Συνέντευξη:Diamanda Galas
Μου αρέσει να μάχομαι και να προσβάλλω όσους ψεύδονται
Γεννημένη στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, η Αδαμαντία Ξυνογαλά, ή αλλιώς Ντιαμάντα Γκαλάς έδειξε ότι με τη φωνή της μπορεί να εκφράσει όλη την παράνοια και τον τρόμο αυτού του κόσμου. Έχοντας έφεση στο πιάνο, σπούδασε κλασική μουσική και τζαζ, καθώς και visual-art performance. Στο μεσοδιάστημα υπήρξε φοιτήτρια Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας.
«Ήμασταν μια ομάδα που αντί να κάνουμε πειράματα σε ποντίκια, αποφασίσαμε να κάνουμε τις έρευνες στο ίδιο μας το σώμα. Εκεί κόλλησα ηπατίτιδα C από μολυσμένη σύριγγα. Επιβίωσα όμως, όπως και από τις χημειοθεραπείες, οπότε θα συνεχίσω να τραγουδάω ώσπου να πέσω νεκρή».
Το γονίδιο ή το πείσμα προσδιορίζουν τον επιζήσαντα;
«Όταν είσαι μανιακός με τη γνώση όπως εγώ, δεν χρειάζεται να ακολουθείς τα βήματα κανενός. Οι γονείς μου διαρκώς επέμεναν ότι κάποια πράγματα βρίσκονται στα γονίδια. Από την άλλη, δεν ξέρω αν όπως λέει η Βίβλος η αγάπη κινεί βουνά, αλλά νομίζω ότι η οργή αποτελεί μια ανεξάντλητη δύναμη επιβίωσης».
Το καλλιτεχνικό της ντεμπούτο το έκανε το 1979 στο Φεστιβάλ του Αβινιόν, κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην όπερα «Μια μέρα σαν τις άλλες» του Βίνκο Γκλομποκάρ βασισμένη σε ντοκουμέντα της Διεθνούς Αμνηστίας για μια Τουρκάλα που βασανίσθηκε από τις τουρκικές αρχές.
Μέσα στη δεκαετία του ’80, όλη της η ενέργεια κατευθύνθηκε στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τα θύματα του AIDS, μάστιγα από την οποία έχασε και τον πολυαγαπημένο αδερφό της. Μια οργή που αποτυπώθηκε στα δάχτυλα του αριστερού χεριού της, όπου έχει χτυπημένο το τατουάζ «we are all HIV+» (Είμαστε όλοι θετικοί στον ιό του AIDS).
Από την άλλη, ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 2003 με τον τίτλο « Defixiones, Will and Testament» υπήρξε μια σπαρακτική επιστροφή στις ρίζες της, καθότι είναι αφιερωμένος στη γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσύριων την περίοδο 1916 - 1923.
«Defixiones σημαίνει κατάρα (από το λατινικό defixio ή αλλιώς κατάδεσμος στα Ελληνικά) και στη σύγχρονη ιστορία, συνδέεται με τις εθνοκαθάρσεις των μειονοτήτων της Ανατολίας και Μ. Ασίας. Επρόκειτο για μια προειδοποιητική πέτρινη επιγραφή σε τάφους λαών όπως οι Έλληνες ή οι Αρμένιοι και είχε το νόημα ότι αν σκάψει κανείς το μνήμα, όλες οι επόμενες γενιές εκείνου που το έκανε, θα υπέφεραν απίστευτα δεινά. Οι Τούρκοι σύλησαν τους τάφους μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι δεν φοβούνται, αλλά και για να πάρουν τα χρήματα από τις τσέπες και τα δακτυλίδια από τα χέρια των νεκρών. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι θέλησαν να βεβαιωθούν ότι αυτοί οι λαοί ουδέποτε θα ξανά υπάρξουν».
«Όταν είσαι μανιακός με τη γνώση όπως εγώ, δεν χρειάζεται να ακολουθείς τα βήματα κανενός. Οι γονείς μου διαρκώς επέμεναν ότι κάποια πράγματα βρίσκονται στα γονίδια. Από την άλλη, δεν ξέρω αν όπως λέει η Βίβλος η αγάπη κινεί βουνά, αλλά νομίζω ότι η οργή αποτελεί μια ανεξάντλητη δύναμη επιβίωσης».
Το καλλιτεχνικό της ντεμπούτο το έκανε το 1979 στο Φεστιβάλ του Αβινιόν, κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην όπερα «Μια μέρα σαν τις άλλες» του Βίνκο Γκλομποκάρ βασισμένη σε ντοκουμέντα της Διεθνούς Αμνηστίας για μια Τουρκάλα που βασανίσθηκε από τις τουρκικές αρχές.
Μέσα στη δεκαετία του ’80, όλη της η ενέργεια κατευθύνθηκε στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τα θύματα του AIDS, μάστιγα από την οποία έχασε και τον πολυαγαπημένο αδερφό της. Μια οργή που αποτυπώθηκε στα δάχτυλα του αριστερού χεριού της, όπου έχει χτυπημένο το τατουάζ «we are all HIV+» (Είμαστε όλοι θετικοί στον ιό του AIDS).
Από την άλλη, ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 2003 με τον τίτλο « Defixiones, Will and Testament» υπήρξε μια σπαρακτική επιστροφή στις ρίζες της, καθότι είναι αφιερωμένος στη γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσύριων την περίοδο 1916 - 1923.
«Defixiones σημαίνει κατάρα (από το λατινικό defixio ή αλλιώς κατάδεσμος στα Ελληνικά) και στη σύγχρονη ιστορία, συνδέεται με τις εθνοκαθάρσεις των μειονοτήτων της Ανατολίας και Μ. Ασίας. Επρόκειτο για μια προειδοποιητική πέτρινη επιγραφή σε τάφους λαών όπως οι Έλληνες ή οι Αρμένιοι και είχε το νόημα ότι αν σκάψει κανείς το μνήμα, όλες οι επόμενες γενιές εκείνου που το έκανε, θα υπέφεραν απίστευτα δεινά. Οι Τούρκοι σύλησαν τους τάφους μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι δεν φοβούνται, αλλά και για να πάρουν τα χρήματα από τις τσέπες και τα δακτυλίδια από τα χέρια των νεκρών. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι θέλησαν να βεβαιωθούν ότι αυτοί οι λαοί ουδέποτε θα ξανά υπάρξουν».
Αν και προφανώς αυτό -ευτυχώς- δεν συνέβη, γεγονότα όπως αυτά, δεν τα αντιμετωπίζουν όλοι με τέτοια θέρμη.
«Οι άνθρωποι που είναι κυνικοί ή αδιάφοροι σε ζητήματα γενοκτονίας, παραβίασης δικαιωμάτων και ασθενειών, είναι εκείνοι που νομίζουν ότι η πάρτη τους είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους.
Κοιτούν αλλά δεν βλέπουν, γιατί απλά δεν νοιάζονται. Έτσι είναι δυστυχισμένοι για λόγους που οποιοδήποτε ανεπτυγμένο όν αν τους άκουγε, το λιγότερο θα εξοργιζόταν. Πρόκειται για την αληθινή φύση της μιζέριας.
Άλλοι όμως που έχουν περάσει πραγματικά δύσκολα -φτώχεια, αρρώστιες, απώλειες, αφόρητη μοναξιά- αν και θα είχαν κατά κάποιο τρόπο το δικαίωμα να παρακάμψουν τις αδικίες και τα εγκλήματα κατά λαών, δεν το βλέπουν έτσι.
Όχι ότι αυτή είναι η προϋπόθεση για να ενδιαφερθείς, αλλά όταν συμβαίνει είναι παρηγορητικό όσο και παράδοξο: ο βολεμένος να γκρινιάζει και ο πονεμένος να συμμερίζεται και να συμπαραστέκεται».
«Οι άνθρωποι που είναι κυνικοί ή αδιάφοροι σε ζητήματα γενοκτονίας, παραβίασης δικαιωμάτων και ασθενειών, είναι εκείνοι που νομίζουν ότι η πάρτη τους είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους.
Κοιτούν αλλά δεν βλέπουν, γιατί απλά δεν νοιάζονται. Έτσι είναι δυστυχισμένοι για λόγους που οποιοδήποτε ανεπτυγμένο όν αν τους άκουγε, το λιγότερο θα εξοργιζόταν. Πρόκειται για την αληθινή φύση της μιζέριας.
Άλλοι όμως που έχουν περάσει πραγματικά δύσκολα -φτώχεια, αρρώστιες, απώλειες, αφόρητη μοναξιά- αν και θα είχαν κατά κάποιο τρόπο το δικαίωμα να παρακάμψουν τις αδικίες και τα εγκλήματα κατά λαών, δεν το βλέπουν έτσι.
Όχι ότι αυτή είναι η προϋπόθεση για να ενδιαφερθείς, αλλά όταν συμβαίνει είναι παρηγορητικό όσο και παράδοξο: ο βολεμένος να γκρινιάζει και ο πονεμένος να συμμερίζεται και να συμπαραστέκεται».
Αυτή είναι και η «συγγένειά» σου με το Αρμενικό ζήτημα;
«Είναι οι Ποντιακές ρίζες από τον πατέρα μου, οι Αρμένιοι φίλοι μου όπως ο καθηγητής Πήτερ Μπαλακιάν και η ιδιοσυγκρασία μου. Ακόμα και αν αντιμετώπιζα λιγότερες δυσκολίες ή και τραγωδίες στη ζωή μου, το Αρμενικό ζήτημα θα με επηρέαζε.
Δεν είναι δυνατόν να έχεις τόσα θύματα σφαγής και να υποκρίνεσαι πως δεν υπήρξαν ποτέ. Τελικά η φιλαυτία και η ηλιθιότητα ευθύνονται για όλες τις αδικίες. Το βλέπουμε σήμερα, σε αυτό που συμβαίνει στους Παλαιστινίους ή σε αυτό που συνέβη στους Κυπρίους».
«Είναι οι Ποντιακές ρίζες από τον πατέρα μου, οι Αρμένιοι φίλοι μου όπως ο καθηγητής Πήτερ Μπαλακιάν και η ιδιοσυγκρασία μου. Ακόμα και αν αντιμετώπιζα λιγότερες δυσκολίες ή και τραγωδίες στη ζωή μου, το Αρμενικό ζήτημα θα με επηρέαζε.
Δεν είναι δυνατόν να έχεις τόσα θύματα σφαγής και να υποκρίνεσαι πως δεν υπήρξαν ποτέ. Τελικά η φιλαυτία και η ηλιθιότητα ευθύνονται για όλες τις αδικίες. Το βλέπουμε σήμερα, σε αυτό που συμβαίνει στους Παλαιστινίους ή σε αυτό που συνέβη στους Κυπρίους».
Φαίνεται πάντως πως οι Αρμένιοι έχουν ενδιαφερθεί περισσότερο από τους Έλληνες για τη δουλειά σου.
«Στο Λος Άντζελες όταν εμφανίζομαι - όπου βέβαια η αρμενική παροικία είναι μεγάλη- η συμπαράστασή τους είναι μοναδική, ενώ των Ελλήνων αρκετά χλιαρή. Νομίζω, ότι οι Έλληνες δεν δραστηριοποιούνται τόσο όσο οι Αρμένιοι.
Είναι πιο συμβιβασμένοι με την αυταπάτη της Ελληνοτουρκικής φιλίας και δεν διεκδικούν -ακόμα και αν κάτι τους αφορά έστω και έμμεσα ή ακόμη και άμεσα - γιατί περιμένουν κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Αλλά, υπάρχουν και άπειρες περιπτώσεις -όπου κυρίως τα εγγόνια Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας- αποδεικνύονται ιδιαίτερα μαχητικά ώστε να μην παραχαραχτεί η ιστορία των παππούδων και των γιαγιάδων τους».
«Στο Λος Άντζελες όταν εμφανίζομαι - όπου βέβαια η αρμενική παροικία είναι μεγάλη- η συμπαράστασή τους είναι μοναδική, ενώ των Ελλήνων αρκετά χλιαρή. Νομίζω, ότι οι Έλληνες δεν δραστηριοποιούνται τόσο όσο οι Αρμένιοι.
Είναι πιο συμβιβασμένοι με την αυταπάτη της Ελληνοτουρκικής φιλίας και δεν διεκδικούν -ακόμα και αν κάτι τους αφορά έστω και έμμεσα ή ακόμη και άμεσα - γιατί περιμένουν κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Αλλά, υπάρχουν και άπειρες περιπτώσεις -όπου κυρίως τα εγγόνια Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας- αποδεικνύονται ιδιαίτερα μαχητικά ώστε να μην παραχαραχτεί η ιστορία των παππούδων και των γιαγιάδων τους».
Δηλαδή, μια περίπου οικογενειακή υπόθεση.
«Τελείως, αλλά όλο αυτό είναι λάθος. Αν οι Αρμένιοι δεν είχαν υποστεί τη γενοκτονία θα έπρεπε -όπως κάθε λαός οφείλει- να είναι ευαισθητοποιημένοι σε οτιδήποτε συμβαίνει σε άλλες χώρες. Το ίδιο και οι Αμερικάνοι πριν την 11η Σεπτεμβρίου. Όπως και όσοι δεν είναι φορείς ή ασθενείς του AIDS, για αυτή τη γενοκτονία μέσω του ιού HIV».
«Τελείως, αλλά όλο αυτό είναι λάθος. Αν οι Αρμένιοι δεν είχαν υποστεί τη γενοκτονία θα έπρεπε -όπως κάθε λαός οφείλει- να είναι ευαισθητοποιημένοι σε οτιδήποτε συμβαίνει σε άλλες χώρες. Το ίδιο και οι Αμερικάνοι πριν την 11η Σεπτεμβρίου. Όπως και όσοι δεν είναι φορείς ή ασθενείς του AIDS, για αυτή τη γενοκτονία μέσω του ιού HIV».
Το AIDS με ποιο τρόπο είναι γενοκτονία;
«Διάκριση, αποκλεισμός και εξόντωση, με συνέπεια εκατομμύρια θύματα.
Και ταυτόχρονα υπάρχουν τόσες πολλές συνιστώσες που εμπλέκονται στην εξέλιξη και εξάπλωση αυτής της επιδημίας.
Είναι γενοκτονία με το να παραμένουν τα θύματα “αόρατα” σε κάθε μεριά του πλανήτη, με το να επικρατεί αυτή η απαράδεκτη ως σήμερα ομοφυλοφοβία -ακόμα και στις τάχα μου προοδευτικές χώρες- συν την ανευθυνότητα της επιστημονικής έρευνας, που εξαρτάται από το πόσα λεφτά της “χώνουν” για να λειτουργήσει όπως οφείλει. Ξοδεύονται μυθικά ποσά για πολέμους και ψυχοτρόπα φάρμακα, αλλά όχι για τον ιό του HIV.
Και δεν θα ασχολούνταν καθόλου, αν κάποιοι από όλους αυτούς τους “υπεράνω” πολιτικούς, επιστήμονες ή και ακτιβιστές δεν είχαν αρρωστήσει.
Τελικά κανείς δεν κάνει τίποτα παρά μόνο όταν το πρόβλημα του χτυπήσει την πόρτα.
Όμως, ρωτάμε τα θύματα αν μπορούν να περιμένουν τους άχρηστους υπόλοιπους;»
«Διάκριση, αποκλεισμός και εξόντωση, με συνέπεια εκατομμύρια θύματα.
Και ταυτόχρονα υπάρχουν τόσες πολλές συνιστώσες που εμπλέκονται στην εξέλιξη και εξάπλωση αυτής της επιδημίας.
Είναι γενοκτονία με το να παραμένουν τα θύματα “αόρατα” σε κάθε μεριά του πλανήτη, με το να επικρατεί αυτή η απαράδεκτη ως σήμερα ομοφυλοφοβία -ακόμα και στις τάχα μου προοδευτικές χώρες- συν την ανευθυνότητα της επιστημονικής έρευνας, που εξαρτάται από το πόσα λεφτά της “χώνουν” για να λειτουργήσει όπως οφείλει. Ξοδεύονται μυθικά ποσά για πολέμους και ψυχοτρόπα φάρμακα, αλλά όχι για τον ιό του HIV.
Και δεν θα ασχολούνταν καθόλου, αν κάποιοι από όλους αυτούς τους “υπεράνω” πολιτικούς, επιστήμονες ή και ακτιβιστές δεν είχαν αρρωστήσει.
Τελικά κανείς δεν κάνει τίποτα παρά μόνο όταν το πρόβλημα του χτυπήσει την πόρτα.
Όμως, ρωτάμε τα θύματα αν μπορούν να περιμένουν τους άχρηστους υπόλοιπους;»
Νιώθεις σαν μια πριγκίπισσα σε εξορία;
«Δεν είμαι τόσο άνετη, για αυτό μπορώ και συνδέω τα ολοκαυτώματα με τις επιδημίες. Όλα είναι μέρος μιας νοσηρής νοοτροπίας, γιατί δεν θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ταυτόχρονα επιδιώκουμε με κάθε τρόπο, να εξαφανίσουμε τα ίχνη που μας καθιστούν υπόλογους. Άπαντες λειτουργούν σαν μια Λαίδη Μάκμπεθ, που άπαξ και διώξει το αίμα από τα χέρια της, μπορεί να συνεχίσει σαν να μη συνέβη τίποτα την άθλια ζωούλα της».
«Δεν είμαι τόσο άνετη, για αυτό μπορώ και συνδέω τα ολοκαυτώματα με τις επιδημίες. Όλα είναι μέρος μιας νοσηρής νοοτροπίας, γιατί δεν θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ταυτόχρονα επιδιώκουμε με κάθε τρόπο, να εξαφανίσουμε τα ίχνη που μας καθιστούν υπόλογους. Άπαντες λειτουργούν σαν μια Λαίδη Μάκμπεθ, που άπαξ και διώξει το αίμα από τα χέρια της, μπορεί να συνεχίσει σαν να μη συνέβη τίποτα την άθλια ζωούλα της».
Για αυτό έχεις δηλώσει πως η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων δεν πρόκειται να αναγνωρισθεί.
«Φυσικά. Επιπλέον θίγονται οι οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με την Τουρκία και το Ισραήλ, που την στηρίζουν.
Άλλωστε έχει φανεί το πόσο υποκριτική και άδικη απέναντι στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι η διπλωματία και ευρύτερα η πολιτική. Διότι τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα δεν συγκινούνται από τις απώλειες και τους θρήνους, ούτε από τις απεχθείς πράξεις και τις συμφορές που προκαλούν.
Είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει να μάχομαι και να προσβάλλω όσους ψεύδονται».
«Φυσικά. Επιπλέον θίγονται οι οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με την Τουρκία και το Ισραήλ, που την στηρίζουν.
Άλλωστε έχει φανεί το πόσο υποκριτική και άδικη απέναντι στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι η διπλωματία και ευρύτερα η πολιτική. Διότι τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα δεν συγκινούνται από τις απώλειες και τους θρήνους, ούτε από τις απεχθείς πράξεις και τις συμφορές που προκαλούν.
Είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει να μάχομαι και να προσβάλλω όσους ψεύδονται».
Με ποιον ακριβώς τρόπο;
«Σκοπός μου είναι να αφυπνίσω το κοινό μου από το λήθαργο της απάθειας, είτε
πρόκειται για την επιδημία του AIDS, είτε για το ολοκαύτωμα των Αρμενίων, των Ποντίων και Ασσυρίων εκείνη την αιματηρή περίοδο. Να απογυμνώσω με τα τραγούδια μου την υποκρισία και τη συγκάλυψη και να τα μετατρέψω σε θρησκευτική επίκληση».
«Σκοπός μου είναι να αφυπνίσω το κοινό μου από το λήθαργο της απάθειας, είτε
πρόκειται για την επιδημία του AIDS, είτε για το ολοκαύτωμα των Αρμενίων, των Ποντίων και Ασσυρίων εκείνη την αιματηρή περίοδο. Να απογυμνώσω με τα τραγούδια μου την υποκρισία και τη συγκάλυψη και να τα μετατρέψω σε θρησκευτική επίκληση».
Οπότε το Θείο, έχει σχέση με την ψυχή της Ντιαμάντα Γκαλάς.
«Εξαρτάται. Πάντως δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη εννοούν. Όταν κυκλοφόρησε η τριλογία η «Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» (που αποτελείται από τους δίσκους The Divine Punishment, Saint Of The Pit και You Must Be Certain of the Devil), χρησιμοποίησα κείμενα της Βίβλου αλλά και την ποίηση του Έντγκαρ Άλλαν Πόε σε συνδυασμό με ηλεκτρονική μουσική και εξπρεσιονιστική όπερα. Μια προβοκατόρικη - για τα αποκαλούμενα Θεία- προσέγγιση, που αντιπροσωπεύει το πώς νοιώθω απέναντι στην κακώς εννοούμενη θρησκευτικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο προσεύχομαι με το δικό μου τρόπο.
Όπως συμβαίνει με τα μοιρολόγια της Μάνης, τα ρεμπέτικα ή τα μπλουζ.
Προσευχές είναι, για όσους χάθηκαν αλλά και για την ψυχή μας».
«Εξαρτάται. Πάντως δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη εννοούν. Όταν κυκλοφόρησε η τριλογία η «Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου» (που αποτελείται από τους δίσκους The Divine Punishment, Saint Of The Pit και You Must Be Certain of the Devil), χρησιμοποίησα κείμενα της Βίβλου αλλά και την ποίηση του Έντγκαρ Άλλαν Πόε σε συνδυασμό με ηλεκτρονική μουσική και εξπρεσιονιστική όπερα. Μια προβοκατόρικη - για τα αποκαλούμενα Θεία- προσέγγιση, που αντιπροσωπεύει το πώς νοιώθω απέναντι στην κακώς εννοούμενη θρησκευτικότητα των ανθρώπων. Ωστόσο προσεύχομαι με το δικό μου τρόπο.
Όπως συμβαίνει με τα μοιρολόγια της Μάνης, τα ρεμπέτικα ή τα μπλουζ.
Προσευχές είναι, για όσους χάθηκαν αλλά και για την ψυχή μας».
Θεωρείς τον εαυτό σου, ως μια κλασική Ελληνίδα μοιρολογίστρα;
«Απόλυτα, αν και η προσέγγισή μου δεν είναι ακαδημαϊκή. Πολλοί στην Αμερική με ρωτάνε από πού προέρχεται αυτή η μουσική παράδοση, διότι το μόνο που ξέρουν από την Ελλάδα είναι -στην καλύτερη περίπτωση- ο Σωκράτης και το …σουβλάκι.
Ωστόσο σε χώρες της Αφρικής , στην Αιθιοπία και την Ουγκάντα γνωρίζουν καλά το μοιρολόι, γιατί συνιστά μέρος της κουλτούρας τους».
«Απόλυτα, αν και η προσέγγισή μου δεν είναι ακαδημαϊκή. Πολλοί στην Αμερική με ρωτάνε από πού προέρχεται αυτή η μουσική παράδοση, διότι το μόνο που ξέρουν από την Ελλάδα είναι -στην καλύτερη περίπτωση- ο Σωκράτης και το …σουβλάκι.
Ωστόσο σε χώρες της Αφρικής , στην Αιθιοπία και την Ουγκάντα γνωρίζουν καλά το μοιρολόι, γιατί συνιστά μέρος της κουλτούρας τους».
Μεγάλο μέρος από το κοινό σου,
ανήκουν και στο δυτικοτραφές ρεύμα του Gothic-στο οποίο οι νεαροί
Αρμένιοι σπάνια συμμερίζονται.
«Καταρχήν θεωρώ πως οι Goth έχουν εξαιρετικό κριτήριο αισθητικής στο ντύσιμο τους, αν και δεν κρίνεις τις ποιότητες κάποιου από τον τρόπο που ντύνεται.
Όμως, αν ένα άτομο περνάει πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να είναι όμορφος και ιδιαίτερος στη συναυλία μου… δεν έχω καμία αντίρρηση.
Παρατήρησα πάντως ότι πρόκειται για πολύ ευγενικά και συναισθηματικά παιδιά με γονείς είτε συντηρητικούς είτε αδιάφορους, που ντύνονται διαρκώς στα μαύρα ή έχουν βικτωριανή ή και βαμπιρική όψη, μόνο και μόνο για να δηλώσουν το δικαίωμά τους να διαφέρουν και να μην είναι βαρετοί όπως η πλειοψηφία των συνηθισμένων.
Κάτι που ακόμα ενοχλεί, σοκάρει και δεν είναι εύκολα αποδεκτό».
«Καταρχήν θεωρώ πως οι Goth έχουν εξαιρετικό κριτήριο αισθητικής στο ντύσιμο τους, αν και δεν κρίνεις τις ποιότητες κάποιου από τον τρόπο που ντύνεται.
Όμως, αν ένα άτομο περνάει πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να είναι όμορφος και ιδιαίτερος στη συναυλία μου… δεν έχω καμία αντίρρηση.
Παρατήρησα πάντως ότι πρόκειται για πολύ ευγενικά και συναισθηματικά παιδιά με γονείς είτε συντηρητικούς είτε αδιάφορους, που ντύνονται διαρκώς στα μαύρα ή έχουν βικτωριανή ή και βαμπιρική όψη, μόνο και μόνο για να δηλώσουν το δικαίωμά τους να διαφέρουν και να μην είναι βαρετοί όπως η πλειοψηφία των συνηθισμένων.
Κάτι που ακόμα ενοχλεί, σοκάρει και δεν είναι εύκολα αποδεκτό».
Κάποιοι σχολιάζουν πως στις εμφανίσεις σου μοιάζεις με δαιμονισμένη.
«Εκτός σκηνής, είμαι τελείως διαφορετική και η εικόνα του εαυτού μου δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε προβάλλω προς τα έξω στις εμφανίσεις μου.
Το ίδιο έκανε και ο Νιζίνσκυ και ονομάζεται επαγγελματισμός. Εκτός αν είσαι ο Jussi Bjoerling που μπορούσε να τραγουδάει στον ύπνο του.
Προσωπικά έχω το άγχος του να πάνε όλα καλά, με τη λογική του ότι αν μπορούσα να με παρακολουθήσω ως κοινό, να δήλωνα πως ενθουσιάστηκα».
«Εκτός σκηνής, είμαι τελείως διαφορετική και η εικόνα του εαυτού μου δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε προβάλλω προς τα έξω στις εμφανίσεις μου.
Το ίδιο έκανε και ο Νιζίνσκυ και ονομάζεται επαγγελματισμός. Εκτός αν είσαι ο Jussi Bjoerling που μπορούσε να τραγουδάει στον ύπνο του.
Προσωπικά έχω το άγχος του να πάνε όλα καλά, με τη λογική του ότι αν μπορούσα να με παρακολουθήσω ως κοινό, να δήλωνα πως ενθουσιάστηκα».
Και τι γίνεται με τους έκπτωτους αγγέλους, που αρκετοί στίχοι σου μνημονεύουν;
«Αναφέρεσαι μάλλον στην πρόσκληση που είχα κάποτε να συμμετάσχω στην Σχολή Σατανισμού του Άντον Λαβέι στο Λας Βέγκας, και την οποία αρνήθηκα.
Πολύ γοητευτικός άνδρας, και εξ αιτίας αυτού ομολογώ πως κάποιες φορές το μετάνιωσα. Ωστόσο για να υπάρχει Διάβολος απαραίτητος είναι ο Θεός.
Οι έκπτωτοι άγγελοι στους οποίους αναφέρομαι είναι προικισμένα, εφυϊή και ταλαιπωρημένα πρόσωπα όπως ο Πόε, ο Μπωντλαίρ, ο Παζολίνι ή ο Μπάροουζ. Όπως και αρκετοί από εμάς, που ακόμα προσπαθούμε να χωρέσουμε σε έναν κόσμο που δεν θελήσαμε και δύσκολα μας αντέχει».
«Αναφέρεσαι μάλλον στην πρόσκληση που είχα κάποτε να συμμετάσχω στην Σχολή Σατανισμού του Άντον Λαβέι στο Λας Βέγκας, και την οποία αρνήθηκα.
Πολύ γοητευτικός άνδρας, και εξ αιτίας αυτού ομολογώ πως κάποιες φορές το μετάνιωσα. Ωστόσο για να υπάρχει Διάβολος απαραίτητος είναι ο Θεός.
Οι έκπτωτοι άγγελοι στους οποίους αναφέρομαι είναι προικισμένα, εφυϊή και ταλαιπωρημένα πρόσωπα όπως ο Πόε, ο Μπωντλαίρ, ο Παζολίνι ή ο Μπάροουζ. Όπως και αρκετοί από εμάς, που ακόμα προσπαθούμε να χωρέσουμε σε έναν κόσμο που δεν θελήσαμε και δύσκολα μας αντέχει».
Οι Στωικοί έλεγαν πως αν περιμένεις από τη ζωή μόνο ευτυχία, είσαι ανόητος.
«Φυσικά, γιατί το είχαν συνειδητοποιήσει. Και εγώ ακολουθώ τα διδάγματά τους. Δεν με γοητεύει η κάθοδός μου σε νοσηρές καταστάσεις, η απόγνωση και η κατάθλιψη, αλλά όταν τραγουδάω γι’ αυτές, το κάνω χωρίς περιστροφές.
Άλλωστε πολλοί μου έχουν πει ότι η μουσική μου θυμίζει τα μανιάτικα μοιρολόγια. Αλλά γενικά αποφεύγω να χαρακτηρίζω τη δουλειά μου. Θα έλεγα πως, όπως οι Αρχαίοι Έλληνες, στέκομαι με το ένα πόδι στον Ουρανό και με το άλλο στον Άδη, κρατώντας την ισορροπία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι δίσκοι ή οι εμφανίσεις μου, δεν προσφέρονται για διασκέδαση».
«Φυσικά, γιατί το είχαν συνειδητοποιήσει. Και εγώ ακολουθώ τα διδάγματά τους. Δεν με γοητεύει η κάθοδός μου σε νοσηρές καταστάσεις, η απόγνωση και η κατάθλιψη, αλλά όταν τραγουδάω γι’ αυτές, το κάνω χωρίς περιστροφές.
Άλλωστε πολλοί μου έχουν πει ότι η μουσική μου θυμίζει τα μανιάτικα μοιρολόγια. Αλλά γενικά αποφεύγω να χαρακτηρίζω τη δουλειά μου. Θα έλεγα πως, όπως οι Αρχαίοι Έλληνες, στέκομαι με το ένα πόδι στον Ουρανό και με το άλλο στον Άδη, κρατώντας την ισορροπία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι δίσκοι ή οι εμφανίσεις μου, δεν προσφέρονται για διασκέδαση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου