Ένα Ποίημα για την Ειμαρμένη

Παλίρροια, φωνή στην άμπωτη

κυμάτων υπερήχων,

αγνώριστη ηχώ της νοσταλγίας,

ύψωσε τη θλίψη σου

κατάρτι στον απόηχο της απουσίας.

Ανείπωτη διάθεση φυγής

σε παρασύρει

σε ασύμμετρη κλίμακα αναχώρησης.

Ακάλεστη απόγνωση της λέξης,

ήχοι πλάγιοι και άτεγκτοι,

δεινοί ταξιδευτές

του φόβου και της ημέρας

που έσκυψε να αποφύγει την τροχιά της,

χωρίς συναίσθηση συνέχειας.

Αλλά, ποιός μπορεί να νικήσει την απόλυτη σιωπή?

Ποια στιγμή νικά τον πανδαμάτορα Χρόνο?

Όλα μηδαμινά, απλές σταγόνες από κρύσταλλο,

μπροστά σε σένα, θολή και θεία Ειμαρμένη!