Ο… φόβος κάνει τον εθνικόφρονα

Κείμενο: Βασίλης Ραφαηλίδης*

 ΣΤΗΝ προσπάθεια του να δημιουργήσει το νεοελλη­νικά κράτος εθνική συνείδηση εκ του μη όντος, άσκη­σε μια τόσο βάναυση τρομοκρατία επί των υπηκόων του, που κατάφερε στο τέλος να φτιάξει από τους αλ­λοεθνείς τους πιο φανατικούς και μαζί τους πιο αστεί­ους «εθνικόφρονες». Προκειμένου να κρύψουν, δια τον φόβον των Ιουδαίων, την πραγματική εθνική τους ταυτότητα οι Αρβανίτες, οι Βλάχοι και κυρίως οι Σλάβοι υπερέβαλαν σε τεχνητό εθνικισμό και τους επαγγελμα­τίες «εθνικόφρονες».

Από την άλλη μεριά, οι εκχριστιανισθέντες Εβραίοι, που είναι πάρα πολλοί σε τούτον τον τόπο και οι Αρμέ­νιοι, που κατά μάζες εξελλήνισαν τα ονόματά τους, μπήκαν άτσαλα στο χορό της εθνικής πλειοδοσίας από το φόβο μη χαρακτηριστούν «εθνικοί μειοδότες».

ΤΑ ΠΙΟ αστεία πράγματα για το «μεγαλείο της φυ­λής» και τα ηχηρά παρόμοια ακούστηκαν από ανθρώ­πους που αποδειγμένα ανήκαν σε άλλη φυλή.

Λοιπόν, ο φόβος κάνει τον «εθνικόφρονα». Και η «εθνικοφροσύνη» δεν είναι παρά η εκδήλωση του απέ­ραντου φόβου των δύσμοιρων κατοίκων αυτού του τό­που, που -θέλουν σώνει και καλά να είναι “Ελληνες, για­τί ξέρουν πως το τεχνητό ελληνικό κράτος αμείβει καλύ­τερα τους τεχνητά σκεπτόμενους και τεχνηέντως φερό­μενους.

Κι έτσι, η ελληνική επικράτεια γέμισε από κρυψίνοες και καιροσκόπους, από δόλιους και απατεωνίσκους, από κοψομεσιασμένους και κωλοσφογγάριους. Η ανα­ξιοπρέπεια που κυριαρχεί απ” άκρου εις άκρον σε τού­το τον τόπο έχει τη ρίζα της στο τεχνητό ένδυμα της ελληνικότητας, που το φόρεσαν σε όλους μας με τη βία και επί ποινή αποκλεισμού από τα αγαθά του κρατικού κορβανά.

Μ” αυτά, και μ” άλλα πολλά, το ίδιο κατάπτυστα, σχεδόν όλοι ψάχνουν για «ρίζες» σ” ένα χώμα ακατάλ­ληλο πια για πολιτιστική καλλιέργεια. Πώς να πιάσουν ρίζες σ” έναν τόπο άνθρωποι που δεν τολμούν να κά­νουν φανερή την πραγματική τους ρίζα, με αποτέλεσμα γνήσιο Βλάχο να σπέρνεις και «γνήσιος» Έλληνας να σου φυτρώνει στα καλά καθούμενα; Μέχρι το τέλος του βίου του ο Τσιτσάνης ντρεπόταν να πει πως είναι Βλάχος. Ήταν, βλέπεις, ο «λαϊκός βάρδος όλων των Ελλήνων» κι αυτό τον εμπόδιζε να καταλάβει πως “ Ελ­ληνες είναι και οι Βλάχοι. Καθώς κι όλοι όσοι κατοι­κούν σε τούτο τον τόπο, άσχετα από τη φυλετική τους καταγωγή, που στο κάτω κάτω δε σημαίνει απολύτως τίποτα και από θεωρητική και από πρακτική άποψη. Σήμερα, μάλιστα, με την ανάπτυξη των επικοινωνιών, αλλά και το συνεχές μπέρδεμα των αλλοεθνών πληθυ­σμών, φαντάζει γελοίο το να μιλάει κανείς για «φυλετι­κή καθαρότητα». Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι κι όσοι πέρασαν απ” αυτόν τον τόπο ως κατακτητές, ως προσκυνητές και ως τουρίστες μαζί με το σπέρμα τους άφησαν και τον πολιτισμό τους.

ΣΤΙΣ παραπάνω τυχαίες επιμειξίες πρέπει να προ­σθέσουμε και τους γάμους μεταξύ αλλοεθνών, που ολοένα και περισσότερο πολλαπλασιάζονται, καθώς και τους βιασμούς, που δεν τους συνηθίζουν μόνο οι Τούρκοι, όπως θέλουν να λένε. Αλίμονο στους λαούς αν δεν ανανεώνονται συνεχώς και φυλετικά και πολιτιστι­κά. Σε τούτο τον κόσμο, καθαρή ράτσα μπορεί να βρει κανείς μόνο στον… ιππόδρομο, χωρίς να αποκλείονται και κει οι επιμειξιακές λαθροχειρίες. “Υστερα από όλα αυτά, μόνο εμείς ξέρουμε γιατί συνεχίζουμε να «νιώ­θουμε υπερήφανοι» που είμαστε Έλληνες, τη στιγμή μάλιστα που μετέχουμε ολοένα και λιγότερο στην ελλη­νική παιδεία.

Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο σπουδαίο βιβλίο του «Επί της δομής του Νεοελληνικού Κράτους» (έκδοση του συγγραφέα) που θα μας απασχολήσει και σήμερα για έβδομη κατά σειρά Κυριακή (θα υπάρξουν κι άλλες κακλαμάνειες Κυριακές, γιατί πιστεύουμε πως αν δεν ταρακουνηθούν το συντομότερο κάποιοι ελληνοσκληρυμένοι εγκέφαλοι, η νέα Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα εί­ναι ένα σχήμα λόγου, εντελώς ανάξιο λόγου σε διεθνές επίπεδο), ο Κακλαμάνης, λοιπόν, πιστεύει βάσιμα πως το κριτήριο της εθνικοφροσύνης αποσκοπεί στο να επανδρωθεί ο κρατικός μηχανισμός με απολιτικούς. Γιατί μόνο «χυτοί θα μπορούσαν να κινήσουν όπως-όπως τα γρανάζια μιας κρατικής μηχανής που προσπα­θεί να κρύψει το σήμα του εργοστασίου της κατασκευ­ής της.

Η ελληνική κρατική μηχανή έχει τα χάλια που έχει γιατί δεν είναι ούτε ελληνική ούτε μηχανή. Είναι, απλού­στατα, ένας καταπιεστικός μηχανισμός που τον κατα­σκεύασαν οι «προστάτιδες δυνάμεις» γύρω στα 1840 και τον έβαλαν σε λειτουργία με την ελπίδα πως κάποιο κράτος θα ξεπεταχτεί μέσα από τα γρανάζια της. Προς το παρόν όμως κράτος δεν μπόρεσε να κατασκευάσει η κρατική μηχανή. Γιατί τα κράτη δεν τα φτιάχνουν οι κρατικές μηχανές, αλλά οι εθνότητες. Και ενώ οι πολ­λές εθνότητες που κατοικούσαν και συνεχίζουν να κα­τοικούν εδώ θα μπορούσαν να φτιάξουν όλες μαζί ένα αξιοπρεπές καπιταλιστικό κράτος, η μία και μόνη εθνό­τητα που επιλέχθηκε, οι Έλληνες, όντας ανύπαρκτοι ουσιαστικά, έφτιαξε τελικά ένα ανύπαρκτο κράτος, δύσμορφο, ανίκανο, αναξιόπιστο, τραμπούκικο, χωροφυλακίστικο, ασφαλίτικο, μαυραγορίτικο, ρουσφετοκρατούμενο, καχύποπτο, μίζερο, ελεεινό και τρισάθλιο, που κανείς, ούτε ντόπιος ούτε ξένος, δε λέει να το πά­ρει στα σοβαρά.

Η περίφημη «εθνική υπερηφάνεια» δεν είναι παρά μια δημαγωγική «διακήρυξη». Ποιος τίμιος και ευαί­σθητος άνθρωπος που κατοικεί σε τούτο τον τόπο θα μπορούσε να είναι υπερήφανος, όταν ξέρει πως ο ένας στους δύο δημόσιους υπάλληλους κλέβει το κράτος, δηλαδή όλους μας; Πώς να νιώθεις καλά ως “Ελλην όταν η Ελλάδα κατέχει παγκόσμιο ρεκόρ στις ακάλυ­πτες επιταγές; Πώς να κυκλοφορήσεις στους δρόμους της πρωτεύουσας όταν πρέπει συνεχώς να έχεις, με βροχή και με ήλιο, ανοιγμένη την ομπρέλα για να προ­φυλαχτείς από τα μικροβιοφόρα σάλια των νεοβαρβάρων, οι ελληνικότατες ροχάλες των οποίων πυκνώνουν όσο προχωρείς από το Σύνταγμα προς την Ομόνοια;

Και αυτό διότι στο Σύνταγμα υπάρχουν περισσότεροι τουρίστες, πράγμα που καθιστά τούτη την πλατεία την πιο υγιεινή γωνιά ολόκληρης της Ελλάδας.

Δε ζητάμε λοιπόν από την Ελλάδα να εφαρμόσει το σοσιαλισμό. Ζητάμε προς το παρόν να κάνει σωστό καπιταλισμό. Γιατί, αν νομίζετε πως η Ελλάδα είναι κα­πιταλιστικό κράτος, μάλλον κάνετε λάθος. Είναι, απλώς, ένα κράτος «δύσμορφου καπιταλισμού» (πρό­κειται για όρο της Πολιτικής Οικονομίας). Κι αυτό ση­μαίνει πως ο “Ελληνας καπιταλιστής συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι του χωρίς κανόνες. Είναι απροσχημάτιστα ένα αρπαχτικό, όχι μόνο ως προς τους εργαζόμενους, αλλά και ως προς τους συνέλληνες συνκαπιταλιστές. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να είσαι ακόμη και καπιτα­λιστής. Πόσο μάλλον σοσιαλιστής.

ΑΣ δούμε σύντομα πόθεν κατάγεται ..τούτη η δυ­σπλασία του νεοελληνικού κράτους.

Ο Κακλαμάνης λέει πως η Ελλάδα των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων είναι η τυπική περίπτωση χώ­ρας, όπου το Δίκαιο δε συνιστά Κράτος. Γιατί το κατ” ουσία Δίκαιο των Ελλήνων ήταν και παραμένει το εθι­μικό. Οι “Ελληνες καταφεύγουν πάρα πολύ συχνά στη Δικαιοσύνη γιατί το Δίκαιο το αντιλαμβάνονται ως υποκατάστατο του αυθόρμητου και άγραφου Εθιμικού Δικαίου. Και επειδή το Εθιμικό Δίκαιο εδώ δεν μπορεί να είναι ενιαίο, εξαιτίας της πολυεθνικής σύστασης του ελληνικού λαού, ο καθένας αντιλαμβάνεται το Δίκαιο κατά το δοκούν.

Ακόμα και οι δικαστές, που υποτίθεται πως ξέφυγαν από τον αυθορμητισμό του Εθιμικού Δικαίου.

Δεν μπορούν να υπάρξουν Κανόνες Δικαίου σ” έναν τόπο όπου ο καθένας κουβαλάει μνήμες από το κλει­στό Εθιμικό Δίκαιο της φυλής του. “Αλλωστε, το Εθιμι­κό Δίκαιο (δηλαδή το έθιμο που λειτουργεί ως νόμος), ελάχιστα απέχει από την αυτοδικία. Η μορφή Δικαίου που ταιριάζει περισσότερο στους χαοτικούς Έλληνες είναι λοιπόν η χαοτική αυτοδικία, που στην ηπιότερη μορφή της εκδηλώνεται ως νταηλίκι.

Οι “Ελληνες, όπως και όλοι οι ημιβάρβαροι, παραμέ­νουν νταήδες γιατί κουβαλούν αταβιστικά στη μνήμη τους το γεγονός πως κάποτε οι άνθρωποι έλυναν όλες τις διαφορές τους με τις γροθιές. Λοιπόν, τι «άλλην χρείαν δια τον βαρβαρισμόν μας έχομεν», αφού υπάρ­χει και λειτουργεί το νταηλίκι, που μάλιστα κάποιοι εν­τελώς κρετίνοι το έκαναν συνώνυμο της λεβεντιάς;

Η βεντέτα και το έθιμο της αδελφοποίησης είναι κα­τάλοιπα του πρωτόγονου Εθιμικού Δικαίου. Όπως λέ­ει παραστατικά ο Κακλαμάνης, αποτελούν τα υπολείμ­ματα σχέσεων μεταξύ αλλοφύλων, δηλαδή κανόνες «Διεθνούς Δικαίου» υπό στοιχειώδη μορφή για τη δυνατό­τητα επικοινωνίας των χωριών μεταξύ τους!!! Είναι εντελώς εκπληκτική, και νομίζουμε εντελώς καινούρια, η άποψη πως η βεντέτα και η αδελφοποίηση είναι πρωτόγονες μορφές Διεθνούς Δικαίου. Ιδού, λοιπόν, πεδίο έρευνας λαμπρό για τους διεθνολόγους: Η Ελλά­δα της σήμερον, της οποίας το εσωτερικό δίκαιο είναι… διεθνές, εξαιτίας της συνεχιζόμενης εχθρότητας ανάμεσα στους αλλοφύλους!

Η Ελλάδα, λοιπόν, των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων βρέθηκε προ ολικής αδυναμίας εξευρέσεως κοινού Δικαίου. Να μερικές αποδείξεις: Στην περίφημη «Διάταξη των Σαλώνων» κάθε επαρχία χαρακτηρίζεται ως αυτοτελής επικράτεια, με δικούς της νόμους. Σε μια επανάσταση που ξεκίνησε μωαμεθανική (με τον Αλή Πασά) και τέλειωσε χριστιανική, ήταν φυσικό να μπερ­δευτούν το οθωμανικό με το εγχώριο εθιμικό δίκαιο.

Και πώς να σκαρφιστεί ευρωπαϊκούς κανόνες δικαί­ου ένας νομοθέτης που δεν είχε ευρωπαϊκή νομική παιδεία, και που το μόνο δίκαιο που γνώρισε ήταν αφενός το εθιμικό και αφετέρου το μωαμεθανικό;

Ο δύστυχος αγωνιστής – νομοθέτης, στην αγωνία του να σκαρώσει όπως όπως κανόνες δικαίου για το νεοσύ­στατο και σαστισμένο κράτος, έφτιαξε έναν αχταρμά από τσόντες Δικαίου που τις πήρε από δω κι από κει. Πάντως, ο νομοθέτης εκείνης της πανέντιμης «Διάτα­ξης των Σαλώνων», της πρώτης μορφής ελληνικού Επαναστατικού Δικαίου, σκέφτηκε πολύ νηφάλια και χτύπησε το στόχο στο κέντρο: Αποφάνθηκε πως η κά­θε επαρχία πρέπει να έχει το δικό της δίκαιο, πράγμα που σημαίνει πως είχε στο νου του την ομοσπονδιακή μορφή κράτους. Όμως, έπεσε έξω. Διότι, άλλα μεν οι “ Ελληνες κελεύουν, άλλα δε οι ξένοι προστάζουν.

Αλλά ούτε οι συνταγματολόγοι της εποχής τα κατά­φεραν καλύτερα. Στο άρθρο 4 του Συντάγματος της Τροιζήνας επισημαίνουμε έναν περίεργο συνταγματικό ορισμό του Έλληνα: «Έλληνες είναι όσοι έλαβαν και όσοι θα λάβουσιν τα όπλα». Το «όσοι έλαβαν» είναι απολύτως νοητό: Το Σύνταγμα χαρακτηρίζει, ορθότατα ως “Ελληνες μόνο τους μαχητές. Σαν να λέμε, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο να χάνουν την ελληνική υπηκοότητα τόσο οι δοσίλογοι της εποχής (οι συνεργά­τες των Τούρκων) όσο και οι δειλοί και άκαπνοι. (Αν υπήρχε τούτο το άρθρο και στο σημερινό Σύνταγμα όλα θα πήγαιναν καλύτερα σ” αυτόν τον έρμο τόπο).

Όμως ο συνταγματολόγος της εποχής σπεύδει αμέ­σως να ανοίξει ένα πονηρότατο παραθυράκι: Τι σημαί­νει εκείνο το «και όσοι θα λάβουσιν»; Πότε θα τα λάβουοιν; Τι νόημα θα είχε να τα λάβουσιν μετά το πέρας του αγώνα; Και εναντίον ποίου θα τα στρέψουσιν αφού τα λάβουσιν; Εναντίον των Τούρκων σε άλλες περιοχές, ώστε να μεγαλώσει το Κράτος; Αλλά κάτι τέτοιο φαινό­ταν εντελώς απίθανο τότε. Και μεγαλοϊδεάτης τότε ήταν μόνο ο δολιότατος Κωλέττης.

(Τον όρο Μεγάλη Ιδέα τον οφείλουμε σ” αυτόν τον τρομερό δημαγωγό).

Το πιο πιθανό, λοιπόν, είναι εκείνο το «λάβουσιν τα όπλα» σε χρόνο μέλλοντα να αναφέρεται στους διαφαι­νόμενους εμφυλίους πολέμους. Ήξεραν λοιπόν οι αγωνιστές πως το τεχνητό Κράτος που δημιούργησαν οι μεγάλες δυνάμεις, από τη στιγμή που δεν πήρε τη μορφή της ομοσπονδίας, όπως αρχικά προτάθηκε, θα αντιμετώπιζε εξεγέρσεις παρακινημένες από κάποια εθνότητα ενάντια σε κάποια άλλη. Μ” άλλα λόγια, οι αλλεπάλληλοι εμφύλιοι πόλεμοι που εκδηλώθηκαν στη διάρκεια της Επανάστασης, εξαιτίας και της πολυφυλε­τικής συγκρότησης των εξεγερμένων, τώρα κατοχυρώ­νονταν και συνταγματικά!!

ΣΤΗΝ πραγματικότητα, ο υπερταξικός εμφύλιος πό­λεμος στην Ελλάδα δεν τελείωσε ποτέ”. Και οι κυρίως ειπείν εμφύλιοι πόλεμοι δεν είναι παρά οι κορυφές του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα, ο εμφύλιος πόλε­μος στην Ελλάδα είναι μια κατάσταση καθημερινή, δια­βρωτική, καταστροφική. Ο υπ” αριθμόν ένα εχθρός του Έλληνα παραμένει ο παραδίπλα Έλληνας. Κι αν δε μας πετούσαν κάθε τόσο φανταστικούς και μισο- φανταστικούς εχθρούς για να εκτονωνόμαστε και να αποκτούμε τεχνητά «ομοψυχία», με τις γνωστές στην ψυχολογία της μάζας μεθόδους, τότε οι Πελοποννήσιοι θα εκστράτευαν κατά των υπολοίπων Ελλήνων κάθε τρεις και πέντε και ο αρχαίος Πελοποννησιακός πόλε­μος δε θα είχε τελειώσει ακόμα.

Κι όλα αυτά γιατί απορρίφθηκε η λύση του Ομο­σπονδιακού Κράτους. Και αντ” αυτού προκρίθηκε η λύ­ση του «ομοιογενούς» Εθνικού Κράτους. Για τις μεγά­λες δυνάμεις της εποχής, ήταν πιο βολικό να ελέγχουν ένα μικρό κράτος παρά δέκα μικροσκοπικά κρατίδια. Και με τα χρόνια και με το πες πες, μας έπεισαν τελικά πως είμαστε όλοι καθαρόαιμοι “Ελληνες. Και μας έκα­ναν να μην τολμούμε να ξεχωρίζουμε την εθνικότητά μας από τη θρησκεία μας. “Ετσι, ο καθένας που βαφτί­ζεται χριστιανός ορθόδοξος, μαζί με τη «θεία χάρη» παίρνει εντός της κολυμβήθρας και το «χάρισμα» του να νιώθει “Ελληνας κι ας μην έχει ιδέα τι σημαίνει το να είσαι Έλληνας. Μ” αυτές και μ” άλλες πολλές λαθρο­χειρίες καλοί Έλληνες θεωρούνται πλέον οι καλοί χρι­στιανοί. Καιρός να σταματήσει αυτή η βρωμερή απάτη.

Παρατσούκλια κατοίκων ανά πόλη

Σίγουρα έχετε ακούσει μερικά από τα παρατσούκλια αλλά ας δούμε πώς αποκαλούνται οι κάτοικοι διαφορων πόλεων!

• Κως – Μπόχαλοι

Προέρχεται από την τοπική διάλεκτο στην οποία το μπουκάλι το λένε μποχάλι.

• Ρόδος – Τσαμπίκοι

Από το γνωστό τοπικό όνομα.

• Θεσσαλονίκη – Καρντάσια

Καρντάσι είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Παλιά επεφτε πολυ δούλεμα από τους Αθηναίους επί του θέματος. Σαλονίκη δε, γνωστή και ως Καρντασούπολη! Οι θεσσαλονικείς είναι επίσης γνωστοί ως μπαγιάτηδες και ως παυλοκαταραμένοι.

• Έβρος – Γκάτζοι ή Γκάτζολοι

Στο Σουφλί του νομού Έβρου παλαιότερα υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, τα οποία τα έλεγαν αλλιώς και γκάτζους. Έτσι οι φαντάροι έβγαλαν κοροϊδευτικά την περιοχή Γκατζολία και έμεινε να φωνάζουν τους κατοίκους Γκάτζολους. Η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ λέγεται και Γκάτζος Εξπρές.

• Πτολεμαΐδα – Καϊλαριώτες

Αυτό συμβαίνει γιατί η Πτολεμαϊδα λέγεται αλλιώς και Καϊλάρια. Επίσης λέγεται και λασποχώρι γιατί παλιά όταν έβρεχε ήταν ένα χωριό γεμάτο λάσπες.

• Κοζάνη – Σούρδοι

Λέγονται έτσι διότι προσποιούνταν ότι δεν άκουσαν κάτι – κοινώς ποιούσαν τη νήσσαν – όταν φυσικά δεν τους συνέφερε. Και ενώ οι μεν υπόλοιποι Έλληνες τους δέχτηκαν με αυτήν τους τη νοοτροποία, οι δε Εβραίοι δεν κατάφεραν να στεργιώσουν ούτε στιγμή στην περιοχή. Στα βλάχικα σούρδος σημαίνει κουφός / βλάκας.

• Κέρκυρα – Παγανέλια ή Φρανκολαντσέρηδες

Ονομάστηκαν έτσι γιατί παγανέλι στην κερκυραϊκή διάλεκτο σημαίνει περιστέρι και η Κέρκυρα (κυρίως οι πλατείες, αλλα γενικά όλη η πόλη της) είναι γεμάτη περιστέρια. Το φρανκολαντσέρηδες είναι άγνωστο από που βγαίνει.

• Ιωάννινα – Παγουράδες

Αποκαλούνται έτσι, γιατί παλιά λέγανε ότι στη λίμνη στα Γιάννενα καθρεπτιζόταν το φεγγάρι και οι Γιαννιώτες έτρεχαν με τα παγούρια για να μαζέψουν και καλά το μαγικό νερό!

• Λάρισα – Πλατυποδαράδες ή Πλατύποδες ή Τυρόγαλα

Οι Λαρισαίοι λέγονται έτσι λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι. Το τυρόγαλα βγαίνει απ' το τοπικό προϊόν.

• Βόλος – Αυστριακοί

Kυκλοφορούν διάφορες εκδοχές:

* Διότι οι Βολιώτες είναι τσιγκούνηδες – σαν τους Αυστριακούς

* Διότι είναι ψυχροί άνθρωποι – σαν τους Αυστριακούς

* Διότι είναι μοχθηροί – επί Τουρκοκρατίας, οι Αυστριακοί είχαν χειρότερη φήμη κι απ' τους Τούρκους.

* Διότι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μπήκε στον Παγασητικό ένα αυστριακό πολεμικό, αν και εχθρικό, οι Βολιώτες το υποδέχθηκαν με μπάντες και αυστριακές σημαίες.

Αυτά τα λένε οι Λαρισαίοι. Οι εξηγήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι Βολιώτες είναι:

* Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη είχε διάφορα εμπορικά προνόμια, ένα από τα οποία ήταν και η ύπαρξη αυστριακού προξενείου και η δυνατότητα που είχαν οι Βολιώτες να εμπορεύονται υπό αυστριακή προστασία.

* Μετά το 1881, που ο Βόλος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, η νέα διοίκηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας ιδιότυπος νέος κεφαλικός φόρος σε όλους τους <<Έλληνες το γένος>> (κατά κύριο λόγο εμπόρους), κάτι το οποίο οδήγησε στους μαγαζάτορες να βάλουν ξένες, αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν.

Υπάρχει και η εκδοχή της Φρικηπαίδειας.

* Ο Βόλος είναι μία πόλη στην κεντρική Ελλάδα. Γνωστή αυστριακή αποικία που εξελίχθηκε σε αποικία των ΕΛ, μετά την εκδίωξή τους από την αφιλόξενη προσωρινή τους κατοικία, τη γνωστή υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας.

• Άρτα – Νερατζοκώληδες

Λόγω του ότι στην Άρτα έχουν πολλά νεράτζια και μεγάλους κώλους, άρα έχουν κώλους σαν νεράτζια.

• Πρέβεζα – Σαρδέλες

Διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί.

• Αθήνα – Γκάγκαροι

Γκάγκαρο ήταν το βαρύ ξύλο που ήταν κρεμασμένο με σκοινί πίσω από τις αυλόπορτες, τις οποίες έκλεινε με το βάρος του (gaga στα τούρκικα το ράμφος). Γκάγκαρος λεγόταν επί τουρκοκρατίας ο Αθηναίος της ανώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος στην πόρτα του είχε γκάγκαρο. Σημαίνει σήμερα ο γνήσιος Αθηναίος.

• Φλώρινα – Απόγονοι της Γιουργίας

Γιατί η γιούργα ήταν η Γεωργία στα φλωρινιώτικα. Ήταν η μεγαλύτερη πόρνη της Φλώρινας. Απ' τις μεγαλύτερες βρισιές για τους Φλωρινιώτες!

Πόντος – Ντουντούμια / Τουρκούλια

Άγνωστη προέλευση.

Λέσβος – Γκαζμάδες

Τη Μυτιλήνη τη λένε Γκασμαδία ή Κασμαδία οι φαντάροι που υπηρετούν εκεί, επειδή η στρατιωτική ζωή εκεί έχει πολύ σκάψιμο, σκάβουν ορύγματα. Επίσης, υπάρχει και ο παλιός μύθος που λέει ότι (σύμφωνα με την παράδοση από στόμα σε στόμα των φαντάρων) όταν ήταν να φτιαχτεί το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης, όλοι οι κάτοικοι πήγαν να συνδράμουν κρατώντας από έναν κασμά (και κανένας δεν κρατούσε φτυάρι ή σκαπέτι).

• Σέρρες – Ακανέδες

Λόγω του ότι στη πόλη των Σερρών φτιάχνονται ακανέδες (ένα είδος γλυκού σαν λουκούμι).

• Πάτρα – Μινάρες

Λίγο υποτιμητική λέξη για τους Πατρινούς που σημαίνει μ..άκας αλλά σε πιο light εκδοχή. Τυπικός χαιρετισμός: "που 'σαι ρε μιναρα"

• Ηράκλειο – Σουμπερίτες ή Καστρινούς

Σουμπερίτες, διότι στην κατοχή ο Σούμπερ είχε την έδρα του στο Hράκλειο και Καστρινούς επειδή το Ηράκλειο ονομαζόταν και Κάστρο.

• Αγρίνιο – Βλάχοι

Έτσι τους αποκαλούν οι Μεσολογγίτες, οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ διακεκριμένο.

• Ναύπλιο – Κωλοπλένηδες

Οι Aργίτες τους αποκαλούν έτσι διότι πλένονταν στις τούρκικες τουαλέτες.

• Άργος – Πρασάδες

Ως αντίποινα τους έβγαλαν έτσι, διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους.

• Καβάλα – Ψαροκασέλες

Έτσι τους αποκαλούν οι Ξανθιώτες.

• Αρκαδία – Σκορδάς ή Αβγοζύγης

Σκορδάς λόγω των τοπικών προϊόντων και αβγοζύγης γιατί πρώτοι οι Αρκάδες πουλούσαν αυγά βάσει του μεγέθους τους – των αυγών -.

• Κόρινθος – Λαΐδες

Γιατί Λαΐδα ήταν μια εταίρα της αρχαιότητας από την Κόρινθο.

• Κρήτη – Πέτσακες ή Σβούρους

Μάλλον από Ρέθυμνο, Ηράκλειο. Ο ορεσίβιος ή χωρικός που κατεβαίνει στην πόλη με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις ως προς γυναίκες, μπάρια κλπ. με τα γνωστά αξεσουάρ (4χ4, μαύρο πουκάμισο κλπ κλπ). Τείνει να αντικαταστήσει και στα Χανιά το <<κούργιαλος>>. Σβούροι είναι οι κάγκουρες στην τοπική διάλεκτο.

• Σαλαμίνα – Μπακαουκες ή Μανάρια

Για το "Μπακαουκας" υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο ότι στη σαλαμίνα επικρατεί... εμφύλιος μεταξύ των Μπακις και των Ουκας.

• Xαλκίδα – Τρελονερίτες

Απο το φαινόμενο της παλίρροιας. Τα τρελά νερά του Ευρίπου λένε οτι έχουν πειράξει και τα μυάλα των Χαλκιδέων.

• Τρίκαλα – Κασέρια ή Σακαφλιάδες

Κασέρια λόγω τοπικού τυριού και Σακαφλιάδες λόγω του Σακαφλιά, ο οποίος έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ήταν ο Δον Ζουάν της εποχής. Ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε (εξού και το γνωστό στιχάκι "Στα τρίκαλα στα δυό στενά σκοτώσανε τον Σακαφλιά"). Το σακαφλιάς κατά λέξη σημαίνει ο φίλος της σάρκας.

Η αλληγορία της άμαξας - Χόρχε Μπουκάι

 Από το βιβλίο "Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης"  - Χόρχε Μπουκάι

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα». Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic».

Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ’ αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής... Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου...  Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!...» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση.

Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι: «Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;» Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο.

Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου: 

«Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ’ αυτήν την άμαξα;» Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία. 

«Λείπουν τα άλογα» μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω. Γι’ αυτό βλέπω όλο τα ίδια —σκέφτομαι—, γι’ αυτό νιώθω να βαριέμαι... 

«Καλά λες» απαντάω. 

Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα, φωνάζω: 

«Ίααα!»   Και ξεκινάμε... Η θέα τώρα είναι υπέροχη, καταπληκτική, το τοπίο που αλλάζει είναι μια διαρκής έκπληξη.

Ωστόσο, σε λίγο νιώθω την άμαξα να τραντάζεται και βλέπω ένα ράγισμα στο πλάι. Φταίνε τα άλογα, που με πάνε από κακοτράχαλους δρόμους. Πέφτουν σε λακκούβες, σκαρφαλώνουν ανηφοριές, με οδηγούν σε γειτονιές περίεργες κι επικίνδυνες. Αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν έχω κανέναν έλεγχο. Τα άλογα με πάνε όπου θέλουν. Στην αρχή ήταν ωραία, τώρα όμως αισθάνομαι ότι το πράγμα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο. Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό μου προσφέρει κάτι. Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου ο γείτονας με το αυτοκίνητό του.  

Του βάζω τις φωνές: 

«Ανάθεμά σε! Τι μου ‘κανες!»

Κι εκείνος μου φωνάζει:  

«Χρειάζεσαι αμαξά!»  

«Άαα!» κάνω εγώ. 

Με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια του γείτονα, συγκρατώ τα άλογα και αποφασίζω να προσλάβω αμαξά. Λίγες μέρες μετά, αναλαμβάνει καθήκοντα. Ένας άνθρωπος πολύ τυπικός, προσεκτικός, με σοβαρή όψη, που φαίνεται να ξέρει καλά τη δουλειά του. Τώρα, μάλιστα. Είμαι έτοιμος να απολαύσω πραγματικά το δώρο μου. Ανεβαίνω στην άμαξα, τακτοποιούμαι στην καμπίνα, βγάζω το κεφάλι και λέω στον αμαξά πού θέλω να πάω. Αυτός οδηγεί, αυτός ελέγχει την κατάσταση, αυτός αποφασίζει για τη σωστή ταχύτητα και επιλέγει την καλύτερη διαδρομή.

Εγώ... Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι. 

..............................

Αυτή η μικρή αλληγορία θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ολιστική αντίληψη για τον άνθρωπο. Όταν ήρθαμε στον κόσμο, βγήκαμε από το "σπίτι" μας και βρήκαμε μπροστά μας ένα δώρο; το σώμα μας. Μια άμαξα που σχεδιάστηκε ειδικά για τον καθένα από μας. Ένα όχημα ικανό να προσαρμόζεται στις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, αλλά και να παραμένει απαράλλαχτο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

Λίγο μετά τη γέννηση, το σώμα μας κατέγραψε μια επιθυμία, μια ανάγκη, μια ενστικτώδη απαίτηση, και κινήθηκε. Η άμαξα αυτή —το σώμα—, δεν θα είχε καμία χρησιμότητα χωρίς άλογα. Τα άλογα είναι οι επιθυμίες, οι ανάγκες, οι ενορμήσεις και τα συναισθήματα.

Για ένα διάστημα, όλα πάνε καλά. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποιούμε πως οι επιθυμίες αυτές μας οδηγούν σε δρόμους κάπως τολμηρούς — και καμιά φορά επικίνδυνους. Χρειάζεται, λοιπόν, να βάλουμε φρένο στις επιθυμίες μας.

Τότε εμφανίζεται ο ρόλος του αμαξά: το μυαλό, η διάνοιά μας, η ικανότητά μας για λογική σκέψη. Ο αμαξάς θα διαχειριστεί όσο καλύτερα γίνεται το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο καθένας από μας είναι, τουλάχιστον, οι τρεις αυτές προσωπικότητες που συνεργάζονται...

Εσύ είσαι, αναγνώστη, η άμαξα, εσύ τα άλογα κι ο αμαξάς σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, που είναι η ίδια σου η ζωή. Εσύ θα φροντίσεις να υπάρχει αρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα τρία μέρη και να μην παραμελήσεις κανέναν από αυτούς τους τρεις πρωταγωνιστές.

Μην αφήσεις το κορμί σου να το παρασύρουν μόνο οι ορμές, τα συναισθήματα ή τα πάθη σου. Θα είναι φοβερά επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί εις βάρος σου. Μ’ άλλα λόγια, χρειάζεσαι το μυαλό για να βάλεις κάποια τάξη στη ζωή σου.

Ο αμαξάς χρειάζεται για να καθορίζει τον δρόμο, την πορεία. Τα άλογα είναι, όμως, αυτά που πραγματικά οδηγούν την άμαξα. Μην επιτρέψεις στον αμαξά να τα παραμελεί. Έχουν ανάγκη από τροφή και προστασία, γιατί... τι θα έκανες χωρίς άλογα; Τι θα ήσουν αν είχες μόνο σώμα και μυαλό; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες καμία επιθυμία; Θα ζούσες όπως αυτοί που περνάνε από τον κόσμο χωρίς να έχουν επαφή με τα συναισθήματά τους, αφήνοντας μόνο το μυαλό τους να οδηγεί την άμαξα.

Φυσικά, ούτε την άμαξα μπορείς να παραμελήσεις, γιατί πρέπει να κρατήσει για όλο το ταξίδι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να την επισκευάζεις, να τη φροντίζεις, να τη λουστράρεις, να κάνεις δηλαδή ό,τι απαιτείται για τη συντήρησή της. Αν δεν την προσέχει κανείς, η άμαξα χαλάει, κι άμα χαλάσει η άμαξα, τελειώνει το ταξίδι.

Όταν λοιπόν είμαι σε θέση να τα ενσωματώσω όλα αυτά, όταν ξέρω ότι είμαι το σώμα μου, ο πονοκέφαλος και η πείνα μου, το κέφι, οι επιθυμίες και τα ένστικτά μου... ότι είμαι ακόμη οι στοχασμοί, ο νους που σκέφτεται και οι εμπειρίες μου... τότε είμαι έτοιμος να πορευτώ, με τα κατάλληλα εφόδια, τον δρόμο που σήμερα επιλέγω για μένα.

Βιογραφία - Polly Jean Harvey

Η Polly Jean Harvey (Πόλυ Τζιν Χάρβεϊ) (γεν. 9 Οκτωβρίου, 1969), πιο γνωστή ως PJ Harvey (Πι Τζέι Χάρβεϊ), είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια, μουσικός και στιχουργός. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο της ροκ και εναλλακτικής μουσικής.

Βιογραφία

Η Polly γεννήθηκε στο Yeovil και μεγάλωσε στο Corscombe (Ντόρσετ, Αγγλία). Κόρη ενός λιθοδόμου και μίας γλύπτριας, η Polly μεγάλωσε σ’ένα μικρό αγρόκτημα και από μικρή ηλικία, οι γονείς της την εισήγαγαν σε μουσικές όπως μπλουζ, τζαζ και αρτ-ροκ. “Μεγάλωσα ακούγοντας John Lee Hooker, Howlin' Wolf, Robert Johnson και πολύ Jimi Hendrix και Captain Beefheart. Έτσι εκτέθηκα σε όλους αυτούς τους μουσικούς σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτό παρέμεινε μέσα μου και φαίνεται όλο και πιο πολύ όσο μεγαλώνω. Νομίζω ότι ο τρόπος που ζούμε καθώς μεγαλώνουμε είναι αυτό που ξέραμε όσο ήμασταν παιδιά.”, είπε στο Rolling Stone (1995). Πέρασε και από μία εφηβική επανάσταση ακούγοντας πιο ποπ ήχους όπως U2, The Police, Soft Cell, Duran Duran και αργότερα έγινε μεγάλη φαν των Pixies, Television και Slint. Πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι εμπνέεται από τη ρώσικη φολκ μουσική, τον Ιταλό συνθέτη Ennio Morricone και από κλασικούς συνθέτες όπως οι Arvo Pärt, Samuel Barber και Henryk Górecki.
Σπούδασε σαξόφωνο για περίπου οχτώ χρόνια και συμμετείχε στα συγκροτήματα Bologna, Polekats, Stoned Weaklings και Automatic Dlamini. Στα 18 της χρόνια άρχισε να γράφει τραγούδια και τον Ιανουάριο του 1991 σχημάτισε το τριμελές συγκρότημα PJ Harvey με τους Rob Ellis (ντραμς) και Ian Olliver, που γρήγορα αντικαταστάθηκε από τον Steve Vaughan. Παράλληλα η Polly παρακολουθούσε μαθήματα τέχνης στο Yeovil Art College και έπειτα σπούδασε γλυπτική στο Central Saint Martin’s College of Art & Design στο Λονδίνο.

1991-1993

Το τρίο κυκλοφόρησε το πρώτο σινγκλ “Dress” μέσω της ανεξάρτητης εταιρίας Too Pure τον Οκτώβριο, 1991. Ο μουσικός παραγωγός John Peel μαγεύτηκε από το τραγούδι και το έπαιζε συνεχώς στις εκπομπές του. Την άνοιξη που ακολούθησε κυκλοφόρησε ένα δεύτερο σινγκλ, το “Sheela Na Gig”, και το πρώτο άλμπουμ Dry (1992) που γρήγορα κέρδισε διθυραμβικές κριτικές και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Rolling Stone έγραψε ότι η Polly Jean Harvey ήταν η Καλύτερη Στιχουργός και Νέα Καλλιτέχνιδα της χρονιάς. Εκείνο τον καιρό κυκλοφόρησε και μία περιορισμένη έκδοση του Dry μαζί με κάποια demos (Dry Demonstration).
Τον Απρίλιο του 1992 ξάφνιασε όταν εμφανίστηκε τόπλες στο εξώφυλλο της βρετανικής μουσικής εφημερίδας NME και παράλληλα απέρριπτε τις φήμες που την ήθελαν φεμινίστρια.
Μετά την προώθηση του Dry, η Polly μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου το γκρουπ προσέλαβε τον Steve Albini (Pixies, Breeder) για να κάνει την παραγωγή στο επόμενο άλμπουμ τους Rid of me (1993). Θορυβώδες, έντονο και σκληρά ασυμβίβαστο το Rid of me κυκλοφόρησε με την υπογραφή της Island Records και αποθεώθηκε από τους κριτικούς. Τον ίδιο καιρό κυκλοφόρησε και το άλμπουμ 4-Track Demos, με τραγούδια από το Rid of me και κάποια ακυκλοφόρητα demos.

1995-1999

Μετά την αποχώρηση των Ellis και Vaughan (Αύγουστος 1993), η Polly ξεκινάει σόλο καριέρα διατηρώντας την ονομασία PJ Harvey. Στο άλμπουμ To Bring You My Love (1995), η Polly συνεργάστηκε με τους Flood (παραγωγή), Mick Harvey (μπάσο), John Parish (κιθάρα) και Joe Gore (κιθάρα), το οποίο έγινε γρήγορα η βάση της εναλλακτικής ροκ μουσικής. Το άλμπουμ ήταν παγκόσμια επιτυχία, συμπεριλαμβάνοντας σπουδαία τραγούδια (“C’mon Billy”, “Down by the water”), πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Χρησιμοποιώντας έγχορδα όργανα (strings) και ηλεκτρονικούς ήχους, ψηφίστηκε ως ο Δίσκος της Χρονιάς από το περιοδικό Rolling Stone και τις εφημερίδες USA Today, New York Times και LA Times.
Την ίδια χρονιά ερμήνευσε ζωντανά μαζί με την Björk το “Satisfaction” των Rolling Stones, στην τελετή απονομής των Brit Awards.
Εκείνο τον καιρό η Polly άρχισε να πειραματίζεται με την εικόνα της και να εμφανίζεται με περούκες, υπερβολικό μακιγιάζ, ψεύτικες βλεφαρίδες και νύχια. Η ίδια αργότερα εξομολογήθηκε ότι εκείνη την περίοδο πίστευε ότι φορούσε μία μάσκα γιατί ένιωθε χαμένη ως άτομο. Το 1996 τραγούδησε το θεματικό τραγούδι του παραμυθιού για ενήλικες “The Passions of Darkly Noon” του Philip Ridley χρησιμοποιώντας μία ηπιότερη, σχεδόν αγγελική φωνητική διάθεση.
Το 1998 κυκλοφόρησε το Is this Desire?, ένα πειραματικό άλμπουμ που δέχτηκε διφορούμενες κριτικές. Προσωρινά είχε εγκαταλείψει τις κιθάρες και είχε εστιάσει στη δημιουργία ηλεκτρονικών, σκοτεινών και μελαγχολικών ήχων.

2000-2006

Το άλμπουμ Stories from the City, Stories from the Sea (2000) ήταν μία καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία παγκοσμίως και έγινε με τη συνεργασία των Rob Ellis και Mick Harvey. Στο δίσκο συμμετείχε και ο Thom Yorke (“One line”, “Beautiful feeling”, “This mess we’re in”) και κέρδισε το Mercury Prize Award που έκανε την PJ Harvey την πρώτη γυναίκα καλλιτέχνη που κερδίζει το βραβείο. Ήταν μία μίξη αισθησιακού, μελωδικού ποπ-ροκ ήχου και δυνατών κιθάρων που φανέρωνε μία αλλαγή στη διάθεση της Polly.
Το 2001, σε ψηφοφορία των αναγνωστών του περιοδικού Q η PJ Harvey βρέθηκε στην πρώτη θέση στη λίστα με τις 100 Σημαντικότερες Γυναίκες της Ροκ μουσικής. Στο τελευταίο της άλμπουμ, Uh Huh Her, που κυκλοφόρησε το 2004, η Polly ανέλαβε εξ ολοκλήρου την παραγωγή και την ενορχήστρωση (εκτός των ντραμς). Ο δίσκος, που ήταν περισσότερο ήπιος και “δύσκολος” από τον προηγούμενο, δέχτηκε αρκετά καλές κριτικές. Σε μία συνέντευξη της στο Rolling Stone είπε: “όταν δουλεύω πάνω σε ένα νέο δίσκο, το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην επαναλαμβάνομαι…αυτός είναι πάντα ο στόχος μου : να προσπαθώ να καλύπτω νέο έδαφος και να προκαλώ τον εαυτό μου – γιατί έτσι μαθαίνω”.
Η PJ Harvey έχει δεχτεί τεράστιο αριθμό επευφημιών για τη δουλειά της. Πέρα από το βραβείο Mercury, ήταν υποψήφια για 6 βραβεία Brit, 5 βραβεία Grammy και για δύο ακόμη Mercury.
Στα μέσα του 2006 κυκλοφόρησε το πρώτο της συναυλιακό DVD, “Please Leave Quietly”, που συμπεριλάμβανε τραγούδια από όλη την καριέρα της, καθώς επίσης και παρασκήνια από συναυλίες.

2007-2009

Το 2007 η PJ Harvey κυκλοφόρησε το όγδοο άλμουμ White Chalk. Βασισμένο στο πιάνο και στους υψηλούς τόνους της φωνής της η Polly δημιούργησε το μάλλον πιο σκοτεινό δίσκο της καριέρας της, αρκετά διαφορετικό από τους προηγούμενους της. Το άλμπουμ, σε παραγωγή την ίδια, τον Flood και τον John Parish δέχτηκε θριαμβευτικές κριτικές. Το 2009 κυκλοφόρησε το άλμπουμ της A Woman A Man Walked By, σε συνεργασία με τον John Parish.

2011

Κυκλοφορισε το αλμπουμ με τιτλο "Let England Scake"

Άλλες ασχολίες

Η Harvey εμφανίστηκε στην ταινία του Hal Hartley The Book of Life (1998), ενσαρκώνοντας μία σύγχρονη εκδοχή της Μαρίας Μαγδαληνής. Επίσης έπαιξε ένα μικρό ρόλο στην ταινία μικρού μήκους A Bunny Girl’s Tale της Sarah Miles. Ως γλύπτρια έχει εκθέσει έργα στη Lamont Gallery και στο Bridport Arts Center, καθώς επίσης έχει εκδώσει και ποιήματα.
Αν και δραστηριοποιημένη σε πολλούς τομείς, η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως “ένα πολύ ήσυχο άτομο, που δεν βγαίνει πολύ και δεν μιλά στους ανθρώπους”.

Συνεργασίες

Έχει συνεργαστεί με τον Josh Homme στο άλμπουμ The Desert Sessions Vol.9-10 (2003) και εμφανίστηκε στο Murder Ballads (1996) του Nick Cave (“Henry Lee”, “Death is not the End” (Bob Dylan)). Επίσης συμμετείχε στο Angels with Dirty Faces του Tricky και στο It’s a Wonderful Life των Sparklehorse.
Το 1996, ως Polly Jean Harvey, μαζί με τον John Parish κυκλοφόρησαν το low-key άλμπουμ Dance Hall at Louse Point.
Συμμετείχε στην παραγωγή του Funny Cry Happy Gift της Tiffany Anders.
Στο άλμπουμ Before the Poison (2004) της Marianne Faithfull, η Polly συμμετείχε φωνητικά, έγραψε και έκανε την παραγωγή 5 τραγουδιών.

Δισκογραφία

• 1992 - Too Pure - The Peel Sessions (με τους Stereolab και τους Th'Faith Healers)
• 1992 - Dry
• 1993 - Rid of Me
• 1993 - 4-Track Demos
• 1995 - To Bring You My Love
• 1996 - Dance Hall at Louse Point (με τον Τζον Πάρις)
• 1998 - Is This Desire?
• 2000 - Stories from the City, Stories from the Sea
• 2004 - Uh Huh Her
• 2007 - white chalk
• 2011 - Let England Shake

Κατάλογος Πρωθυπουργών της Ελλάδας

Ετσι  για  να  μην  ξεχνάμε    ! ! ! !

          Επειδη σαν σήμερα πριν 41 χρόνια κάποιοι πίστεψαν οτι μπορούσαν να βάλουν την Δημοκρατία  " στον γύψο " , καλό θα ειναι να θυμηθούμε και να αναφέρουμε ολους αυτούς που εγιναν Πρωθυπουργοί (με οποιονδήποτε τρόπο και μέσον), απο την σύσταση του Ελληνικού κράτους μεχρι σήμερα 

      Οι 29 είχαν την τιμή να εκλεγούν με την ψήφο του λαού. Οι 5 ήταν δικτάτορες ή εκπρόσωποι δικτατόρων. Οι υπόλοιποι διορίστηκαν από τους βασιλιάδες ή ανέλαβαν προσωρινά, είτε ως υπηρεσιακοί είτε με την υπόδειξη κάποιας εθνοσυνέλευσης. 

                                Αξεπέραστα   ρεκόρ...
          Τα 8 χρόνια, 1 μήνας και 17 ημέρες της συνεχούς πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη (από 18 Ιανουαρίου 1996 ως 7 Μαρτίου 2004) αποτελούν αξεπέραστο ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα. Ο Κώστας Σημίτης κατέρριψε το ρεκόρ του προκατόχου του, Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε συμπληρώσει συνεχή παραμονή στην πρωθυπουργία 7 χρόνια και 8 μήνες ακριβώς.
Ενω ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συμπλήρωσε ως πρωθυπουργός 7 χρόνια, 4 μήνες (από τις 19 Φεβρουαρίου 1956 ως τις 17/6/1963, που παραιτήθηκε).

          Ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατέχει το μεγαλύτερο και αξεπέραστο ρεκόρ: κέρδισε την ψήφο του λαού σε 6 εκλογικές αναμετρήσεις, από το 1910 ως το 1933. Ακολουθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με 5 εκλογικές νίκες. 

          Δύο αρχηγοί κόμματος γνώρισαν τον εκπληκτικό θρίαμβο και κατέκτησαν πάνω από το 80% των εδρών της Βουλής. Ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1892  έβγαλε 180 από τους συνολικά 207 βουλευτές: ποσοστό 86,95%! 
Και ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1910 πήρε τις 307 από τις 362 έδρες του Κοινοβουλίου: ποσοστό 84,80%!

Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος (1822-1833)

Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1791-1865)		13 Ιανουαρίου 1822 – 10 Μαΐου 1823	Εκτελεστικό 1822. Ο Θεόδωρος Νέγρης είναι « Πρόεδρος του Συμβουλίου των Μινίστρων. »
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1765-1848)		10 Μαΐου 1823 - 30 Δεκεμβρίου 1823	Εκτελεστικό 1823
Γεώργιος Κουντουριώτης (1782-1858)		30 Δεκεμβρίου 1823 – 26 Απριλίου 1826	Εκτελεστικό 1824
Ανδρέας Ζαΐμης (1791-1840)		26 Απριλίου 1826 – 14 Απριλίου 1827	Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος (1826)
Γεώργιος Μαυρομιχάλης (1800-1831)		14 Απριλίου 1827 – 18 Ιανουαρίου 1828	Αντικυβερνητική επιτροπή μέχρι την άφιξη του Καποδίστρια

Ελληνική Πολιτεία

Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Ιωάννης Καποδίστριας (1776-1831)		30 Μαρτίου 1827 – 18 Ιανουαρίου 1828	Από την εκλογή του Καποδίστρια μέχρι την άφιξή του στην Ελλάδα, η διοίκηση είχε ανατεθεί στην Αντικυβερνητική επιτροπή
		1827 – 9 Οκτωβρίου 1831	Κατέχοντας το αξίωμα του Κυβερνήτη ήταν ταυτόχρονα αρχηγός του κράτους και πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου: Κυβέρνηση Καποδίστρια και Ελληνικές εκλογές 1829
Αυγουστίνος Καποδίστριας (1778-1857)		9 Οκτωβρίου 1831 – 6 Φεβρουαρίου 1833	Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος (1831): Tριμελής επιτροπή που ανέλαβε την προσωρινή διοίκηση στη θέση του Κυβερνήτη, μεταξύ της δολοφονίας του Καποδίστρια και της έλευσης του Όθωνα. Το 1832 προέκυψαν άλλες, αλληλοσυγκρουόμενες επιτροπές (Διοικητική Επιτροπή 1832)
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843)
Ιωάννης Κωλέττης (1773/1774-31 Αυγούστου 1847)

Βασίλειον της Ελλάδος. Απόλυτη μοναρχία (1833-1843)

Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873)		25 Ιανουαρίου 1833 - 3 Απριλίου 1833	Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, Κυβέρνηση Σπυρίδωνος Τρικούπη Ιανουαρίου 1833 (Αντιβασιλεία)
		3 Απριλίου 1833 – 12 Οκτωβρίου 1833	Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, Κυβέρνηση Σπυρίδωνος Τρικούπη Απριλίου 1833 (Αντιβασιλεία)
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1791-1865)		12 Οκτωβρίου 1833 – 31 Μαΐου 1834	Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1833 (Αντιβασιλεία)
Ιωάννης Κωλέττης (1774-1847)		12 Ιουνίου 1834 – 20 Μαΐου 1835	Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, Κυβέρνηση Ιωάννη Κωλέττη 1834 (Αντιβασιλεία)
Κόμης Ιωσήφ Λουδοβίκος Άρμανσπεργκ (1787-1853)		20 Μαΐου 1835 – 2 Φεβρουαρίου 1837	Αρχιγραμματεύς της Επικρατείας, Κυβέρνηση Άρμανσπεργκ 1835
Ιγνάτιος φον Ρούντχαρτ (1790-1838)		2 Φεβρουαρίου 1837 – 8 Δεκεμβρίου 1837	Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, Κυβέρνηση Ιγνάτιου φον Ρούντχαρτ 1837
Βασιλεύς Όθων (1815-1867)		8 Δεκεμβρίου 1837 – 10 Φεβρουαρίου 1841	Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, Κυβέρνηση Όθωνος 1837
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1791-1865)		10 Φεβρουαρίου 1841 – 10 Αυγούστου 1841	Πρωθυπουργός, Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1841.
Βασιλεύς Όθων (1815-1867)		10 Αυγούστου 1841 – 3 Σεπτεμβρίου 1843	Κυβέρνηση Όθωνος 1841

Βασίλειον της Ελλάδος. Συνταγματική μοναρχία (1843-1862)

Βασίλειον της Ελλάδος. Συνταγματική μοναρχία
Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Ανδρέας Μεταξάς (1790-1860)		3 Σεπτεμβρίου 1843 – 16 Φεβρουαρίου 1844	Προσωρινή, επαναστατική Κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά 1843 και Ελληνικές εκλογές 1843
Κωνσταντίνος Κανάρης (1790-1877)		16 Φεβρουαρίου 1844 – 30 Μαρτίου 1844	Προσωρινή Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη 1844
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1791-1865)		30 Μαρτίου 1844 – 6 Αυγούστου 1844	Προσωρινή Κυβέρνηση Μαυροκορδάτου 1844 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1844
Ιωάννης Κωλέττης (1774-1847)		6 Αυγούστου 1844 – 5 Σεπτεμβρίου 1847	Κυβέρνηση Ιωάννη Κωλέττη 1844
Κίτσος Τζαβέλας (1801-1855)		5 Σεπτεμβρίου 1847 – 8 Μαρτίου 1848	Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα 1847
Γεώργιος Κουντουριώτης (1782-1858)		8 Μαρτίου 1848 – 15 Οκτωβρίου 1848	Εξωκοινοβουλευτική Κυβέρνηση Γεωργίου Κουντουριώτη 1848
Κωνσταντίνος Κανάρης (1790-1877)		15 Οκτωβρίου 1848 – 12 Δεκεμβρίου 1849	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη 1848
Αντώνιος Κριεζής (1796-1865)		12 Δεκεμβρίου 1849 – 16 Μαΐου 1854	Κυβέρνηση Αντωνίου Κριεζή 1849
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1791-1865)		16 Μαΐου 1854 – 22 Σεπτεμβρίου 1855	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1854
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		22 Σεπτεμβρίου 1855 – 13 Νοεμβρίου 1857	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1855
Αθανάσιος Μιαούλης (1815-1867)		13 Νοεμβρίου 1857 – 26 Μαΐου 1862	Κυβέρνηση Αθανασίου Μιαούλη 1857
Ιωάννης (Γενναίος) Κολοκοτρώνης (1803-1868)		26 Μαΐου 1862 – 11 Οκτωβρίου 1862	Κυβέρνηση Ιωάννη Κολοκοτρώνη 1862

Βασίλειον της Ελλάδος. Α΄ Βασιλευόμενη Δημοκρατία (1862-1924)

Α΄ Βασιλευόμενη Δημοκρατία
Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		11 Οκτωβρίου 1862 – 9 Φεβρουαρίου 1863	Προσωρινή Κυβέρνησις της Ελλάδος (1862) (Επαναστατική), Εθνοσυνέλευση
Αριστείδης Μωραϊτίνης (1806-1875)		9 Φεβρουαρίου 1863 – 13 Φεβρουαρίου 1863	Η Β΄ Εθνική εν Αθήναις Συνέλευση ανέλαβε την εκτελεστική εξουσία: Κυβέρνηση Μωραϊτίνη 1863
Ζηνόβιος Βάλβης (1800-1886)		13 Φεβρουαρίου 1863 – 27 Μαρτίου 1863	Η Β΄ Εθνική εν Αθήναις Συνέλευση όρισε νέα «Προσωρινή Κυβέρνηση»: Κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη 1863
Διομήδης Κυριακός (1811-1869)		27 Μαρτίου 1863 – 29 Απριλίου 1863	Κυβέρνηση Διομήδη Κυριακού 1863 (την όρισε η Εθνοσυνέλευση)
Μπενιζέλος Ρούφος (1795-1868)		29 Απριλίου 1863 – 25 Οκτωβρίου 1863	Η Β΄ Εθνική εν Αθήναις Συνέλευση όρισε την Κυβέρνηση Μπενιζέλου Ρούφου 1863 Το μεσοδιάστημα 19 έως 21 Ιουνίου την εκτελεστική εξουσία έχει πάλι η Εθνοσυνέλευση την οποία ασκούσε ο πρόεδρός της Διομήδης Κυριακός. Μετά την 21η Ιουνίου, την εξουσία είχε πάλι Μπενιζέλος Ρούφος, ως πρωθυπουργός της Κυβέρνησης του Οροπεδίου
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		25 Οκτωβρίου 1863 – 5 Μαρτίου 1864	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1863 (διορισμένη από το νέο Βασιλιά Γεώργιο στον οποίο η εθνοσυνέλευση έδωσε το δικαίωμα επιλογής κυβέρνησης)
Κωνσταντίνος Κανάρης (1790-1877)		5 Μαρτίου 1864 – 16 Απριλίου 1864	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη Μαρτίου 1864
Ζηνόβιος Βάλβης (1800-1886)		16 Απριλίου 1864 – 26 Ιουλίου 1864	Κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη 1864
Κωνσταντίνος Κανάρης (1790-1877)		26 Ιουλίου 1864 – 9 Φεβρουαρίου 1865	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη Ιουλίου 1864 Νέο Σύνταγμα: Μορφή του πολιτεύματος η Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		2 Μαρτίου 1865 – 20 Οκτωβρίου 1865	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Μαρτίου 1865 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1865
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1889)		20 Οκτωβρίου 1865 – 3 Νοεμβρίου 1865	Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγεώργη Οκτωβρίου 1865 (για 12 ημέρες)
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		3 Νοεμβρίου 1865 – 6 Νοεμβρίου 1865	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1865 (για 2 ημέρες)
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		6 Νοεμβρίου 1865 – 13 Νοεμβρίου 1865	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Νοεμβρίου 1865 (για 7 ημέρες)
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1889)		13 Νοεμβρίου 1865 – 28 Νοεμβρίου 1865	Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγεώργη Νοεμβρίου 1865 (για 15 ημέρες)
Μπενιζέλος Ρούφος (1795-1868)		28 Νοεμβρίου 1865 – 9 Ιουνίου 1866	Κυβέρνηση Μπενιζέλου Ρούφου 1865
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		9 Ιουνίου 1866 – 18 Δεκεμβρίου 1866	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1866
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		18 Δεκεμβρίου 1866 – 20 Δεκεμβρίου 1867	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Μαρτίου 1866 («Το Μέγα Υπουργείον»)
Αριστείδης Μωραϊτίνης (1806-1875)		20 Δεκεμβρίου 1867 – 25 Ιανουαρίου 1868	Κυβέρνηση Αριστείδη Μωραϊτίνη 1867 (υπηρεσιακή κυβέρνηση)
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		25 Ιανουαρίου 1868 – 25 Ιανουαρίου 1869	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1868
Θρασύβουλος Ζαΐμης (1829-1880)		25 Ιανουαρίου 1869 – 9 Ιουλίου 1870	Κυβέρνηση Θρασύβουλου Ζαΐμη 1869
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1889)		9 Ιουλίου 1870 – 3 Δεκεμβρίου 1870	Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγεώργη 1870
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		3 Δεκεμβρίου 1870 – 28 Οκτωβρίου 1871	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου 1870
Θρασύβουλος Ζαΐμης (1829-1880)		28 Οκτωβρίου 1871 – 25 Δεκεμβρίου 1871	Κυβέρνηση Θρασύβουλου Ζαΐμη 1871
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		25 Δεκεμβρίου 1871 – 8 Ιουλίου 1872	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1871
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1889)		8 Ιουλίου 1872 – 9 Φεβρουαρίου 1874	Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγεώργη 1872 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1872
Δημήτριος Βούλγαρης (1802-1878)		9 Φεβρουαρίου 1874 – 27 Απριλίου 1875	Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1874
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		27 Απριλίου 1875 – 15 Οκτωβρίου 1875	Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1875 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1875. Καθιέρωση της Αρχής της Δεδηλωμένης
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		15 Οκτωβρίου 1875 – 26 Νοεμβρίου 1876	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου 1875
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1889)		26 Νοεμβρίου 1876 – 1 Δεκεμβρίου 1876	Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγιώργη 1876
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		1 Δεκεμβρίου 1876 – 26 Φεβρουαρίου 1877	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου 1876
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης (1829-1889)		26 Φεβρουαρίου 1877 – 19 Μαΐου 1877	Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγιώργη 1877
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		19 Μαΐου 1877 – 26 Μαΐου 1877	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου 1877
Κωνσταντίνος Κανάρης (1790-1877)		26 Μαΐου 1877 – 2 Σεπτεμβρίου 1877	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κανάρη 1877. Οικουμενική κυβέρνηση μετά τον θάνατο του Κανάρη (14 Σεπτεμβρίου 1877, ν.η.). Προέδρευαν εναλλάξ οι υπουργοί.
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		11 Ιανουαρίου 1878 – 21 Οκτωβρίου 1878	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Ιανουαρίου 1878
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		21 Οκτωβρίου 1878 – 26 Οκτωβρίου 1878	Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1878
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		26 Οκτωβρίου 1878 – 10 Μαρτίου 1880	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Οκτωβρίου 1878 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1879
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		10 Μαρτίου 1880 – 13 Οκτωβρίου 1880	Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη 1880
Αλέξανδρος Κουμουνδούρος (1817-1883)		13 Οκτωβρίου 1880 – 3 Μαρτίου 1882	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου 1880 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1881
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		3 Μαρτίου 1882 – 19 Απριλίου 1885	Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1882 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1882 (επαναληπτικές)
Θεόδωρος Δηλιγιάννης (1820-1905)		19 Απριλίου 1885 – 30 Απριλίου 1886	Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1885 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1885
Δημήτριος Βάλβης (1814-1886)		30 Απριλίου 1886 – 9 Μαΐου 1886	Κυβέρνηση Δημήτριου Βάλβη 1886
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		9 Μαΐου 1886 – 14 Οκτωβρίου 1890	Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1886 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1887
Θεόδωρος Δηλιγιάννης (1820-1905)		14 Οκτωβρίου 1890 – 18 Φεβρουαρίου 1892	Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1890
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος (1832-1910)		18 Φεβρουαρίου 1892 – 10 Ιουνίου 1892	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου 1892
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		10 Ιουνίου 1892 – 3 Μαΐου 1893	Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1892
Σωτήριος Σωτηρόπουλος (1831-1898)		3 Μαΐου 1893 – 30 Οκτωβρίου 1893	Κυβέρνηση Σωτηρίου Σωτηρόπουλου 1893
Χαρίλαος Τρικούπης (1832-1896)		30 Οκτωβρίου 1893 – 12 Ιανουαρίου 1895	Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1893 (πτώχευση της Ελλάδας)
Νικόλαος Δηλιγιάννης (1841-1910)		12 Ιανουαρίου 1895 – 31 Μαΐου 1895	Κυβέρνηση Νικολάου Δηλιγιάννη 1895
Θεόδωρος Δηλιγιάννης (1820-1905)		31 Μαΐου 1895 – 18 Απριλίου 1897	Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1895
Δημήτριος Ράλλης (1844-1921)		18 Απριλίου 1897 – 21 Σεπτεμβρίου 1897	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1897
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936)		21 Σεπτεμβρίου 1897 – 2 Απριλίου 1899	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1897
Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916)		2 Απριλίου 1899 – 12 Νοεμβρίου 1901	Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη 1899
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936)		12 Νοεμβρίου 1901 – 24 Νοεμβρίου 1902	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1901 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1902
Θεόδωρος Δηλιγιάννης (1820-1905)		24 Νοεμβρίου 1902 – 14 Ιουνίου 1903	Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1902
Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916)		14 Ιουνίου 1903 – 28 Ιουνίου 1903	Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη Ιουνίου 1903
Δημήτριος Ράλλης (1844-1921)		28 Ιουνίου 1903 – 6 Δεκεμβρίου 1903	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1903
Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916)		6 Δεκεμβρίου 1903 – 16 Δεκεμβρίου 1904	Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη Δεκεμβρίου 1903
Θεόδωρος Δηλιγιάννης (1820-1905)		16 Δεκεμβρίου 1904 – 31 Μαΐου 1905	Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1904 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1905. Δολοφονηθηκε.
Δημήτριος Ράλλης (1844-1921)		9 Ιουνίου 1905 – 8 Δεκεμβρίου 1905	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1905
Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916)		8 Δεκεμβρίου 1905 – 7 Ιουλίου 1909	Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη 1905 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1906
Δημήτριος Ράλλης (1844-1921)		7 Ιουλίου 1909 – 15 Αυγούστου 1909	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1909
Κυριακούλης Π. Μαυρομιχάλης (1849-1916)		15 Αυγούστου 1909 – 18 Ιανουαρίου 1910	Κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη 1909, μετά το Κίνημα στο Γουδί του Στρατιωτικού Συνδέσμου
Στέφανος Δραγούμης (1842-1923)		18 Ιανουαρίου 1910 – 6 Οκτωβρίου 1910	Κυβέρνηση Στέφανου Δραγούμη 1910 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Αυγούστου 1910
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		6 Οκτωβρίου 1910 – 25 Φεβρουαρίου 1915	Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1910 Ελληνικές εκλογές Νοεμβρίου 1910 και εκλογές 1912. Μέχρι το 1911 ο αριθμός των μελών του υπουργικού συμβουλίου παρέμενε σταθερός από την εποχή της βαυαρικής Αντιβασιλείας (1833).
Δημήτριος Γούναρης (1866-1922)		25 Φεβρουαρίου 1915 – 10 Αυγούστου 1915	Κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη 1915 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Μαΐου 1915
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		10 Αυγούστου 1915 – 24 Σεπτεμβρίου 1915	Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1915 Κατά την απουσία του Βενιζέλου σε διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό από τα τέλη του 1912, εκτελούσε χρέη πρωθυπουργού ο Λ. Κορομηλάς.
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936)		24 Σεπτεμβρίου 1915 – 25 Οκτωβρίου 1915	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1915
Στέφανος Σκουλούδης (1836-1928)		25 Οκτωβρίου 1915 – 9 Ιουνίου 1916	Κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη 1915 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Δεκεμβρίου 1915
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936)		9 Ιουνίου 1916 – 3 Σεπτεμβρίου 1916	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1916
Νικόλαος Καλογερόπουλος (1853-1927)		3 Σεπτεμβρίου 1916 – 27 Σεπτεμβρίου 1916	Κυβέρνηση Νικολάου Καλογερόπουλου 1916
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		19 Σεπτεμβρίου 1916 – 27 Ιουνίου 1917	Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης Επαναστατική κυβέρνηση που έλεγχε τη βόρεια Ελλάδα και την Κρήτη. Αναγνωριζόταν από την Αντάντ από τις 19 Δεκεμβρίου 1916.
Σπυρίδων Λάμπρος (1851-1919)		27 Σεπτεμβρίου 1916 – 21 Απριλίου 1917	Κυβέρνηση Σπυρίδωνα Λάμπρου 1916 Επίσημη κυβέρνηση που έλεγχε τη νότια Ελλάδα
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936)		21 Απριλίου 1917 – 14 Ιουνίου 1917	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1917 Επίσημη κυβέρνηση που έλεγχε τη νότια Ελλάδα
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		14 Ιουνίου 1917 – 4 Νοεμβρίου 1920	Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1917 Έλεγχε όλη την επικράτεια. Κατά την απουσία του Βενιζέλου σε διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό εκτελούσε χρέη πρωθυπουργού ο Ε. Ρέπουλης
Δημήτριος Ράλλης (1844-1921)		4 Νοεμβρίου 1920 – 24 Ιανουαρίου 1921	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1920 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1920
Νικόλαος Καλογερόπουλος (1853-1927)		24 Ιανουαρίου 1921 – 26 Μαρτίου 1921	Κυβέρνηση Νικόλαου Καλογερόπουλου 1921
Δημήτριος Γούναρης (1866-1922)		26 Μαρτίου 1921 – 2 Μαρτίου 1922	Κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη 1921
Δημήτριος Γούναρης (1866-1922)		2 Μαρτίου 1922 – 3 Μαΐου 1922	Κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη 1922
Νικόλαος Στράτος (1872-1922)		3 Μαΐου 1922 – 9 Μαΐου 1922	Κυβέρνηση Νικολάου Στράτου 1922
Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (1860-1922)		9 Μαΐου 1922 – 28 Αυγούστου 1922	Κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη 1922
Νικόλαος Τριανταφυλλάκος (1855-1939)		28 Αυγούστου 1922 – 16 Σεπτεμβρίου 1922	Κυβέρνηση Νικολάου Τριανταφυλλάκου 1922
Αναστάσιος Χαραλάμπης (1862-1949)		16 Σεπτεμβρίου 1922 – 17 Σεπτεμβρίου 1922	Κυβέρνηση Αναστασίου Χαραλάμπη 1922 Μετά το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922, η επαναστατική επιτροπή διόρισε Πρωθυπουργό τον Αλ. Ζαΐμη και επειδή έλειπε στο εξωτερικό, διόρισε προσωρινό πρωθυπουργό τον Σ. Κροκιδά. Αλλά επειδή και αυτός έλειπε εκτός Αθηνών όρκισε μόνο για μια ημέρα τον ταυτόχρονα ορκισθέντα υπουργό Στρατιωτικών αντιστράτηγο Αν. Χαραλάμπη.
Σωτήριος Κροκιδάς (1852-1924)		17 Σεπτεμβρίου 1922 – 14 Νοεμβρίου 1922	Κυβέρνηση Σωτηρίου Κροκιδά 1922 Διορίστηκε από τους κινηματίες της 11ης Σεπτεμβρίου 1922. Στις 17/9 (π.η.) επέστρεψε στην Αθήνα ο Σ. Κροκιδάς και ορκίστηκε αμέσως Πρωθυπουργός.
Στυλιανός Γονατάς (1876-1966)		14 Νοεμβρίου 1922 – 11 Ιανουαρίου 1924	Κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά 1922 ως αρχηγός των κινηματίων της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1923. Στις 10/11/1922 (π.ημερ.) παραιτήθηκε ο Κροκιδάς γιατί διαφώνησε με την επικείμενη εκτέλεση των Έξι και ανέλαβε ο εκ των αρχηγών της Επανάστασης Στ. Γονατάς (14/11 (π.η.).
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		11 Ιανουαρίου 1924 – 6 Φεβρουαρίου 1924	Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1924 Στις 2/1 ο Πλαστήρας κατέθεσε στην Εθνοσυνέλευση την εξουσία και παραιτήθηκε η κυβέρνηση Γονατά και στις 11/1 ορκίστηκε ο Βενιζέλος.
Γεώργιος Καφαντάρης (1873-1946)		6 Φεβρουαρίου 1924 – 12 Μαρτίου 1924	Κυβέρνηση Γεωργίου Καφαντάρη 1924

Β΄ Ελληνική Δημοκρατία (1924-1935)

Κύριο λήμμα: Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία

Όνομα		Διάρκεια	Κόμμα	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Αλέξανδρος Παπαναστασίου (1876-1936)		12 Μαρτίου 1924 – 24 Ιουλίου 1924		Κυβέρνηση Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 1924. Διορισμός ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Καφαντάρη. Στις 25 Μαρτίου 1924 με Ψήφισμα της Δ΄ Συντακτικής Συνέλευσης κηρύσσεται έκπτωτη η βασιλική Δυναστεία, εγκαθιδρύεται η αβασίλευτη Δημοκρατία και προκηρύσσεται δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα του 1924
Θεμιστοκλής Σοφούλης (1862-1949)		24 Ιουλίου 1924 – 7 Οκτωβρίου 1924		Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1924
Ανδρέας Μιχαλακόπουλος (1876-1938)		7 Οκτωβρίου 1924 – 26 Ιουνίου 1925		Κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακόπουλου 1924
Θεόδωρος Πάγκαλος (1878-1952)		25 Ιουνίου 1925 – 19 Ιουλίου 1926		Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου 1925 μετά το Κίνημα Πάγκαλου 25ης Ιουνίου 1925. Δικτατορία του Παγκάλου μετά τις 4 Ιανουαρίου 1926
Αθανάσιος Ευταξίας (1849-1931)		19 Ιουλίου 1926 – 23 Αυγούστου 1926		Κυβέρνηση Αθανασίου Ευταξία 1926, προσπάθεια για πολιτικοποίηση της Δικτατορίας του Παγκάλου
Γεώργιος Κονδύλης (1879-1936)		23 Αυγούστου 1926 – 4 Δεκεμβρίου 1926		Κυβέρνηση Γεωργίου Κονδύλη 1926 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1926. «Επαναστατική» κυβέρνηση μετά το Κίνημα Κονδύλη 22ης Αυγούστου 1926 .
Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936)		4 Δεκεμβρίου 1926 – 17 Αυγούστου 1927		Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1926
		17 Αυγούστου 1927 – 8 Φεβρουαρίου 1928		Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1927
		8 Φεβρουαρίου 1928 – 4 Ιουλίου 1928		Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1928
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		4 Ιουλίου 1928 – 7 Ιουνίου 1929		Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1928 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1928
		7 Ιουνίου 1929 – 16 Δεκεμβρίου 1929		Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου Ιουνίου 1929
		16 Δεκεμβρίου 1929 – 26 Μαΐου 1932		Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου Δεκεμβρίου 1929 και 4η πτώχευση της Ελλάδας
Αλέξανδρος Παπαναστασίου (1876-1936)		26 Μαΐου 1932 – 5 Ιουνίου 1932		Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπαναστασίου 1932
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		5 Ιουνίου 1932 – 3 Νοεμβρίου 1932		Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1932 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1932.
Παναγής Τσαλδάρης (1868-1936)		3 Νοεμβρίου 1932 – 16 Ιανουαρίου 1933		Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1932
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)		16 Ιανουαρίου 1933 – 6 Μαρτίου 1933		Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1933 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1933
Αλέξανδρος Οθωναίος (1879-1970)		6 Μαρτίου 1933 – 10 Μαρτίου 1933		Κυβέρνηση Αλέξανδρου Οθωναίου 1933
Παναγής Τσαλδάρης (1868-1936)		10 Μαρτίου 1933 – 10 Οκτωβρίου 1935		Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1935

Παλινόρθωση της μοναρχίας - Δικτατορία (1935-1941)

Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Γεώργιος Κονδύλης (1879-1936)		10 Οκτωβρίου 1935 – 30 Νοεμβρίου 1935	Κυβέρνηση Γεωργίου Κονδύλη 1935. Πραξικόπημα Επαναστατικής Επιτροπής (Παπάγος, Οικονόμου, Ρέππας) και υπόδειξη νέας κυβέρνησης, που ορκίζεται ενώπιον της Ε΄ Συντακτικής Συνέλευσης. Με Ψήφισμα της τελευταίας καταργείται η αβασίλευτη Δημοκρατία και προκηρύσσεται δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα του 1935
Κωνσταντίνος Δεμερτζής (1876-1936)		30 Νοεμβρίου 1935 – 13 Απριλίου 1936	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή 1935. Διορισμός του Κ. Δεμερτζή από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄ για τη διεξαγωγή εκλογών, ύστερα από την επιστροφή του τελευταίου στη χώρα και την παραίτηση της κυβέρνησης Κονδύλη. Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1936.
Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941)		13 Απριλίου 1936 – 29 Ιανουαρίου 1941	Κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά 1936. Διορισμός ύστερα από τον θάνατο του Κ. Δεμερτζή. Στις 4 Αυγούστου 1936 εγκαθιδρύει δικτατορία με τη συγκατάθεση του Βασιλέα Γεωργίου Β΄.
Αλέξανδρος Κοριζής (1885-1941)		29 Ιανουαρίου 1941 – 18 Απριλίου 1941	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κοριζή 1941. Διορισμός ύστερα από τον θάνατο του Ι. Μεταξά. Ύστερα από τον θάνατο του Πρωθυπουργού Αλ. Κοριζή και για το διάστημα 18-20 Απριλίου, καθήκοντα Πρωθυπουργού άσκησε ο πρώτος τη τάξει Υπουργός Δικαιοσύνης Άγις Ταμπακόπουλος, ενώ για το διάστημα 20-21 Απριλίου ο Αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργός Ναυτικών Υποναύαρχος Αλ. Σακελλαρίου.
Εμμανουήλ Τσουδερός (1882-1956)		21 Απριλίου 1941 – 23 Μαΐου 1941	Κυβέρνηση Εμμανουήλ Τσουδερού 1941, με έδρα αρχικά την Αθήνα και, μετά τις 23 Απριλίου, τα Χανιά.

Κατοχή της Ελλάδας (1941-1944)

Κύριο λήμμα: Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944

Βασίλειον της Ελλάδος

Βασιλικές κυβερνήσεις εξωτερικού με έδρα το Λονδίνο και το Κάιρο
Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Εμμανουήλ Τσουδερός (1882-1956)		23 Μαΐου 1941 – 14 Απριλίου 1944	Κυβέρνηση Εμμανουήλ Τσουδερού 1941 Στις 23 Μαΐου 1941, κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης, η Κυβέρνηση Τσουδερού αναχώρησε από τα Χανιά με κατεύθυνση την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στα τέλη Ιουνίου 1941 η Κυβέρνηση αναχώρησε από την Αλεξάνδρεια για το Κέιπ Τάουν της Νοτίου Αφρικής, απ' όπου μετακινήθηκε για να εγκατασταθεί οριστικά στο Λονδίνο. Ορισμένα μέλη της Κυβέρνησης έδρευαν στο Κάιρο της Αιγύπτου.
Σοφοκλής Βενιζέλος (1894-1964)		14 Απριλίου 1944 – 26 Απριλίου 1944	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1944 με έδρα το Κάιρο.
Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968)		26 Απριλίου 1944 – 24 Μαΐου 1944	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Απριλίου 1944 με έδρα το Κάιρο.
		24 Μαΐου 1944 – 18 Οκτωβρίου 1944	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Μαΐου 1944 με έδρα το Κάιρο. Διορισμός εκ νέου του Γ. Παπανδρέου ως Πρωθυπουργού από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενώσεως, μετά την υπογραφή του Εθνικού Συμβολαίου στο Συνέδριο του Λιβάνου. Στις 18 Οκτωβρίου 1944, μετά την απελευθέρωση της χώρας, η Κυβέρνηση Παπανδρέου επέστρεψε από το εξωτερικό και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Ελληνική Πολιτεία

Δοσιλογικές Κυβερνήσεις Ελληνικής Πολιτείας συνεργασθείσες με τις κατοχικές δυνάμεις με έδρα την Αθήνα
Όνομα	Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Γεώργιος Τσολάκογλου (1886-1948)	30 Απριλίου 1941 – 2 Δεκεμβρίου 1942	Κυβέρνηση Γεωργίου Τσολάκογλου 1941
Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (1878-1961)	2 Δεκεμβρίου 1942 – 7 Απριλίου 1943	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου 1942
Ιωάννης Ράλλης (1878-1946)	7 Απριλίου 1943 – 12 Οκτωβρίου 1944	Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943

Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (Κυβέρνηση του βουνού)

Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης στην ελεύθερη Ελλάδα
Όνομα		Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Ευριπίδης Μπακιρτζής (1895-1947)		10 Μαρτίου 1944 – 19 Απριλίου 1944	Κυβέρνηση του βουνού Ευριπίδη Μπακιρτζή 1944
Αλέξανδρος Σβώλος (1892-1952)		19 Απριλίου 1944 – 2 Σεπτεμβρίου 1944	Κυβέρνηση του βουνού Αλέξανδρου Σβώλου 1944 Η Π.Ε.Ε.Α. αυτοδιαλύθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1944.

Απελευθέρωση -Β΄ Βασιλευομένη Δημοκρατία (1944-1967)

Όνομα		Διάρκεια	Κόμμα	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968)		18 Οκτωβρίου 1944 – 3 Ιανουαρίου 1945		Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Εθνικής Ενότητος 1944. Ο Πρωθυπουργός παρέμεινε στη θέση του χωρίς να επαναδιοριστεί, ενώ διορίστηκαν νέοι υπουργοί.
Νικόλαος Πλαστήρας (1883-1953)		3 Ιανουαρίου 1945 – 8 Απριλίου 1945		Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1945. Διορισμός από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Πέτρος Βούλγαρης (1884-1957)		8 Απριλίου 1945 – 11 Αυγούστου 1945		Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Απριλίου 1945. Διορισμός από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Πλαστήρα.
		11 Αυγούστου 1945 – 17 Οκτωβρίου 1945	Υπηρεσιακή κυβέρνηση	Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Αυγούστου 1945. Επαναδιορισμός από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, για σχηματισμό υπηρεσιακής υπερκομματικής κυβέρνησης.
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός (1891-1949)		17 Οκτωβρίου 1945 – 1 Νοεμβρίου 1945		Κυβέρνηση Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού 1945. Ανάληψη της προεδρίας της κυβέρνησης από τον ίδιο τον Αντιβασιλέα, λόγω της αδυναμίας σχηματισμού πολιτικής κυβέρνησης, ύστερα από την παραίτηση της υπηρεσιακής κυβέρνησης Βούλγαρη.
Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986)		1 Νοεμβρίου 1945 – 22 Νοεμβρίου 1945		Κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου 1945. Διορισμός από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησής του.
Θεμιστοκλής Σοφούλης (1862-1949)		22 Νοεμβρίου 1945 – 4 Απριλίου 1946	Κόμμα των Φιλελευθέρων	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1945. Διορισμός από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Κανελλόπουλου.
Παναγιώτης Πουλίτσας (1881-1968)		4 Απριλίου 1946 – 18 Απριλίου 1946		Κυβέρνηση Παναγιώτη Πουλίτσα 1946. Διορισμός του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, μέχρι την εκλογή αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο διέθετε την πλειοψηφία ύστερα από τις εκλογές. Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1946
Κωνσταντίνος Τσαλδάρης (1884-1970)		18 Απριλίου 1946 – 2 Οκτωβρίου 1946	Λαϊκό Κόμμα	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου 1946. Διορισμός από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό, ύστερα από την εκλογή του ως αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος και την παραίτηση της κυβέρνησης Πουλίτσα. Δημοψήφισμα του 1946
		2 Οκτωβρίου 1946 – 24 Ιανουαρίου 1947	Λαϊκό Κόμμα	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτωβρίου 1946. Επαναδιορισμός από τον ίδιο τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄, ύστερα από την επιστροφή του τελευταίου στη χώρα.
Δημήτριος Μάξιμος (1873-1955)		24 Ιανουαρίου 1947 – 29 Αυγούστου 1947		Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947.
Κωνσταντίνος Τσαλδάρης (1884-1970)		29 Αυγούστου 1947 – 7 Σεπτεμβρίου 1947	Λαϊκό Κόμμα	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947
Θεμιστοκλής Σοφούλης (1862-1949)		7 Σεπτεμβρίου 1947 – 18 Νοεμβρίου 1948	Στήριξη: Λαϊκό Κόμμα, Κόμμα των Φιλελευθέρων και άλλα μικρότερα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1947. Διορισμός ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Τσαλδάρη, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας εν όψει του Εμφυλίου Πολέμου.
		18 Νοεμβρίου 1948 – 20 Ιανουαρίου 1949		Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1948. Επαναδιορισμός.
		20 Ιανουαρίου 1949 – 14 Απριλίου 1949		Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη Ιανουάριος 1949. Επαναδιορισμός.
		14 Απριλίου 1949 – 24 Ιουνίου 1949		Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη Απρίλιος 1949. Επαναδιορισμός. Ύστερα από τον θάνατο του Πρωθυπουργού Θ. Σοφούλη και για το διάστημα 24-30 Ιουνίου, καθήκοντα Πρωθυπουργού άσκησε ο ο Αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου Αλ. Διομήδης.
Αλέξανδρος Διομήδης (1875-1950)		30 Ιουνίου 1949 – 6 Ιανουαρίου 1950	Στήριξη: Λαϊκό Κόμμα, Κόμμα Φιλελευθέρων και άλλα μικρότερα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδη 1949. Διορισμός ύστερα από τον θάνατο του Θ. Σοφούλη.
Ιωάννης Θεοτόκης (1880-1961)		6 Ιανουαρίου 1950 – 23 Μαρτίου 1950	Υπηρεσιακή κυβέρνηση	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Θεοτόκη 1950 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1950
Σοφοκλής Βενιζέλος (1894-1964)		23 Μαρτίου 1950 – 15 Απριλίου 1950	Κόμμα Φιλελευθέρων	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Μάρτιος 1950
Νικόλαος Πλαστήρας (1883-1953)		15 Απριλίου 1950 – 21 Αυγούστου 1950	ΕΠΕΚ, συνασπισμός του Κέντρου	Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1950
Σοφοκλής Βενιζέλος (1894-1964)		21 Αυγούστου 1950 – 13 Σεπτεμβρίου 1950	Κόμμα Φιλελευθέρων	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Αύγουστος 1950
		13 Σεπτεμβρίου 1950 – 3 Νοεμβρίου 1950	Κόμμα Φιλελευθέρων, Συνασπισμός Κέντρου, Δεξιάς	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Σεπτέμβριος 1950
		3 Νοεμβρίου 1950 – 27 Οκτωβρίου 1951	Κόμμα Φιλελευθέρων	Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου Νοέμβριος 1950 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1951
Νικόλαος Πλαστήρας		27 Οκτωβρίου 1951 – 11 Οκτωβρίου 1952	ΕΠΕΚ, Κόμμα Φιλελευθέρων	Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1951
Δημήτριος Κιουσόπουλος (1892-1977)		11 Οκτωβρίου 1952 – 19 Νοεμβρίου 1952	Ανώτατος δικαστικός	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Δημητρίου Κιουσόπουλου 1952
Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1955)		19 Νοεμβρίου 1952 – 4 Οκτωβρίου 1955	Ελληνικός Συναγερμός, Αρχιστράτηγος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τον Εμφύλιο, τιμητικά Στρατάρχης	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου 1952 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1952
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (1907-1998)		6 Οκτωβρίου 1955 – 29 Φεβρουαρίου 1956	Προερχόμενος από τον Ελληνικό Συναγερμό, ίδρυσε την ΕΡΕ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1955 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1956
		29 Φεβρουαρίου 1956 – 5 Μαρτίου 1958	ΕΡΕ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1956
Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος (1890-1973)		5 Μαρτίου 1958 – 17 Μαΐου 1958	Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού, υπουργός του Μεταξά	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου 1958 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1958
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (1907-1998)		17 Μαΐου 1958 – 20 Σεπτεμβρίου 1961	ΕΡΕ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1958
Κωνσταντίνος Δόβας (1898-1973)		20 Σεπτεμβρίου 1961 – 4 Νοεμβρίου 1961	Αντιστράτηγος, υπηρετούσε στην Αυλή του Βασιλιά	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δόβα 1961 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (1907-1998)		4 Νοεμβρίου 1961 – 19 Ιουνίου 1963	ΕΡΕ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1961
Παναγιώτης Πιπινέλης (1899-1970)		19 Ιουνίου 1963 – 29 Σεπτεμβρίου 1963		Κυβέρνηση Παναγιώτη Πιπινέλη 1963
Στυλιανός Μαυρομιχάλης (1902-1981)		29 Σεπτεμβρίου 1963 – 8 Νοεμβρίου 1963	Ανώτατος δικαστικός	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Στυλιανού Μαυρομιχάλη 1963 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1963
Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968)		8 Νοεμβρίου 1963 – 30 Δεκεμβρίου 1963	Ένωσις Κέντρου	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1963
Ιωάννης Παρασκευόπουλος (1900-1984)		30 Δεκεμβρίου 1963 – 18 Φεβρουαρίου 1964	Υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου 1963 και Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1964
Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968)		18 Φεβρουαρίου 1964 – 15 Ιουλίου 1965	Ένωσις Κέντρου	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1964
Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας (1893-1987)		15 Ιουλίου 1965 – 20 Αυγούστου 1965	Προερχόμενος από την ΕΚ, "Αποστάτης"	Κυβέρνηση Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα 1965
Ηλίας Τσιριμώκος (1907-1968)		20 Αυγούστου 1965 – 17 Σεπτεμβρίου 1965	Προερχόμενος από την ΕΚ, "Αποστάτης"	Κυβέρνηση Ηλία Τσιριμώκου 1965
Στέφανος Στεφανόπουλος (1898-1982)		17 Σεπτεμβρίου 1965 – 22 Δεκεμβρίου 1966	Προερχόμενος από την ΕΚ, "Αποστάτης"	Κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου 1965
Ιωάννης Παρασκευόπουλος (1900-1984)		22 Δεκεμβρίου 1966 – 3 Απριλίου 1967	Υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου 1966
Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986)		3 Απριλίου 1967 – 21 Απριλίου 1967	ΕΡΕ	Κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου 1967

Στρατιωτική Δικτατορία (1967-1974)

Κύριο λήμμα: Χούντα των Συνταγματαρχών

Όνομα	Διάρκεια	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Κωνσταντίνος Κόλλιας (1901-1998)	21 Απριλίου 1967 – 13 Δεκεμβρίου 1967	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967. Πρώτη δικτατορική κυβέρνηση. Διορισμός από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, μετά την έκρηξη του πραξικοπήματος των Συνταγματαρχών.
Γεώργιος Παπαδόπουλος (1919-1999)	13 Δεκεμβρίου 1967 – 8 Οκτωβρίου 1973	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου 1967. Δικτατορία. Διορισμός από τον Αντιβασιλέα Γ. Ζωιτάκη, μετά την έκρηξη του αποτυχημένου βασιλικού αντιπραξικοπήματος.
Σπυρίδων Μαρκεζίνης (1909-2000)	8 Οκτωβρίου 1973 – 25 Νοεμβρίου 1973	Κυβέρνηση Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη 1973. Μεταβατική Κυβέρνηση. Διορισμός από τον Δικτάτορα - Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπαδόπουλο μετά το Δημοψήφισμα του 1973 στο πλαίσιο του Σχεδίου φιλελευθεροποίησης του Δικτατορικού Καθεστώτος , Στόχος της Κυβέρνησης η διεξαγωγή Βουλευτικών Εκλογών τον Φεβρουάριο του 1974. Ανατράπηκε από το πραξικόπημα του Δημητρίου Ιωαννίδη
Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος (1919-2000)	25 Νοεμβρίου 1973 – 23 Ιουλίου 1974	Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973. Διορισμός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Φ. Γκιζίκη, μετά την έκρηξη του πραξικοπήματος του Δ. Ιωαννίδη. Η κυβέρνηση υπό την πίεση της επαπειλούμενης πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία είχε ουσιαστικά εγκαταλείψει την εξουσία από το πρωί της 23ης Ιουλίου. Τυπικά δεν υπέβαλε ποτέ την παραίτησή της και δεν εκδόθηκε Προεδρικό Διάταγμα απαλλαγής από τα καθήκοντά της. Με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας Φ. Γκιζίκη και των Αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων, μετά από σύσκεψη με πολιτικούς και άλλους παράγοντες της δημόσιας ζωής, προσεκλήθη ο Κ. Καραμανλής να αναλάβει ως Πρωθυπουργός το σχηματισμό νέας Κυβέρνησης.

Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία (1974-)

Κύριο λήμμα: Γ' Ελληνική Δημοκρατία

Όνομα		Διάρκεια	Κόμμα	Κυβέρνηση / Σημειώσεις
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (1907-1998)		24 Ιουλίου 1974 – 21 Νοεμβρίου 1974	De facto κυβέρνηση από στελέχη των προδικτατορικών κομμάτων (ΕΡΕ και Ένωσις Κέντρου) και μερικά στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα.	Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1974
		21 Νοεμβρίου 1974 – 28 Νοεμβρίου 1977	Νέα Δημοκρατία	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1974 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1974 Δημοψήφισμα του 1974
		28 Νοεμβρίου 1977 – 10 Μαΐου 1980	Νέα Δημοκρατία	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1977 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1977
Γεώργιος Ράλλης (1918-2006)		10 Μαΐου 1980 – 17 Σεπτεμβρίου 1981 και 17 Σεπτεμβρίου 1981 – 21 Οκτωβρίου 1981	Νέα Δημοκρατία	Κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη 1980. Διορισμός ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή. Η κυβέρνηση Ράλλη παραιτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1981 και επαναδιορίστηκε ως υπηρεσιακή προκειμένου να διεξαγάγει εκλογές.
Ανδρέας Παπανδρέου (1919-1996)		21 Οκτωβρίου 1981 – 5 Ιουνίου 1985	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1981 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1981
		5 Ιουνίου 1985 – 2 Ιουλίου 1989	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1985 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1985
Τζαννής Τζαννετάκης (1927-2010)		2 Ιουλίου 1989 – 12 Οκτωβρίου 1989	Νέα Δημοκρατία, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (συμπεριλ. ΚΚΕ)	Κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη 1989 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 1989
Ιωάννης Γρίβας (1923)		12 Οκτωβρίου 1989 – 23 Νοεμβρίου 1989	Υπηρεσιακή κυβέρνηση	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Γρίβα 1989. Διορισμός του Προέδρου του Αρείου Πάγου για διεξαγωγή εκλογών, ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
Ξενοφών Ζολώτας (1904-2004)		23 Νοεμβρίου 1989 – 11 Απριλίου 1990	Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (συμπεριλ. ΚΚΕ)	Οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα 1989 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Νοεμβρίου 1989
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1918)		11 Απριλίου 1990 – 13 Οκτωβρίου 1993	Νέα Δημοκρατία	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1990
Ανδρέας Παπανδρέου (1919-1996)		13 Οκτωβρίου 1993 – 17 Ιανουαρίου 1996	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1993 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1993 Ύστερα από την ατομική παραίτηση του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου και για το διάστημα 17-22 Ιανουαρίου, καθήκοντα Πρωθυπουργού άσκησε ο πρώτος τη τάξει Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης Απ.-Αθ. Τσοχατζόπουλος.
Κωνσταντίνος Σημίτης (1936)		22 Ιανουαρίου 1996 – 25 Σεπτεμβρίου 1996	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη 1996 (Ιανουάριος). Εκλογή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ύστερα από παραίτηση του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου.
		25 Σεπτεμβρίου 1996 – 13 Απριλίου 2000	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη 1996 (Σεπτέμβριος) Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1996
		13 Απριλίου 2000 – 10 Μαρτίου 2004	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη 2000 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2000
Κωνσταντίνος Α. Καραμανλής (1956)		10 Μαρτίου 2004 – 19 Σεπτεμβρίου 2007	Νέα Δημοκρατία	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή 2004 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2004
		19 Σεπτεμβρίου 2007– 6 Οκτωβρίου 2009	Νέα Δημοκρατία	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή 2007 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2007
Γεώργιος Α. Παπανδρέου (1952)		6 Οκτωβρίου 2009 – 11 Νοεμβρίου 2011	ΠΑΣΟΚ	Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 2009
Λουκάς Παπαδήμος (1947)		11 Νοεμβρίου 2011 - 16 Μαΐου 2012	ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ (στήριξη από ΛΑΟΣ μέχρι 10/2/2012)	Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου 2011. Διορισμός ύστερα από την παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Παναγιώτης Πικραμμένος (1945)		16 Μαΐου 2012 - 20 Ιουνίου 2012	Υπηρεσιακή κυβέρνηση	Υπηρεσιακή κυβέρνηση Παναγιώτη Πικραμμένου 2012. Διορισμός του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας για διεξαγωγή εκλογών, ύστερα από την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής μετά τις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Μαΐου 2012.
Αντώνης Σαμαράς (1951)		20 Ιουνίου 2012	Νέα Δημοκρατία,με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (στήριξη από ΔΗΜΑΡ ως 21/6/2013)	Κυβέρνηση Αντωνίου Σαμαρά 2012 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 2012. Την κυβέρνηση στήριζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ μέχρι τον Ιούνιο του 2013 οπότε η ΔΗΜΑΡ απέσυρε τους υπουργούς της με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ.