐρωπαϊκά γκρούπ: ΝΑΤΟ, Κοινή Ἀγορά, Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο καί τά τοιαῦτα. Ἡ Ἑλλάδα εἷναι, ἐκ φύσεως, μιά ἐξαιρετικῶς πλούσια χώρα, μά τήν ρημάξανε οἱ κάτοικοί της. Ὅποιος ξένος πεῖ τήν αλήθια χαρακτηρίζεται, αὐτομάτως, ΑΝΘΕΛΛΗΝ. Συνεχῶς παραπονιούμαστε: «στήν Ἑλλάδα δέν βλέπεις τίποτα ἄλλο παρά πέτρες». Ἀγνοῶ ἄν μ΄αὐτό τό παράπονο ἑννοοῦμε τά ἀρχαῖα μάρμαρα ἤ τίς κοτρῶνες τῶν βουνῶν μας. Πάσχοντας ἀπό ἀγιάτρευτο ἐθνικιστικό δαλτονισμό, βλέπουμε πεντακάθαρα τήν φυλετική πανσπερμία τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τούς κούρδους τῆς Τουρκίας, ἀλλά ἀρνιόμαστε κάποιαν ἰδιαιτερότητα στούς ἀρβανιτάδες μας καί στούς σλαβομακεδόνες. Ἡ στραβομάρα καλλιεργεῖται στά σχολεῖα μας. Κι ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά νιώσουμε τά καλά και τά κακά τῆς Ευρώπης.

Κατ’ ἀρχήν, τίποτα δέν μποροῦμε νά προφητέψουμε γιά τό μέλλον μας εἴτε μποῦμε στά εὐρωπαϊκά κόλπα, εἴτε μείνουμε ἀπ’ ἔξω. Ὁ ἐλληνικός λαός, μέ μιάν ἔνταση σχιζοφρενική, ἀναζητεῖ ἐντός ἐκτός τῆς χώρας μιά λύση. Γιαυτό ἁρπαζόμαστε, ἐξ ἐνστίκτου, ἀπό τίς ξεπερασμένες ἑλληνικές ἐκφράσεις: ἀπό τόν ΝΕΚΡΟ Καραγκιόζη, ἀπό τά ΨΟΦΙΑ ρεμπέτικα κι ἀπό τήν ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΣΜΕΝΗ Ὀρθοδοξία. Καί γιαυτό εἴμασταν μαγεμένοι ἀπό τίς δημαγωγίες τοῦ Ἀντρέα καί τοῦ Πάγκαλου. Εἶναι μάταιο το ν’ ἀναζητοῦμε διαρκῶς κάποιο ξένο μοντέλο. Ἄλλωστε, οἱ μποῦρδες τύπου ἑλληνικό φιλότιμο, ἑλληνικό δαιμόνιο, ἑλληνική φιλοξενία κτλ. δεν πείθουν πια κανέναν. Ἡ περίφημη ἑλληνική Διασπορά ἀποτελεί ἕναν μύθο, ἀνανεούμενο ἀπό τά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν μεταναστῶν. Τά παιδιά τῶν ὅποιων μεταναστῶν ΔΕΝ εἶναι ἑλληνόπουλα. Ἡ ἑλληνική Διασπορά θά ἔπρεπε νά λάβει πολλά μαθήματα ἐθνικῆς ΑΝΤΟΧΗΣ ἀπό κάποιες ἄλλες ἀντιστεκόμενες Διασπορές: τούς γύφτους, τούς ἀρμένηδες, τούς ἐβραίους, τούς κινέζους. Θέλουμε νά χωθοῦμε στήν ἀγκαλια τῆς Εὐρώπης, ἐνῶ δέν διαθέτουμε ΤΙΠΟΤΕ γιά ἐξαγωγή. Μιλάμε πολύ γιά τό νέφος, που μᾶς τύφλωσε τόσο ὥστε νά μήν διακρίνουμε τίς ἀμερικάνικες βάσεις. Λατρεύουμε τήν γλώσσα μας, μά τά ἑλληνικά στό ἐξωτερικό εἶναι ἄχρηστα. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ἡ ενσωμάτωση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρώπη ὑποδηλώνει τήν εξαφάνιση τῶν (ὄσων ἀπομένουν) ἑλληνικῶν ἀρετών και, συγχρόνως, τήν υἱοθεσία ὅλων τῶν κακῶν ἕξεων τῶν εὐρωπαίων. Οἱ ἐφημερίδες μας γράφουν συχνά-πυκνά γιά τους τοξικομανεῖς των Ἐξαχρείων, ἀλλά δέν βγάζουν ἄχνα μήτε γιά τίς ἑλληνίδες πού φουμάρουν σάν τσιμινιέρες, μήτε γιά το κύμα τοῦ νεο-αλκοολισμοῦ πού μαστίζει τή χώρα μας. Ο ἀμερικανικός τρόπος ζωῆς γκρέμισε ἕνα μεγάλο μέρος τῆς, ἄς πούμε, ἑλληνικότητάς μας. Καί, τώρα, ὁ εὐρωπαϊκός (δηλαδή, ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ) τρόπος ζωῆς μᾶς ἀπειλεῖ μέ καθολική καταστροφή. Μοῦ εἶναι πολύ ὀδυνηρό τό νά πιστέψω πώς ὅλοι μας θά καταντήσουμε γκαρσόνια τουριστικών ρεστοράν

Η.Π

Παρίσι, 9-12-1988

To «Γελαστό Παιδί»

To «Γελαστό Παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη που έγινε συνώνυμο της αντίστασης δεν ήταν Έλληνας, αλλά ο Ιρλανδός επαναστάτης Μάικλ Κόλινς. Υπήρξε η ψυχή του αντάρτικου πόλης κατά των Βρετανών και σκοτώθηκε σε εμφύλια σύρραξη...

Το γελαστό παιδί του ποιήματος ήταν ο Michael Collins, η ψυχή του ιρλανδικού αντάρτικου πόλης.... 

Το «Γελαστό παιδί» του Μίκη Θεοδωράκη δεν ήταν ελληνόπουλο, αλλά ένας επαναστάτης από την Ιρλανδία. Ήταν ο Michael Collins, ένας απ΄τους σημαντικότερους  ηγέτες του ιρλανδικού απελευθερωτικού κινήματος. Πρόκειται για ένα μελοποιημένο ποίημα του Ιρλανδού ποιητή Brendan Beham, το οποίο μεταφράστηκε από το Βασίλη Ρώτα και έγινε τραγούδι τον Οκτώβριο του 1961 για τις ανάγκες του έργου “Ένας Όμηρος”....

Τα τέσσερα τραγούδια του δίσκου όμως λογοκρίθηκαν, οι στίχοι απορρίφθηκαν και ο Μίκης Θεοδωράκης τα κατέγραψε αρχικά με τη δική του φωνή παίζοντας ο ίδιος τη μουσική στο πιάνο. Επίσημα, το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1966 με ερμηνεύτρια τη Ντόρα Γιαννακοπούλου, αλλά ευρύτατα γνωστό έγινε με την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη. Λόγω δικτατορίας όμως, κυκλοφόρησε επτά χρόνια αργότερα. O Ιρλανδός έγραψε το ποίημα για τον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Βρετανών και το αδικοχαμένο «Γελαστό Παιδί” ήταν ένα αθώο θύμα του εμφυλίου.

Οι αρχικοί στίχοι του 1961 έλεγαν “σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». Στη θεατρική παράσταση «Μαγική Πόλη» που ανέβηκε το 1962, “οι δικοί μας” έγιναν “εχθροί” και πλέον όλοι τραγουδούσαν “σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί”. Μετά την πτώση της Χούντας οι “εχθροί” έγιναν “φασίστες”.

Η καταδίκη σε θάνατο και η δημιουργία του IRA...

Η Ιρλανδία μετά από 700 χρόνια κατοχής  κέρδισε την αυτονομία της και οι Βρετανοί κράτησαν το 1/6 του εδάφους, που ήταν όμως και το πιο πλούσιο. Έτσι, ο αγώνας συνεχίστηκε οδηγώντας σε έναν αιματηρό εμφύλιο. Το «Γελαστό παιδί» πολέμησε δίπλα στον αρχηγό της εξέγερσης, Πάτρικ Πηρς στη διάρκεια της κατάληψης του Ταχυδρομείου του Δουβλίνου. Η εξέγερση απέτυχε. Ωστόσο, ήταν η αρχή για το απελευθερωτικό κίνημα. Ο Κόλινς καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά παρέμεινε ένα χρόνο σε φυλακές ασφαλείας. Όταν απελευθερώθηκε έγινε διοικητικό μέλος του Σιν Φέιν και διοικητής της οργάνωσης «Οι εθελοντές του  Βαλέρα», που εξελίχθηκε στον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό IRA. Εκλέχτηκε βουλευτής στις εκλογές του 1918, αλλά αρνήθηκε τη θέση.

Μόλις δημιουργήθηκε το πρώτο Ιρλανδικό Κοινοβούλιο με πρόεδρο τον Βαλέρα όλοι οι βουλευτές συνελήφθησαν. Ο Κόλινς γλύτωσε και αμέσως οργάνωσε την απελευθέρωση του Βαλέρα και των άλλων βουλευτών. Η πράξη του αυτή εκτίναξε την πολιτική του καριέρα και έγινε Πρόεδρος της IRB και  Διευθυντής Πληροφοριών του IRA.

Από τη συνθήκη ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας στον αιματηρό εμφύλιο

Μετά την αγγλοϊρλανδική συνθήκη με την οποία η Ιρλανδία απέκτησε την ανεξαρτησία της, ο IRA διχάστηκε σ’ αυτούς που ήταν υπέρ της συνθήκης και σ’ αυτούς που ήταν κατά. Οι πρώτοι ήταν με τον Εθνικό Στρατό και οι δεύτεροι με τους Ατάκτους υπό τον Ντε Βαλέρα. Ο ηγέτης του στρατιωτικού σκέλους του απελευθερωτικού κινήματος Michael Collins, προσπάθησε να μη χυθεί αίμα, αλλά έπεσε νεκρός στην εμφύλια σύγκρουση στις 22 Αυγούστου 1922....

Η ελληνική εκδοχή των στίχων 

Οι αρχικοί στίχοι του 1961 έλεγαν “σκοτώσαν οι δικοί μας το Γελαστό Παιδί». Στη θεατρική παράσταση Μαγική Πόλη που ανέβηκε το 1962, “οι δικοί μας” έγιναν “εχθροί” και πλέον όλοι τραγουδούσαν “Σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί”. Στις συναυλίες μετά την πτώση της Χούντας οι “εχθροί” έγιναν “φασίστες”. Έτσι, η κάθε εποχή έχει το δικό της τραγούδι. Στην τελευταία εκδοχή έγινε ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ίσως γιατί το «γελαστό παιδί» της Ιρλανδίας αν ζούσε στην Ελλάδα, σίγουρα θα ήταν ένας από τους εξεγερμένους νέους που αψήφησαν τη χούντα.

Δείτε την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη στην πρώτη ιστορική συναυλία που έδωσε το 1974 ο Μίκης Θεοδωράκης μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Κινηματογραφήθηκε από τη γερμανική τηλεόραση.... 

Psycho: Χρονικό της Ελληνικής Ποπ και Ροκ

Οι Psycho είναι ακόμη ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε εκείνα τα "ανήσυχα" χρόνια των αρχών της δεκαετίας του 80. Ιθύνων νους υπήρξε ο Στέφανος Κοτάτης ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τις συνθέσεις, το τραγούδι και τα ντραμς. Η Δώρα Αντωνιάδη, με τα ιδιαίτερα φωνητικά της, έδινε στους Psycho το κάτι παραπάνω και το διαφορετικό από τα άλλα γκρουπ της εποχής, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που συνδύαζε το ροκ, την όπερα και την jazz. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι συνθέσεις εκείνης της εποχής των Psycho ήταν πολύ κοντά στον Klaus Nomi, κάτι στο οποίο συνέτεινε και η ερμηνεία της Αντωνιάδη.

H πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το 1982, ένα single (WEA ‎– 24 9841-7) που περιείχε μια υπέροχη διασκευή του Psycho Killer των Talking Heads και το Prisoner (σύνθεση του συγκροτήματος). Το single έκανε επιτυχία και το δικό τους Psycho Killer ακουγόταν εκείνη  την εποχή περισσότερο από το πρωτότυπο. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειάς τους με τίτλο Montage Fatal (WEAWEA 229 24 0014-1) σε ενορχήστρωση Σταμάτη Σπανουδάκη, ο οποίος έπαιζε και όλα τα μουσικά όργανα (ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, ηλεκτρικό πιάνο, μπουζούκι, μαντολίνο, vocoder, obx-a, korg lamba, korg delta, auto harp).

H πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το 1982, ένα single (WEA ‎– 24 9841-7) που περιείχε μια υπέροχη διασκευή του Psycho Killer των Talking Heads και το Prisoner (σύνθεση του συγκροτήματος). Το single έκανε επιτυχία και το δικό τους Psycho Killer ακουγόταν εκείνη  την εποχή περισσότερο από το πρωτότυπο. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειάς τους με τίτλο Montage Fatal (WEAWEA 229 24 0014-1) σε ενορχήστρωση Σταμάτη Σπανουδάκη, ο οποίος έπαιζε και όλα τα μουσικά όργανα (ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, ηλεκτρικό πιάνο, μπουζούκι, μαντολίνο, vocoder, obx-a, korg lamba, korg delta, auto harp).

Πέντε χρόνια αργότερα (1987) και ενώ η Αντωνιάδη είχε ήδη χαθεί νωρίς (σε τροχαίο) προστέθηκαν στο γκρουπ ο Αντρέας Balzar (πλήκτρα) και η Μαρίνα Δημητρίου (τραγούδι, στίχοι) και κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "40 days" (FM Records -FM 0050). To 40 days δεν έτυχε της ανταπόκρισης από το κοινό. Λίγο μετά οι Psycho εξαφανίστηκαν από τα μουσικά δρώμενα της χώρας.

Hints and Tips

Στο "Prisoner" έπαιζε πλήκτρα ο Gary Wright των Spooky Tooth.

Η Δώρα Αντωνιάδη (πράλαβε και) κυκλοφόρησε δυο maxi singles (στυλ Italo Disco) ως Αnno Domini. To Singing in the night (1985) και το Can you hear (1986).

Για την διασκευή του Psycho Killer είχε ειπωθεί ότι είχε ενθουσιάσει ακόμα και τον ίδιο τον David Byrne.

To άλμπουμ "Montage Fatal" επανακυκλοφόρησε σε CD από την WEA ‎(WEA 24 9841-7)

«την Ελλάδα την έχουν χρεοκοπήσει από παλιά οι… «Ευρωπαϊστές»

Η προσχεδιασμένη διάλυση την Εθνικής μας οικονομίας.

Το κλείσιμο των βιομηχανιών η εξαφάνιση της αγροτικής μας παραγωγής και οι επιδοτήσεις.

Αυτό ήταν το «Σχέδιο»

Διαλύω τα πάντα ενώ μοιράζω λεφτά από δανεικά στο λαό για να τον αποκοιμήσω

Τα δανεικά αυτά όμως κάποια στιγμή θα στα ζητήσουν πίσω εσύ όπως είναι φυσικό δεν θα μπορείς να τα επιστρέψεις αφού δεν παράγεις τίποτα και τότε θα σε υποτάξουν πλήρως.

Το «κόλπο» στη πραγματικότητα είναι χαζό αλλά έχει το «καλύτερο» και πιο αποτελεσματικό δέλεαρ το χρήμα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις χωρίς κόπο!

Δείτε το συγκλονιστικό απόσπασμα από ταινία του 1983 του Θ. Μαραγκού και θα καταλάβετε πολλά…

Αν η Ευρώπη μας πει να κατεβάσουμε τα παντελόνια, θα τα κατεβάσουμε;;;

αναρωτιέται ο ηθοποιός Βαγγέλης Καζάν στην ταινία ρωτώντας τον υπουργό Γεωργίας της δήθεν σοσιαλιστικής κυβέρνησης της εποχής,την απάντηση όμως θα την πάρει από τους πολιτικούς της σημερινής εποχής:    ΝΑΙ!!!!!

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΙ....

Στα χθεσινά επεισόδια 15/7/2 15 όλοι οι ‘’γνώστες’’, τα ΜΜΕ, οι ‘’αναλυτές’’, ή ‘’κοινή γνώμη’’ με βεβαιότητα, και τη συνήθη ‘’οργή’’ για τους υπαίτιους των γεγονότων….

Οι ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ καίνε και βανδαλίζουν πάλι την Αθήνα…..

Όμως….

Οι αστυνομικές δυνάμεις συνέλαβαν συνολικά δώδεκα άτομα, όλους αλλοδαπούς οι οποίοι οδηγήθηκαν σήμερα στον Εισαγγελέα με την κατηγορία της φθοράς σε σταθμούς του μετρό.

Οι συλληφθέντες είναι

1)    Τέσσερις γερμανοί

2) δύο γάλλοι

3) Δυο Ουκρανοί ΝΑΖΙ του Δεξιού Τομέα Μειταν

4) ένας ολλανδός

5) Και τρεις πολωνοί Πράκτορες

Παράλληλα, κατά την διάρκεια των επεισοδίων μπροστά από την Βουλή, συνελήφθησαν συνολικά 14 άτομα – ανάμεσά τους ένας Ιταλός και ένας Αλβανός

Συνεχίζετε ακόμα να μη σκέφτεστε;….

Ραφαηλίδης: Περί αναρχίας

«Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία», «Η διαφορά μεταξύ αναρχίας και αναρχοαυτονομίας» και άλλα, σ’ ένα διαχρονικό κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Η αναρχία είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση. Στη φύση δεν υπάρχει εξουσία, υπάρχει ηγεσία. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που προηγείται και δείχνει το δρόμο στους άλλους για να μη χαθούν. Το κριάρι δεν ασκεί εξουσία στο κοπάδι, απλώς ηγείται του κοπαδιού.

Μια μικρή ή μεγάλη ομάδα ανθρώπων εύκολα δέχεται ως φυσικό ηγέτη αυτόν που αναδεικνύεται φυσικά, μέσα από φυσικές, μη καταναγκαστικές, αυτόματες διαδικασίες. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν το δείχνουν, πάντα δυσφορούν όταν ο ηγέτης έρχεται έτοιμος απέξω ή πέφτει με αλεξίπτωτο από πάνω.

Αναρχία, λοιπόν, είναι η άρνηση κάθε μορφής εξουσίας που δεν είναι φυσική και κοινά αποδεκτή από όλους και όχι μόνον από την πλειοψηφία. Η αναρχία πάει σταθερά κόντρα σε κάθε είδους αρχή, σε κάθε μορφή εξουσίας, θρησκευτική, πολιτική, κομματική.

Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κύριου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα.

Αρκεί, βέβαια, τούτη η προσωπικότητα να μην είναι χονδροειδώς ετεροκαθορισμένη, και με τον ψυχολογικό μηχανισμό της «ψευδούς συνειδήσεως» να γίνεται αντιληπτή από το άτομο σαν αβίαστα αυτοκαθορισμένη. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει πως είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, όταν είναι καταφάνερο πως το συνειδησιακό περιεχόμενο της προσωπικότητάς του δε δημιουργήθηκε κάτω από μια πολύ μεγάλη δέσμη ανεμπόδιστων επιδράσεων, αλλά μπήκε στη συνείδηση με «μετάγγιση» από μια κοινή δεξαμενή, ας πούμε από τον Θεό, από την κομματική ιδεολογία, από τη συλλογική «εθνική ψυχή», από τον Αρχηγό.

Το αναρχικό κίνημα, με τις πολλές και ποικίλες παραλλαγές του, αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση στην κοινωνία καθεστώτος πραγματικής ισότητας, πραγματικής αδελφοσύνης, πραγματικής δικαιοσύνης, έξω και πέρα από κάθε καταναγκασμό που βάζει όρια και στην ισότητα, και στην αδελφοσύνη, και στη δικαιοσύνη. Ο αναρχισμός, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας σε όλες της τις μορφές, είναι ένα ιδανικό για την αβίαστα και ελεύθερα αυτορυθμιζόμενη προσωπικότητα.

Μια συγκεκριμένη «κοινωνία ζώων» δεν αλληλοσπαράσσεται. Τα μέλη της ανακαλύπτουν την αξία της φυσικής κοινωνικότητας μόνα τους, με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το φυσικό δίκαιο δεν είναι το δίκαιο της ζούγκλας. Γίνεται, όμως, δίκαιο της ζούγκλας όσον αφορά στις «εξωτερικές σχέσεις». Μια ομάδα ζώων του ίδιου είδους μπορεί να βρίσκεται σε σταθερά εχθρικές σχέσεις με μια άλλη ομάδα ζώων διαφορετικού είδους.

Αν αντιμετωπίζουμε τις ανθρώπινες φυλές σαν διαφορετικά ζωικά είδη που αλληλοσπαράσσονται μέχρι εξοντώσεως, τότε δεν είμαστε μόνο ρατσιστές, είμαστε ζώα, αφού ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως φυλής, ανήκουν στο ίδιο βιολογικό είδος.

Κανένας άνθρωπος δε διαφέρει από τον άλλο όσον αφορά στις βιολογικές λειτουργίες. Κάθε διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση έχει σχέση μάλλον με το περιβάλλον παρά με τη βιολογία. Όταν ζεις στη διακεκαυμένη ζώνη είναι σαν να κάνεις μια διαρκή, καταναγκαστική ηλιοθεραπεία. Το δέρμα σου μαυρίζει και το επίκτητο χαρακτηριστικό γίνεται κληρονομικό με την εγγραφή του στο DNA. Κάθε λευκός θα μαυρίσει ύστερα από χίλιες γενιές απογόνων, αν εγκατασταθεί σήμερα στη Νιγηρία, για παράδειγμα. Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα.

Ο εθνικισμός είναι πολιτιστικό δεδομένο. Στηρίζεται στη διαφορετικότητα των πολιτισμών ή μάλλον στην ιεράρχηση των πολιτισμών, αν δεχτούμε πως θα ήταν δυνατό να υπάρξει μια τέτοια ιεράρχηση, πράγμα που ο μεγάλος εθνολόγος και δημιουργός του δομισμού (στρουχτουραλισμού) Λεβί-Στρός το απορρίπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος πολιτισμός, λέει ο Λεβί-Στρος. Κάθε πολιτισμός υπάρχει «καθ’ εαυτόν και διά τον εαυτό του», όπως θα έλεγαν οι υπαρξιστές. Μόνο η τερατώδης αλαζονεία του αποικιοκράτη ευρωπαίου θα κάνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους.

Γιατί οι ινδιάνοι της Αμερικής να μη βλέπουν σαν κατώτερο του δικού τους τον εξοντωτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό που τους καθυπόταξε; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει η νοσταλγία του «πολιτισμένου» για το «χαμένο παράδεισο», αν όχι μια αναγνώριση της αξίας πολιτισμών που δε μοιάζουν με το δικό του; Ο αναρχισμός πριν απ’ όλα είναι μια αποδοχή της ετερότητας, ένας σεβασμός του διαφορετικού, μια συνεργασία με το «όλως άλλο», όπως θα έλεγε ο Κροπότκιν.

Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά ακόμα και την εθνικιστική, πολύ περισσότερο τη ρατσιστική. Ωστόσο, κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες «αναρχικών».

Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για «αναρχοαυτόνομους», που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα, αλλά και προς τον ομοϊδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα, με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοκράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.

Η κουλτούρα της αγένειας

«ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΔΥΟ ΑΓΝΩΣΤΟΙ στον δρόμο, έλεγε ο Έρβιν Γκόφμαν (Αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι "καλημέρα" και "συγγνώμη".

Και συμπλήρωνε: Αυτά τα "καλημέρα" και τα "συγγνώμη" πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία. ΑΝ Ο ΓΚΟΦΜΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα "καλημέρα" και "συγγνώμη". Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, "να σας πω!". Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: "Θέλω αυτό" ή "Έχετε το τάδε;" ή "Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!". Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΚΤΙΚΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος "δεν σε βλέπει" και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το "δυνατό άγγιγμα" που προκύπτει από το σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές. Η ΑΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ.

Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας. Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΕΝΕΙΑΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΑΣΦΑΛΩΣ και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. "Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;", "Αυτό που σου λέω, εγώ!" ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί ("σα δεν ντρέπεστε!", "καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα") και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη ("Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας") δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: "Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;". Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΕΝΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΥΤΗ ΚΑΚΗ, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως "καλημέρα", "συγγνώμη", "ορίστε", "παρακαλώ", "ευχαριστώ", καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία -βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκες απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση. ΟΧΙ, Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΕΝΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΥΤΗ ΚΑΚΗ. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά».

Δε θέλεις να γίνεις αετός, ανθρωπάκο. Γι’αυτό παραμένεις κότα…

 Του Βίλχεμ Ράιχ.

Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας;

Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα.

Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί.

Μα που τέτοιο πρίμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.

Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ” ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.

Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλώσει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ’ ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες.

Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός.

Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ” όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που “κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία.

Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι” άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν – έπρεπε να βρεθεί – ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλώσει κοτόπουλα. Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι” έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις.

Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και νεάσει ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι. Σ” έμαθαν και να ωρύεσαι «Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!». Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσάμε τα κοτόπουλά σου.

Τα τρία δοκίμια του Σοπενχάουερ

Τα τρία δοκίμια του Σοπενχάουερ: Αυτό που είναι ο άνθρωπος , Αυτό που κατέχει ο άνθρωπος, Αυτό που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος.

Ποιός άπό μας δέν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο ( ισως τόν ίδιο μας τόν έαυτό) πού νά είναι τόσο στραμμένος πρός τά έξω, τόσο άπορροφημένος στή συσσώρευση άγαθών ή στό τί σκέφτονται οί άλλοι, ώστε νά χάνει κάθε αίσθηση του έαυτου του; "Ενας τέτοιος άνθρωπος, οταν τού τίθεται κάποιο έρώτημα, αναζητεί τήν άπάντηση πρός τά έξω κι δχι πρός τά μέσα. Διατρέχει δηλαδή τά πρόσωπα των άλλων, γιά νά μαντέψει ποιά άπάντηση έπιθυμουν ή περιμένουν.

Γιά έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο νά συνοψίσω μιά τριάδα δοκιμίων πού έγραψε ό Σοπενάουερ πρός τό τέλος της ζωής του. (Γιά οποίον έχει φιλοσοφικές τάσεις εΐναι γραμμένα σέ γλώσσα σαφή καΐ προσβάσιμη στόν μή ειδικό.) Βασικά τά δοκίμια τονίζουν δτι τό μόνο πού μετράει εΐναι αύτό πού τό άτομο εΐναι. Οΰτε ό πλούτος ούτε τά ύλικά αγαθά ούτε ή κοινωνική θέση ούτε ή καλή φήμη φέρνουν τήν εύτυχία. Άν και οί σκέψεις αύτές δέν αφορούν συγκεκριμένα τά υπαρξιακά θέματα, παρ’ δλ’ αύτά μάς βοηθούν νά μετακινηθούμε άπό ένα έπιφανειακό έπίπεδο πρός βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε.

Τα υλικά αγαθά είναι απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στά μάτια των άλλων.

H φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες. Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε.

Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενχάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα"

Αύτή ή τελευταία σκέψη - οτι ή ποιότητα τής ζωής μας προσδιορίζεται άπό τό πώς έρμηνεύουμε τις έμπειρίες μας, δχι άπό τις ίδιες τις έμπειρίες- εΐναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα πού άνάγεται στήν άρχαιότητα. Κεντρικό άξίωμα στή σχολή τού στωικισμού, πέρασε άπό τόν Ζήνωνα, τόν Σενέκα, τόν Μάρκο Αύρήλιο, τόν Σπινόζα, τόν Σοπενάουερ και τόν Νίτσε κι έφτασε νά γίνει θεμελιώδης__έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία

Aπόσπασμα από το βιβλίο του IRVIN D. YALOM - ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ TOY ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ (Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου )

Tuxedomoon

Members
Steven Brown sax, piano, moog, hammond, vocals -Blaine L. Reininger violin, moog, bass, vocals -Peter Principle guitar, bass, piano, percussion -Winston Tong vocals

Οι Tuxedomoon είναι μια από τις μπάντες που είναι πολύ δύσκολο να περιορίσεις σε λέξεις και ορισμούς τη μουσική που παίζουν. Έχουν παίξει κατά καιρούς από punk, new wave, ηλεκτρονική, jazz, πειραματική μέχρι και ...κλασική μουσική δωματίου! Δικαιώνοντας έτσι τους Πυθαγόρειους που πρέσβευαν ότι "η μουσική είναι εναρμόνιση εμπόλεμων στοιχείων" Ασφαλώς στη γέννησή τους συνέβαλαν καθοριστικά τα ...σπερματοζωάρια του punk. Στην πορεία όμως δεν έμειναν στάσιμοι και σταδιακά αποτίναξαν την ...πατρική κληρονομιά. Αφού τη χώνευσαν, μετά τη νόθευσαν, τη διέστρεψαν, την εμπλούτισαν και τέλος την υπερέβησαν. Ανοίγοντας μονοπάτια που ακόμη λίγοι έχουν περπατήσει. Και μπορεί να μην κέρδισαν την ...πύρρεια μάχη των ταμείων, αλλά άφησαν το δικό τους ανεξίτηλο χνάρι στη μουσική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: σχηματίστηκαν στο Σαν Φρανσίσκο, την πιο φιλελεύθερη καλλιτεχνίζουσα πόλη των ΗΠΑ, το 1977 (αξίζει εδώ να σημειώσουμε και τη διαφορά στη μουσική άποψη καλλιτεχνών της σκηνής αυτής, η οποία ήταν πιο θεατρική και πιο "πολυμεσική" θα έλεγα σε σχέση με αυτήν της άλλης ακτής των ΗΠΑ, όπου η άρνηση του punk οδήγησε στο πιο τραχύ no-wave). Ο αρχικός πυρήνας ήταν οι πολυ-οργανίστες, φοιτητές ηλεκτρονικής μουσικής, Steven Brown και Blaine L. Reininger μαζί με τον Κινέζο μίμο και τραγουδιστή Winston Tong. Μαζί τους στην αρχή συνέπραξαν και άλλοι καλλιτέχνες της περιοχής με σημαντικότερο εξ' αυτών τον κιθαρίστα Michael Belfer. Λίγο αργότερα θα προστεθεί και ο καθοριστικός για τον ήχο τους μπασίστας Peter Principle. Τα πρώτα τους eps ήταν σαφέστατα επηρεασμένα από την πανταχού παρούσα ατμόσφαιρα του punk. Σε αυτήν την εποχή ανήκει μάλιστα και το πιο "πολυζητούμενο" τραγούδι τους στις συναυλίες, το περίφημο "No Tears" (αν και ποτέ δεν το παίζουν, οπότε μην το ζητάτε πια!).

Η πρώτη αναγνώριση για τους Tuxedomoon ήρθε όταν έπαιξαν support στους Devo, μια αναγνώριση η οποία έφερε και το 1ο δισκογραφικό συμβόλαιο με την Ralph Records, τη γνωστή εταιρεία των Residents (τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά!). Και με την αυγή της δεκαετίας του '80 θα σκάσει μύτη το πρώτο τους lp το "Half-mute", ένα μοναδικό αμάλγαμα υπνωτικών ρυθμών, αγχωτικού new wave και ελιτίστικης ευαισθησίας. Στα ίδια χνάρια θα πατήσει την επόμενη χρονιά και το "Desire", "ένα κολοσσιαίο ψυχεδελικό ακατανόητο, μια αιωρούμενη αντι-μίμηση, ένας λαβύρινθος από καθρέπτες που σε παγίδευαν με δυσβάσταχτα ερωτηματικά", κατά τα γραφόμενα του Πάνου Πανότα. Εδώ μέσα υπάρχει και το έπος του "East/Jinx" και η συναισθηματική οβίδα του "Again".

Οι Tuxedomoon ήταν κυριολεκτικά μία μπάντα της παγκοσμιοποίησης, πολύ προτού εφευρεθεί ο όρος. Συμπέρασμα που προκύπτει όχι μόνο από τον πολυσυλλεκτικό ήχο τους, αλλά ακόμη και από τα ίδια τους τα μέλη και την κοσμοπολίτικη νοοτροπία τους. Και ίσως μόνο στην Αμερική να μπορούσε να συγκροτηθεί ένα τέτοιο σχήμα. Προσοχή! Να συγκροτηθεί είπα, όχι να εξελιχθεί. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι την καλλιτεχνική αναγνώριση τη γνώρισαν στη Γηρασμένη Ήπειρο (όπως λένε οι ...καουμπόηδες), όπου βρήκαν κατά κατά κάποιον τρόπο πολιτιστικό ...άσυλο, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πλέον μέρος της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η μετανάστευση έλαβε χώρα αμέσως μετά το "Desire" και αρχικά βρέθηκαν στο μεγάλο λιμάνι (όχι τον ...Πειραιά, το Ρότερνταμ εννοώ). Εδώ θα αναπνεύσουν έναν άλλο αέρα ελευθερίας και δημιουργικότητας, αλλά κυρίως θα γνωρίσουν την εκτίμηση και την αποδοχή, το οξυγόνο δηλαδή του καλλιτέχνη. Ήδη με την πρώτη τους ευρωπαϊκή δουλειά θα δείξουν τις προθέσεις τους, γράφοντας το θέμα για ένα μπαλέτο (!) του Maurice Bejart με τίτλο "Divine", αναδεικνύοντας έτσι και τη θεατρική διάσταση του ήχου τους, καίγοντας συγχρόνως τις γέφυρες που τους συνέδεεαν με τον συμβατικό ήχο της εποχής. Εδώ θα γνωρίσουν και μια πλειάδα "συνοδοιπόρων" καλλιτεχνών, και ειδικά τη βέλγικη συμμορία της Crammed (Minimal Compact και Σία), στην οποία θα κυκλοφορήσουν τους επόμενους δίσκους τους ενώ θα είναι από τους βασικούς συμ-μέτοχους στη μοναδικής εκλεκτικότητας σειρά δίσκων "Made to Measure". Το "Suite En Sous-sol" του 1982 θα αποτελέσει ένα αισθητικό αποκορύφωμα, όπου μεταξύ άλλων υπάρχει ένα απ' τα πιο εμβληματικά τραγούδια τους, το "L'etranger", μια μείξη νεοκυματικών ήχων, ευρωπαϊκής jazz και βορειοαφρικάνικης παράδοσης, με στίχους εμπνευσμένους από τον "Ξένο" του Καμύ.

Σε μια μπάντα τόσο πολυσυλλεκτική και τόσο πολυσχιδή στο μουσικό της προσανατολισμό, μοιραίο είναι να υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις μεταξύ των μελών, οι οποίες όταν ξεπερνούν μια κρίσιμη τιμή οδηγούν μοιραία σε αποχωρήσεις. Όλα τα βασικά μέλη των Tuxedomoon έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει solo δίσκους, κάτι που δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Ο πρώτος που θα ανοίξει την πόρτα είναι ο Blaine το 1983. Δύο χρειάστηκαν για να τον αντικαταστήσουν, και ήταν οι Frankie Lievaart και Luc Van Lieshout. Το "Holy Wars" που ακολούθησε (1985) θα είναι το τελευταίο με τη συμμετοχή του μεγάλου Κινέζου "τιμονιέρη" Tong, και αυτό με το οποίο θα πλησιάσουν όσο οποιαδήποτε άλλη φορά την εμπορική καταξίωση, διχάζοντας όμως συγχρόνως και τους ίδιους (εδώ θα βρείτε και το επίσης δημοφιλές κομψοτέχνημα τους "In a manner of speaking" το οποίο αργότερα διασκεύασε ο Martin Gore). Κάπου εδώ όμως θα αρχίσει και η αναπόφευκτη παρακμή. Το "Ship of fools" και ακόμα πιο πολύ το εντελώς απρόσωπο, ανεκδιήγητο "You" θα σηματοδοτήσουν την έναρξη μιας περιόδου αγρανάπαυσης που θα κρατήσει για πάνω από δέκα χρόνια (πέρα από διάφορα σποραδικά lives που κυκλοφορούσαν). Το δε μαγευτικό "Ghost Sonata" που βγήκε το 1991, ουσιαστικά είναι έργο του 1982, μια "όπερα δίχως λέξεις" σύμφωνα με τα λεγόμενά τους.

Εκεί πολλοί πιστέψαμε ότι το τέλος είχε γραφτεί και ότι η μπάντα είναι πια στα χέρια της Ιστορίας για τα ....περαιτέρω. Και στα μέσα του 2004, θα έρθει εντελώς απροσδόκητα ένα έξοχο lp, το "Cabin in the sky", σε παραγωγή μάλιστα του δικού μας Coti K., βάζοντας ταυτόχρονα τις καρδιές όλων μας στη θέση τους, που φοβηθήκαμε μια κλασική "επιστροφή", αρπαχτή-μνημόσυνο των παλιών καλών ημερών.