Τα τρία δοκίμια του Σοπενχάουερ

Τα τρία δοκίμια του Σοπενχάουερ: Αυτό που είναι ο άνθρωπος , Αυτό που κατέχει ο άνθρωπος, Αυτό που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος.

Ποιός άπό μας δέν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο ( ισως τόν ίδιο μας τόν έαυτό) πού νά είναι τόσο στραμμένος πρός τά έξω, τόσο άπορροφημένος στή συσσώρευση άγαθών ή στό τί σκέφτονται οί άλλοι, ώστε νά χάνει κάθε αίσθηση του έαυτου του; "Ενας τέτοιος άνθρωπος, οταν τού τίθεται κάποιο έρώτημα, αναζητεί τήν άπάντηση πρός τά έξω κι δχι πρός τά μέσα. Διατρέχει δηλαδή τά πρόσωπα των άλλων, γιά νά μαντέψει ποιά άπάντηση έπιθυμουν ή περιμένουν.

Γιά έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο νά συνοψίσω μιά τριάδα δοκιμίων πού έγραψε ό Σοπενάουερ πρός τό τέλος της ζωής του. (Γιά οποίον έχει φιλοσοφικές τάσεις εΐναι γραμμένα σέ γλώσσα σαφή καΐ προσβάσιμη στόν μή ειδικό.) Βασικά τά δοκίμια τονίζουν δτι τό μόνο πού μετράει εΐναι αύτό πού τό άτομο εΐναι. Οΰτε ό πλούτος ούτε τά ύλικά αγαθά ούτε ή κοινωνική θέση ούτε ή καλή φήμη φέρνουν τήν εύτυχία. Άν και οί σκέψεις αύτές δέν αφορούν συγκεκριμένα τά υπαρξιακά θέματα, παρ’ δλ’ αύτά μάς βοηθούν νά μετακινηθούμε άπό ένα έπιφανειακό έπίπεδο πρός βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε.

Τα υλικά αγαθά είναι απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στά μάτια των άλλων.

H φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες. Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε.

Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενχάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα"

Αύτή ή τελευταία σκέψη - οτι ή ποιότητα τής ζωής μας προσδιορίζεται άπό τό πώς έρμηνεύουμε τις έμπειρίες μας, δχι άπό τις ίδιες τις έμπειρίες- εΐναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα πού άνάγεται στήν άρχαιότητα. Κεντρικό άξίωμα στή σχολή τού στωικισμού, πέρασε άπό τόν Ζήνωνα, τόν Σενέκα, τόν Μάρκο Αύρήλιο, τόν Σπινόζα, τόν Σοπενάουερ και τόν Νίτσε κι έφτασε νά γίνει θεμελιώδης__έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία

Aπόσπασμα από το βιβλίο του IRVIN D. YALOM - ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ TOY ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ (Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου )

Tuxedomoon

Members
Steven Brown sax, piano, moog, hammond, vocals -Blaine L. Reininger violin, moog, bass, vocals -Peter Principle guitar, bass, piano, percussion -Winston Tong vocals

Οι Tuxedomoon είναι μια από τις μπάντες που είναι πολύ δύσκολο να περιορίσεις σε λέξεις και ορισμούς τη μουσική που παίζουν. Έχουν παίξει κατά καιρούς από punk, new wave, ηλεκτρονική, jazz, πειραματική μέχρι και ...κλασική μουσική δωματίου! Δικαιώνοντας έτσι τους Πυθαγόρειους που πρέσβευαν ότι "η μουσική είναι εναρμόνιση εμπόλεμων στοιχείων" Ασφαλώς στη γέννησή τους συνέβαλαν καθοριστικά τα ...σπερματοζωάρια του punk. Στην πορεία όμως δεν έμειναν στάσιμοι και σταδιακά αποτίναξαν την ...πατρική κληρονομιά. Αφού τη χώνευσαν, μετά τη νόθευσαν, τη διέστρεψαν, την εμπλούτισαν και τέλος την υπερέβησαν. Ανοίγοντας μονοπάτια που ακόμη λίγοι έχουν περπατήσει. Και μπορεί να μην κέρδισαν την ...πύρρεια μάχη των ταμείων, αλλά άφησαν το δικό τους ανεξίτηλο χνάρι στη μουσική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: σχηματίστηκαν στο Σαν Φρανσίσκο, την πιο φιλελεύθερη καλλιτεχνίζουσα πόλη των ΗΠΑ, το 1977 (αξίζει εδώ να σημειώσουμε και τη διαφορά στη μουσική άποψη καλλιτεχνών της σκηνής αυτής, η οποία ήταν πιο θεατρική και πιο "πολυμεσική" θα έλεγα σε σχέση με αυτήν της άλλης ακτής των ΗΠΑ, όπου η άρνηση του punk οδήγησε στο πιο τραχύ no-wave). Ο αρχικός πυρήνας ήταν οι πολυ-οργανίστες, φοιτητές ηλεκτρονικής μουσικής, Steven Brown και Blaine L. Reininger μαζί με τον Κινέζο μίμο και τραγουδιστή Winston Tong. Μαζί τους στην αρχή συνέπραξαν και άλλοι καλλιτέχνες της περιοχής με σημαντικότερο εξ' αυτών τον κιθαρίστα Michael Belfer. Λίγο αργότερα θα προστεθεί και ο καθοριστικός για τον ήχο τους μπασίστας Peter Principle. Τα πρώτα τους eps ήταν σαφέστατα επηρεασμένα από την πανταχού παρούσα ατμόσφαιρα του punk. Σε αυτήν την εποχή ανήκει μάλιστα και το πιο "πολυζητούμενο" τραγούδι τους στις συναυλίες, το περίφημο "No Tears" (αν και ποτέ δεν το παίζουν, οπότε μην το ζητάτε πια!).

Η πρώτη αναγνώριση για τους Tuxedomoon ήρθε όταν έπαιξαν support στους Devo, μια αναγνώριση η οποία έφερε και το 1ο δισκογραφικό συμβόλαιο με την Ralph Records, τη γνωστή εταιρεία των Residents (τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά!). Και με την αυγή της δεκαετίας του '80 θα σκάσει μύτη το πρώτο τους lp το "Half-mute", ένα μοναδικό αμάλγαμα υπνωτικών ρυθμών, αγχωτικού new wave και ελιτίστικης ευαισθησίας. Στα ίδια χνάρια θα πατήσει την επόμενη χρονιά και το "Desire", "ένα κολοσσιαίο ψυχεδελικό ακατανόητο, μια αιωρούμενη αντι-μίμηση, ένας λαβύρινθος από καθρέπτες που σε παγίδευαν με δυσβάσταχτα ερωτηματικά", κατά τα γραφόμενα του Πάνου Πανότα. Εδώ μέσα υπάρχει και το έπος του "East/Jinx" και η συναισθηματική οβίδα του "Again".

Οι Tuxedomoon ήταν κυριολεκτικά μία μπάντα της παγκοσμιοποίησης, πολύ προτού εφευρεθεί ο όρος. Συμπέρασμα που προκύπτει όχι μόνο από τον πολυσυλλεκτικό ήχο τους, αλλά ακόμη και από τα ίδια τους τα μέλη και την κοσμοπολίτικη νοοτροπία τους. Και ίσως μόνο στην Αμερική να μπορούσε να συγκροτηθεί ένα τέτοιο σχήμα. Προσοχή! Να συγκροτηθεί είπα, όχι να εξελιχθεί. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι την καλλιτεχνική αναγνώριση τη γνώρισαν στη Γηρασμένη Ήπειρο (όπως λένε οι ...καουμπόηδες), όπου βρήκαν κατά κατά κάποιον τρόπο πολιτιστικό ...άσυλο, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πλέον μέρος της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η μετανάστευση έλαβε χώρα αμέσως μετά το "Desire" και αρχικά βρέθηκαν στο μεγάλο λιμάνι (όχι τον ...Πειραιά, το Ρότερνταμ εννοώ). Εδώ θα αναπνεύσουν έναν άλλο αέρα ελευθερίας και δημιουργικότητας, αλλά κυρίως θα γνωρίσουν την εκτίμηση και την αποδοχή, το οξυγόνο δηλαδή του καλλιτέχνη. Ήδη με την πρώτη τους ευρωπαϊκή δουλειά θα δείξουν τις προθέσεις τους, γράφοντας το θέμα για ένα μπαλέτο (!) του Maurice Bejart με τίτλο "Divine", αναδεικνύοντας έτσι και τη θεατρική διάσταση του ήχου τους, καίγοντας συγχρόνως τις γέφυρες που τους συνέδεεαν με τον συμβατικό ήχο της εποχής. Εδώ θα γνωρίσουν και μια πλειάδα "συνοδοιπόρων" καλλιτεχνών, και ειδικά τη βέλγικη συμμορία της Crammed (Minimal Compact και Σία), στην οποία θα κυκλοφορήσουν τους επόμενους δίσκους τους ενώ θα είναι από τους βασικούς συμ-μέτοχους στη μοναδικής εκλεκτικότητας σειρά δίσκων "Made to Measure". Το "Suite En Sous-sol" του 1982 θα αποτελέσει ένα αισθητικό αποκορύφωμα, όπου μεταξύ άλλων υπάρχει ένα απ' τα πιο εμβληματικά τραγούδια τους, το "L'etranger", μια μείξη νεοκυματικών ήχων, ευρωπαϊκής jazz και βορειοαφρικάνικης παράδοσης, με στίχους εμπνευσμένους από τον "Ξένο" του Καμύ.

Σε μια μπάντα τόσο πολυσυλλεκτική και τόσο πολυσχιδή στο μουσικό της προσανατολισμό, μοιραίο είναι να υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις μεταξύ των μελών, οι οποίες όταν ξεπερνούν μια κρίσιμη τιμή οδηγούν μοιραία σε αποχωρήσεις. Όλα τα βασικά μέλη των Tuxedomoon έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει solo δίσκους, κάτι που δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Ο πρώτος που θα ανοίξει την πόρτα είναι ο Blaine το 1983. Δύο χρειάστηκαν για να τον αντικαταστήσουν, και ήταν οι Frankie Lievaart και Luc Van Lieshout. Το "Holy Wars" που ακολούθησε (1985) θα είναι το τελευταίο με τη συμμετοχή του μεγάλου Κινέζου "τιμονιέρη" Tong, και αυτό με το οποίο θα πλησιάσουν όσο οποιαδήποτε άλλη φορά την εμπορική καταξίωση, διχάζοντας όμως συγχρόνως και τους ίδιους (εδώ θα βρείτε και το επίσης δημοφιλές κομψοτέχνημα τους "In a manner of speaking" το οποίο αργότερα διασκεύασε ο Martin Gore). Κάπου εδώ όμως θα αρχίσει και η αναπόφευκτη παρακμή. Το "Ship of fools" και ακόμα πιο πολύ το εντελώς απρόσωπο, ανεκδιήγητο "You" θα σηματοδοτήσουν την έναρξη μιας περιόδου αγρανάπαυσης που θα κρατήσει για πάνω από δέκα χρόνια (πέρα από διάφορα σποραδικά lives που κυκλοφορούσαν). Το δε μαγευτικό "Ghost Sonata" που βγήκε το 1991, ουσιαστικά είναι έργο του 1982, μια "όπερα δίχως λέξεις" σύμφωνα με τα λεγόμενά τους.

Εκεί πολλοί πιστέψαμε ότι το τέλος είχε γραφτεί και ότι η μπάντα είναι πια στα χέρια της Ιστορίας για τα ....περαιτέρω. Και στα μέσα του 2004, θα έρθει εντελώς απροσδόκητα ένα έξοχο lp, το "Cabin in the sky", σε παραγωγή μάλιστα του δικού μας Coti K., βάζοντας ταυτόχρονα τις καρδιές όλων μας στη θέση τους, που φοβηθήκαμε μια κλασική "επιστροφή", αρπαχτή-μνημόσυνο των παλιών καλών ημερών.

Λόγια χριστιανών αγίων...

Λόγια χριστιανών αγίων...

που ακούγονται στις εκκλησίες, αλλά δεν τα προσέχει κανείς!

Για να διευκολύνεστε στις γιορτές των λαμπρών "ορθόδοξων αγίων", εδώ μια παράθεση με χαρακτηριστικά λόγια τους για τους Έλληνες και τον ελληνικό πολιτισμό:

—Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόριε... εξήρανας την μωρίαν Ελλήνων και το ψεύδος" (Μικρός Εσπερινός, σελ. 203, διαβάζεται 25 Ιανουρίου)

—"Εξέστησαν δαίμονες και Ελληνες οι άθεοι" (Κανόνας, Ωδή ε΄, σελ. 65)

—"Μανίας ελληνικής το φρύαγμα κατεπατήσατε" (Κανόνας, Ωδή α΄, σελ. 91).

—"Σοφία κρείττονι καλλωπιζόμενος, τους σοφούς των Ελλήνων, θεαρχικώ σθένει απεμώρανας" (Κανόνας, Ωδή δ΄, σελ. 84, 22 Μαρτίου).

—"Μάρτυρες Χριστού πανεύφημοι κατακρατούσης ποτέ της Ελλήνων σκαιότητας και ωθούσης άπαντας προς αθέμιτα βάραθρα" (Εσπερινός, σελ. 111, 28 Απριλίου)

—"Θείου Πνεύματος τη φωταυγία, σκότος έλυσας πολυθεϊας και κατήργησας Ελλήνων μυθεύματα" (Ορθρος, σελ. 42, 10 Μαϊου)

—"Σταθηράν επιδεικνύμενος την ένστασιν, Μάρτυς Ευτύχιε, τους των Ελλήνων σοφούς ανδρείως κατήσχυνας" (Κανόνας, Ωδή ζ΄, σελ. 104)

—"Σοφία Θεού, Ιουστίνος ο σοφός, κεκοσμημένος, την των Ελλήνων απεμώρανεν φιλοσοφίαν εν χάριτι" (Κανόνας, Ωδή ζ΄, σελ. 8, 1 Ιουνίου)

—"Των τυράννων ήλεγξας τας πονηράς επινοίας και Ελλήνων ήσχυνας την αθεώτατην πλάνην" (Κοντάκιο κανόνα, σελ. 69, 18 Ιουνίου)

—"Ανδρικώ φρονήματι ηυτομόλησας και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας" (Αίνοι, σελ. 94, 17 Ιουλίου)

—"Έρρει των Ελλήνων τα σαθρά πλάνης σεβάσματα και σεσιγήκασι της ματαιότητος άπασαι αι διπλόαι και το ψεύδος αυτών" (Κανών, ωδή η΄, σελ. 122, 23 Ιουλίου)

—"και θεούς εξηφάνισας των Ελλήνων δυνάμει του πνεύματος" (Κανόνας σελ. 126, 23 Αυγούστου)

—"Σοφίαν ευράμενος, την ενυπόστατον απεμώρανας Ελλήνων την σοφίαν" (Κανών, ωδή α΄, σελ. 134)

—"Οι των Ελλήνων σοφοί ηττηθέντες τοις σοφοίς δόγμασιν" (Κανόνας, Ωδή ε, σελ. 137, 22 Σεπτεμβρίου)

—"Σοφώτατα της Ελληνικής κατεφρόνησας σοφία, ένδοξε" (Ωδή η΄, σελ. 15, 2 Οκτωβρίου)

—"Καταπτύσας των στωικών φιλοσόφων, των απορρήτων μυστηρίων γνώστης εγένετο" (Δοξαστικό εσπερινού, σελ. 16, 3 Οκτωβρίου)

—"ότι πάσαν Ελλήνων απετέφρωσεν μανίαν" (Οίκος, σελ. 82, 14 Οκτωβρίου)

—"Πάσαν πλάνην των Ελλήνων έλεγξας" (Εξαποστειλάριον, σελ. 88, 15 Οκτωβρίου)

—"Οθεν προ των Ελλήνων μανία, πάλιν δε μετά πότμον, της αιρέσεως ζάλην ελάσαντες" (Κάθισμα, σελ.122, 22 Οκτωβρίου)

—"Αίγλην φωτιζόμενος σοφέ, της τρισηλίου λάμψεως, σκότος διέλυσας Ελλήνων δυσφημίας" (Κανόνας, ωδή α, σελ. 182, 30 Οκτωβρίου)

—"Μονάδα τρισάριθμον ομολογήσαντες, άγιοι, των Ελλήνων ελύσατε πολύθεον φρόνημα και μωράν σοφίαν" (Εσπερινός, σελ. 106, 15 Νοεμβρίου)

—"των γαρ αλιέων ζηλώσας την παρρησίαν και την σκηνορράφων θεολογίαν, την Πλάτωνος μυθολογίαν και την στωικήν φλυαρίαν λόγοις και έργοις κατέρραξε" (Δοξαστικό Εσπερινού, σελ. 122, 18 Νοεμβρίου)

—"Των Ελλήνων λιπών άπασαν την ματαιότητα" (Οίκος, σελ. 124, 18 Νοεμβρίου)

—"Ευστράτιος, ο της Ελλήνων μυθοπλασίας στηλιτευτής και της χριστιανών θεοσοφίας κήρυξ" (Αίνοι, σελ. 98, 13 Δεκεμβρίου)

—Στον Ακάθιστο Ύμνο αναφέρεται εισαγωγικά στο γράμμα Ρ, ότι μετέτρεψε η μητέρα του Ιησού, της οποίας δεν έχει διασωθεί ούτε μια λέξη στα εκκλησιαστικά συγγράμματα: «Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους...» και στη συνέχεια:

    «Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,

    Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,

    Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,

    Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,

    Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα...»

Ως τεχνολόγοι, δεινοί συζητητές και μύθων ποιητές «περιγράφονται» οι Έλληνες, έστω και οι Ρωμαίοι, επιστήμονες, ρήτορες και ιστορικοί. Αλλά κι αν είχε ο ποιητής του Ακάθιστου Ύμνου κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό του, με τους όρους Αθηναίοι και φιλόσοφοι δεν μπορεί παρά να εννοούσε τους δασκάλους του ελληνικού πολιτισμού που είχαν την έδρα τους στην Αθήνα, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και τον Ζήνωνα Κιτιέα.

Μαρίνος Αντύπας

Μαρίνος Αντύπας, ο αγωνιστής που δολοφονήθηκε. Ο δράστης αθωώθηκε, επειδή το δικαστήριο έκρινε ότι ο Αντύπας τον ξύπνησε και αυτό τον εκνεύρισε!...

Ο Μαρίνος Αντύπας γεννήθηκε το 1872 στην Κεφαλλονιά. Μαθητής ακόμα στο Γυμνάσιο του Αργοστολίου ήρθε σε επαφή με τις ριζοσπαστικές ιδέες της εποχής και έγινε από τους πρώτους φλογερούς σοσιαλιστές. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και συμμετείχε στην κρητική επανάσταση κατά των Τούρκων το 1897, όπου γνωρίστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Συνελήφθη το 1905, επειδή κατήγγειλε δημόσια τα Ανάκτορα για προδοσία. Όταν αποφυλακίστηκε, επέστρεψε στην Κεφαλλονιά και εξέδωσε εφημερίδα με τον τίτλο “Ανάστασις”, με την οποία κατήγγειλε τις άρχουσες τάξεις. Μετά από μια σύντομη διαμονή στη Ρουμανία, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1906 ο Αντύπας έφθασε στη Θεσσαλία και ανέλαβε επιστάτης στη γη του θείου του. Για να δεχθεί τη θέση, έθεσε τους όρους του και έλαβε ρητή διαβεβαίωση ότι θα ασκούσε το έργο του με απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Φυσικά, η συμπεριφορά του δεν θύμιζε σε τίποτα τους βάναυσους και τρομακτικούς επιστάτες των περισσότερων τσιφλικάδων, που καταπατούσαν κάθε δικαίωμα κολίγων. Ο Μαρίνος Αντύπας αναπόφευκτα ήρθε σε αντιπαράθεση με τον επιστάτη του Μεταξά, τον σκληρό και θηριώδη Κυριακό. Ο Αντυπας ζήτησε την απόλυσή του, αλλά δεν εισακούσθηκε γιατί ο άλλος επιστάτης δεν ανήκε στη δικαιοδοσία του Σκιαδαρέση. Το μόνο που κατάφερε ήταν να εξασφαλίσει έναν έχθρο που σύντομα αποδείχθηκε θανάσιμος!

 Οκτάωρο και δικαιώματα  

Από την πρώτη γνωριμία,ο Μαρίνος προκάλεσε αίσθηση στους κολίγους που τον άκουγαν να τους “δασκαλεύει” για οκτάωρο και εργασιακά δικαιώματα. Να απαιτεί σχολεία για τα φτωχά παιδιά, δρόμους και γιατρούς για όλους. Να ζητά να γκρεμιστούν τα χαμόσπιτα, οι ονομαζόμενες χαμοκέλες, και να χτιστούν κανονικά σπίτια για τους εργάτες της γης. Εκείνο όμως που πραγματικά σόκαρε, ήταν ότι εξέφραζε ανοικτά το αίτημα να δοθεί γη στους ακτήμονες εργάτες, γη που θα την έπαιρναν από τους τσιφλικάδες! Έτσι, το αίτημα της αναδιανομής εκφραζόταν απροκάλυπτα και ηχηρά για πρώτη φορά στην απελευθερωμένη από τους Τούρκους Ελλάδα. Ο Αντύπας δεν ήταν παθητικός σοσιαλιστής που διακήρυττε τις ιδέες του μόνο σε όσους τον συναναστρέφονταν. Γύριζε στα καφενεία και παρακινούσε τους αγρότες να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, δικαιώματα που οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν, καθώς θεωρούσαν την κακοποίηση και την εκμετάλλευση τους άδικο, αλλά νόμιμο δικαίωμα των τσιφλικάδων. Γρήγορα απέκτησε κι άλλους φανατικούς εχθρούς που σχεδίαζαν την εξόντωσή του.  

Το χαστούκι στον Σλήμαν 

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Αντύπα άρχισε με το φραστικό επεισόδιο που είχε στην Αθήνα με τον Αγαμέμνονα Σλήμαν, γιο του περίφημου αρχαιολόγου που ανακάλυψε την Τροία. Ο Σλήμαν ήταν βουλευτής και μεγαλοτσιφλικάς στην Αγιά Θεσσαλίας. Με απαξιωτικό τρόπο αυτός και κυρίως η ελληνογερμανίδα γυναίκα του αποκαλούσαν τον Αντύπα “λούμπεν” και εξέφραζαν δημόσια την απέχθειά τους, λέγοντας ότι “είναι θρασύς” που τολμά να περνά από μπροστά τους και να τους κοιτάζει. Ο Αντύπας το πληροφορήθηκε και, όταν τυχαία τους συνάντησε σ’ ένα καφενεία, ζήτησε εξηγήσεις. Λέγεται ότι ο Αντύπας ρώτησε τον Σλήμαν: “Γιατί με κατηγορείς;” και ο πολιτικός-τσιφλικάς του απάντησε: “Σε κατηγορώ με το δικαίωμα ενός ελεύθερου πολίτη”. Τότε ο Αντύπας τον χαστούκισε δυνατά σχολιάζοντας: “Τότε κι εγώ σε χαστουκίζω με το δικαίωμα ενός ελεύθερου πολίτη”. Όπως γράφτηκε, “το χαστούκι ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα” και έδωσε το μέτρο της ανυποταγής απέναντι στους τσιφλικάδες, τους επιστάτες και φυσικά το κράτος. Τότε για δέυτερη φορά, ο φλογερός κοινωνικός επαναστάτης βρέθηκε στη φυλακή. Η απολογία του στη δίκη ήταν ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στο κράτος και τους τσιφλικάδες: “Εις τη Θεσσαλίαν η κατάστασις είναι αθλία και η εικών απαισία. Έλληνες αδελφοί μας, γυμνοί και κατίσχνοι, εφ’ ων τα οστά μόνον και η επιδερμίς προσκολλώνται, χρησιμεύουσιν ως φορτηγά ζώα των ημεδαπών τυράννων”. Και η καταδίκη του, εικοσαήμερη φυλάκιση.

Η δολοφονία και η παρακαταθήκη 

Ο Μαρίνος Αντύπας ως επιστάτης έμενε στο ίδιο οίκημα με τον άτεγκτο συνάδελφό του, Ιωάννη Κυριάκο, τον αδίστακτο επιστάτη του Μεταξά. Στις 8 μαρτίου 1907, ο Αντύπας επέστρεψε στον Πυργετό και πήγε για ύπνο στο κονακι των επιστατών. Όταν προσπάθησε να ανέβει στον όροφο, διαπίστωσε ότι ο Κυριάκος είχε κλειδώσει την πόρτα του διαδρόμου και έτσι δεν μπορούσε ν’ ανέβει στο δωμάτιό του για να κοιμηθεί μετά από μία κοπιαστική μέρα. Χτύπησε πέντε-έξι φορές την πόρτα του Κυριακού και στο τέλος του άνοιξε η γυναίκα του. Της έκανε παρατήρηση, αλλά αυτή δεν απάντησε. Σπάνια μιλούσε.dolofonia Antypa dimosievma Το επόμενο βράδυ, στις 8 Μαρτίου του 1907, ο Αντύπας βρήκε και πάλι την πόρτα κλειστή. Άρχισε να τη χτυπά με μεγαλύτερη ένταση αυτή τη φορά. Τότε ακούστηκε ο Κυριακός να λέει στη γυναίκα του: “Πήγαινε να ανοίξεις μωρέ σ’ αυτό το παλιόσκυλο”. Ακολούθησε έντονο φραστικό επεισόδιο, με τον Αντύπα να φωνάζει: “Γιατί έκλεισες την πόρτα, αφού ξέρεις ότι είμαι κάτω και σε λίγο θα αποσυρθούμε στα δωμάτιά μας;” Η ένταση κορυφώθηκε, με τον θηριώδη Κυριακό να αρπάζει τον μικροκαμωμένο Αντύπα και να τον τραβά στο δωμάτιό του. Οι μάρτυρες καταθέτουν ότι ξεκρέμασε την καραμπίνα από τον τοίχο και του έριξε. Η πρώτη μπαταριά τον τραυμάτισε ελαφρά, αλλά στη συνέχεια ο Κυριακός τον πυροβόλησε και δεύτερη φορά. Ο Αντύπας ξεψύχησε λίγη ώρα αργότερα στα χέρια του ξαδέρφου του, Παναγιώτη Σκιαδαρέση. Τα τελευταία του λόγια ήταν η πολιτική του παρακαταθήκη στους αγρότες: “Ελευθερία, ισότης, αδελφότης”, ψέλλισε και πέθανε. photo057Ο αστυνόμος τηλεγράφησε αμέσως ότι “Αντύπας ραπίσας Κυριακού εφονεύθη αμυνομένου”. Δηλαδή, προτού ακόμη αρχίσει η ανακριτική διαδικασία, οι αρχές είχαν βγάλει πόρισμα ότι ο Aντύπας χτύπησε πρώτος κι ότι ο δολοφόνος ήταν σε άμυνα. Ήταν φανερό ότι το κατεστημένο ήθελε να προστατέψει τον δολοφόνο και σίγουρα δεν στενοχωρήθηκε καθόλου που ο Αντύπας βγήκε από τη μέση. Η είδηση για τη δολοφονία απλώθηκε στον κάμπο σαν ανεξέλεγκτη φωτιά. Η σορός του Αντύπα μεταφέρθηκε από χωρικούς στη Λάρισα, όπου εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. “Είναι ανώτερον πάσης περιγραφής το μεγαλείον, όπερ ενείχεν η επιτάφιος πομπή, η συνέχουσα δε τα πλήθη συγκίνησις, ήτις εξερρήγνυτο, ενός πασχόντος λαού δύναται να παράσχη το μέτρον της μεγάλης συμφοάς”, έγραψε τότε η εφημερίδα Πανθεσσαλική. Ο Κυριακός δικάστηκε, αλλά το δικαστήριο με μια μνημειώδη απόφαση τον αθώωσε, επειδή το θύμα του διατάραξε τον ύπνο! Ο δικαστής δέχθηκε ότι ο Μαρίνος Αντύπας εφονεύθη έπειτα από “βρασμό ψυχικής ορμής, που δημιουργήθηκε λόγω του ακατάλληλου της ώρας και λόγω του ύπνου της οικογενείας του δολοφόνου”. Οι κολίγοι δεν ξέχασαν ποτέ τον Αντύπα, που έγινε θρύλος και σύμβολο. Ο θάνατός του ήταν σπόρος για τους αγώνες των αγροτών, που οδήγησαν στη μεγάλη εξέγερση στο Κιλιλέρ και τελικά στη νομοθετική ρύθμιση που έδωσε επιτέλους γη και δικαιώματα στους φτωχούς καλλιεργητές....