Καθήκον και Υποχρέωση κατά τον Iμμάνουελ Καντ

Καθήκον και Υποχρέωση κατά τον Iμμάνουελ Καντ

Ι. Μπορεί στην καθημερινή χρήση της γλώσσας οι όροι υποχρέωση και καθήκον να χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, σαν να σημαίνουν δηλαδή ακριβώς το ίδιο πράγμα, στην πραγματικότητα όμως ο όρος υποχρέωση είναι λάθος να ταυτίζεται με το όρο καθήκον, αφού, όπως έδειξε ο Καντ, προηγείται η υποχρέωση και έπεται το καθήκον. Συγκεκριμένα ο Καντ υποστηρίζει «ότι σε μια γενική πρακτική φιλοσοφία (… μόνο εντελώς αντικανονικά μπορεί να γίνει) λόγος και για τους ηθικούς νόμους και για το καθήκον, αφού, τα κίνητρα που φτιάχνει η λογική εντελώς a priori δεν πρέπει να συγχέονται με τα εμπειρικά κίνητρα που ορθώνει ο νους σε γενικές έννοιες με σύγκριση μόνο των εμπειριών». Ή για να το πούμε με άλλα λόγια στην ηθική του Καντ οι ηθικές μας υποχρεώσεις πηγάζουν αποκλειστικά και μόνο από τη βούλησή μας, η οποία ακολουθώντας τον φυσικό της σκοπό είναι ο καθολικός νομοθέτης της ανθρωπότητας», ενώ τα καθήκοντά μας ακολουθούν κατά πόδας τις ηθικές μας υποχρεώσεις για να τις πραγματώσουν, αφού, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Κάντ, καθήκον θα πρέπει να ονομάζεται «η αντικειμενική αναγκαιότητα μιας πράξης που από υποχρέωση».

Πώς, όμως, κατάφερε ο φιλόσοφος να συνειδητοποιήσει την εννοιολογική διαφορά που υφίσταται μεταξύ των όρων υποχρέωση καθήκον; Ποιο νήμα ακολούθησε στη σκέψη του και πώς τεκμηριώνει τα επιχειρήματά του; Άραγε πιστεύει ότι μεταξύ των εν λόγω όρων υφίσταται χάσμα αγεφύρωτο ή μήπως όχι; Πώς θα αξιολογήσουμε ηθικά μια πράξη που γίνεται από καθήκον και πως θα την διαφοροποιήσουμε από μια πράξη που γίνεται από υποχρέωση; Με ποια επιχειρήματα ο Καντ επιχειρεί να ανατρέψει την προ αυτού φιλοσοφική παράδοση; Και πώς εν τέλει αντιμετωπίστηκαν οι απόψεις του από τους επιγόνους του;

Στη συνέχεια θα επιχειρήσω να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά εξετάζοντας τις απόψεις του Καντ υπό το πρίσμα της συστηματικής ηθικής φιλοσοφίας.

ΙΙ. Κατά τον Καντ, οι φιλοσοφίες του ηδονισμού π.χ. ή του ωφελιμισμού μόνο καταχρηστικώς μπορεί να αποκαλούνται ηθικές για δύο λόγους: 1. γιατί οι εισηγητές των δεν μπόρεσαν να διακρίνουν το εμπειρικό τμήμα της ηθικής -που ο φιλόσοφος το ονομάζει πρακτική ανθρωπολογία- από το ορθολογικό τμήμα της ηθικής -που ο φιλόσοφος το αποκαλεί κατεξοχήν ηθική φιλοσοφία- και 2. γιατί στα διδάγματά τους η υποκειμενικότητα των ηθικών επιλογών μας δεν μπορεί να συνυπάρξει με την αντικειμενικότητα των ηθικών μας δεσμεύσεων. Στην ηθική, παρατηρεί ο Καντ,

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΣΤΑΝΑ!!!!

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...Πριν 6 χρόνια, ίσως και 7 (αλλά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι) κυκλοφόρησε στο internet ένα σκίτσο σε ξένο site (φημολογείται από κάποιον Σουηδό), που τότε απλά μας έδειχνε κάτι που για κάποιους ήταν άπιαστο όνειρο. Μας έδειχνε την αλλαγή ηγεσίας σε παγκόσμιο επίπεδο από ένα μανιασμένο πλήθος ανθρώπων.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΕΙΣ!!!! ΤΑ ΑΔΥΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΣ ΑΣΤΑΝΑ!!!!

Το ζητούμενο είναι ότι οι αρχηγοί κρατών που τους έκοβε το νήμα ένα γιγάντιο ψαλίδι από το πλήθος, κρατούσε μια γιγάντια φιγούρα σαν μαριονέτα, που στο κεφάλι της έφερε το σύμβολο των illuminati. Δηλαδή την γιγάντια πυραμίδα με το μάτι. Από πίσω από την γιγάντια φιγούρα υπήρχε η σκιά μιας πόλης, η οποία στην αρχή φάνταζε σαν ένα φανταστικό σχέδιο του καλλιτέχνη...Η πρώτη αποκάλυψη, εάν μπορούμε να την πούμε έτσι, είναι ότι πριν 4 χρόνια περίπου το περιοδικό national geographic έκανε ένα θέμα για μια νέα πόλη με το όνομα ΑΣΤΑΝΑ (Καζακστάν), παράφραση του ονόματος ΣΑΤΑΝΑ.Τελικά το πίσω φόντο της πόλης δεν ήταν φαντασία (τουλάχιστον για εμένα).

Ήταν

η πόλη Αστάνα... Τα μνημεία που φαίνονται στο σκίτσο είναι ίδια με τα μνημεία που έχει η πόλη Αστάνα... Και τι περίεργο; Η τεράστια φιγούρα ξεπηδάει από εκεί...

Τώρα ας έρθουμε στα πιο καλά όμως...

Ο πρώτος ηγέτης κράτους που το γιγάντιο ψαλίδι του πλήθους κόβει το νήμα δεν μας είναι ξεκάθαρο ποιος είναι, μιας και στο σκίτσο-φωτογραφία δεν φαίνεται. Προφανώς ο σκιτσογράφος δεν ήξερε από που θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Φυσικά σύμφωνα με την ιστορία όλοι ξέρουμε ότι η καρατόμηση ηγετών ξεκινά από το Ιράκ και τον Σαντάμ Χουσεΐν, το έτος 2006! Άρα προφανώς ο ηγέτης που δεν είναι ορατός είναι ο Σαντάμ, ο οποίος απαγχονίστηκε.

Ο δεύτερος στην σειρά είναι ο πρώην Πρόεδρος της Αιγύπτου, Μουμπάρακ... Ο Μουμπάρακ αναγκάστηκε να παραιτηθεί, εξαιτίας της εξέγερσης εναντίον του... Έτσι, το 2011, ο Μουμπάρακ πέφτει από τον προεδρικό θώκο της Αιγύπτου και οδηγείται πάνω στο κρεβάτι του, στο ειδικό δικαστήριο της Αιγύπτου. Εντελώς τυχαία το σκίτσο-φωτογραφία τον δείχνει ξαπλωμένο – τον μοναδικό.

Ο τρίτος κατά σειρά...

Η ψήφος-Eduardo Colombo

 Η ψήφος και η καθολική ψηφοφορία
«Οι αναρχικοί δεν ψηφίζουν!» Ακούμε αρκετά συχνά αυτή τη διαβεβαίωση. Είναι αλήθεια;

To κείμενο που παρουσιάζεται εδώ αποτελεί μέρος του βιβλίου “Η βούληση του λαού – Δημοκρατία και Αναρχία” του Eduardo Colombo, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες. Ο αυθεντικός τίτλος του κειμένου είναι “Η ψήφος και η καθολική ψηφοφορία”

Η ψήφος
Ας δούμε αρχικά τι θα πει ψηφίζω.
1. Η ψήφος είναι μια διαδικασία που επιτρέπει την έκφρα- ση μιας γνώμης ή μιας βούλησης. Στη λατινική ετυμολο- γία, votum είναι η μετοχή αορίστου του ρήματος vovere: επικαλούμαι (Λιτρέ), κάνω ευχή, δίνω ή αρνούμαι την ευχή μου. Ψηφίζοντας, παραχωρεί κανείς τη φωνή του στο σώμα των ιερέων (στις αρχαίες χριστιανικές αδελφό- τητες). Μπορεί κανείς να ψηφίσει με ποικίλους τρόπους – για παράδειγμα, κατά παραγγελία ή αυτοπροσώπως. Η ψηφοφορία, ή ψήφος, είναι μια μέθοδος που συνήθως χρησιμεύει για την ανάδειξη μιας πλειοψηφίας (σχετι- κής, απλής, 3/4 κ.ο.κ.). Δεν έχει νόημα παρά μόνο στις περιπτώσεις που μπορεί να θεωρηθεί ότι η ύπαρξη μιας πλειοψηφικής γνώμης χρειάζεται ώστε να απαντηθεί το ερώτημα που τίθεται.
2. Το να ψηφίζει, λοιπόν, κανείς σημαίνει

Η ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η ομάδα αίματος των καθαρόαιμων Ελλήνων (Βασίλης Ραφαηλίδης* - 1987)

ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμα. 

Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιότητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.

Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει» την «καθαρότητα» του αίματός της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέλη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυτή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες. Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες.

ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής.

Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, ταγμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματός τους.

Και ωστόσο, δεν έλειψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ' ένα οιονεί αναπαρα­γωγικό ιπποφορβείο. Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακριβώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια καθαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.

Αυτή η ολοφάνερα ανόητη πίστη, η τόσο διαδεδομένη ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε πως ο «χόμο σάπιενς» έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα, προκειμένου να γίνει όντως σοφός. Και εν πάση περιπτώσει, απ' τον «χόμο. σάπιενς» πρέπει να αποκλειστούν εξαρχής οι ρατσιστές, που εδώ σε μας πήραν το ψευδώνυμο «εθνικόφρονες». Που σημαίνει «άνθρωποι που φρονούν – σκέφτονται – εθνικά». Αλλά για να σκέφτεσαι εθνικά πρέπει να σκέφτεσαι… αιματολογικά. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύεις πως το αίμα σου έχει μια ειδική ποιότητα, οπωσδήποτε καλύτερη απ” την ποιότητα οποιουδήποτε άλλου που ανήκει σε άλλη… ομάδα (εθνικού) αίματος.

Ο ρατσισμός, λοιπόν, είναι φασισμός. Και ο φασισμός είναι

πρωτογονισμός, ακριβώς γιατί είναι ρατσισμός. Για ράτσες μιλούν σήμερα μόνο οι ζωολόγοι, οι κτηνίατροι και οι κρετίνοι. Κάθε «εθνικόφρων» λοιπόν κρύβει μέσα του ένα φασίστα. Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα φασιστικά καθεστώτα στηρίχτηκαν στους «εθνικόφρονες». Ούτε είναι τυχαίο ακόμα, που η εθνικοφροσύνη έχει την τάση να πυκνώνει όσο προχωρούμε προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από δω και η λογικότατη άποψη, πως η κουταμάρα πολώνεται προς τα δεξιά – χωρίς, δυστυχώς, να είναι αποκλειστικό της προνόμιο. Διότι υπάρχει και μια… αριστερή κουταμάρα. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν έχει την… αιματολο­γική καθαρότητα της δεξιάς κουταμάρας, που είναι πολύ πιο εκνευριστική και, φυσικά, πολύ πιο επικίνδυνη. (Ανάμεσα σε δύο ηλίθιους