Η μπαλάντα του ηλίθιου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Ευτυχώς γλυτώσαμε ακόμη μια φορά. Για φανταστείτε να μην γινόταν η αξιολόγηση. Για φανταστείτε να μην είχαμε να πληρώσουμε τους δανειστές. Δεν θα είχαμε να φάμε. Δεν θα είχαμε καύσιμα, χαρτί υγείας, φάρμακα. Δεν θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε. Όσο για δουλειές, άστα! Δεν θα είχαμε πια ούτε ένα γιαουρτάκι για τον παππού και τη γιαγιά. Αφήστε που οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, μαζί με τον Αλάριχο, την Ζήνα (την πολέμαρχο κι όχι την τραγουδίστρια) μαζί με τον Αττίλα θα ρήμαζαν με επιδρομές τον άτυχο τόπο μας.

Κι όλα αυτά γιατί
ορισμένοι τρελοί απαιτούν να φύγουμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Απαιτούν εδώ και τώρα να σταθούμε με τις δικές μας δυνάμεις στα πόδια μας, ανεξάρτητοι, αφεντικά στον τόπο μας. Άκου τρέλα! Μα γίνονται αυτά! Πού αλλού στον κόσμο έγιναν για να γίνουν σε μας! Δηλαδή τι θέλουν; Να φέρουν τα πάνω-κάτω; Να σηκωθούν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι; Να μας κάνουν Βόρεια Κορέα;

Ο Λεβέντης τ' άκουσε και του 'ρθε αποπληξία. Μα καλά τι λένε αυτοί οι τρελοί, είπε ο μέγας αυτός εθνοπατέρας; Και που θα βρούμε τζόκερ πού να κερδίζει 1 εκατομμύριο ευρώ; Σκέτη τρέλα, αναφώνησε...

Μέχρι και η κ. Βανδή, η γνωστή κυρία του πενταγράμμου, βγήκε να μας συνετίσει. Έτσι και φύγουμε από το ευρώ, θα είναι καταστροφή. Μας το διαβεβαιώνει η κ. Βανδή. Όπως παραμονές του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 μας το διαβεβαίωνε κι ο κ. Ρουβάς μαζί με όλο το αφάν γκατέ του καλλιτεχνικού στερεώματος της νύχτας.

Φανταστείτε να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ και να μην έχουμε πια Βανδή, Ρουβά και τόσους άλλους άξιους καλλιτέχνες που έχουν υποβιβάσει τη μουσική κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα των παλαιών σκυλάδικων και αρκουδιάρικων. Γιατί πώς να το κάνουμε. Χωρίς χαρτί υγείας μπορούμε. Υπάρχουν πάντα οι πατροπαράδοτες μολόχες. Χωρίς καύσιμα πάλι μπορούμε. Υπάρχουν οι σβουνιές από τα ζώα. Χωρίς τα είδη διατροφής εκ Δύσεως μπορούμε. Υπάρχουν τα αγριόχορτα, οι ακρίδες και τα βελανίδια. Αλλά χωρίς Βανδή, Ρουβά, Κουβά και αποδέλοιπους είναι αδύνατον να αντέξει ο σύγχρονος Έλλην!

Στα τάλεντ σόου της απύθμενης υποκουλτούρας σήμερα η Ελλάδα αναστενάζει, όπως επί χούντας στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Κι όποιος γλυτώσει τον περιμένουν στη γωνία οι γνωστοί καλλιτέχνες της αριστεράς και της προόδου. Από τη σημερινή πλύση εγκεφάλου, γούστου, αξιοπρέπειας και τσαγανού δεν γλυτώνει κανένας.

Και φυσικά υπάρχει πάντα και το ρεφρέν της μπαλάντας του ηλίθιου: Έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι, κοίτα τη δουλίτσα σου, κοίτα εσύ πώς θα τα βγάλεις πέρα κι άσε τους δημίους σου να παίρνουν ανενόχλητοι τις αποφάσεις!

Κι όσο η τηλεόραση δεν εμφανίζει έναν πολυπόθητο σωτήρα, για να τον πάρουμε ξωπίσω σαν πρόβατα, δικαίως καθόμαστε στα αυγά μας και κακαρίζουμε εναγωνίως κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε το μοιραίο. Δεν έχουμε ηγέτες, λέει μια άλλη αποστροφή της μπαλάντας του ηλίθιου. Λες και οι ηγέτες εμφανίζονται ξαφνικά όπως ο Ιησούς όταν είπε στο νεκρό Λάζαρο, δεύρο έξω!

Δεν χρειάζεται ούτε καν να κουράσουμε το μυαλό μας. Έτσι λειψό που είναι, δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμαι κάτι εξαιρετικά απλό. Αν δεν δώσουμε εμείς τη δύναμη σ' αυτούς που οφείλουν να τραβήξουν μπροστά, τότε πώς θα μπορέσουν να τα φέρουν εις πέρας; Αν δεν βάλουμε πλάτη όλοι εμείς, δεξιοί και αριστεροί, σε μια δύναμη που είναι γέννημα θρέμμα δικό μας για να τραβήξει μπροστά ως το τέλος, τότε τι περιμένουμε; Και από ποιούς το περιμένουμε; Από τους ζεν πρεμιέ της τηλεόρασης, ή της πολιτικής;

Όμως υπάρχει κι άλλο ένα επίμετρο της μπαλάντας του ηλίθιου: Μα γιατί δεν τα βρίσκετε όλοι εσείς του αντιμνημονιακού χώρου; Έτσι είναι. Πού να κάνουμε τον κόπο να βάλουμε το λειψό μυαλουδάκι μας να σκεφτούμε το τι χρειάζεται να γίνει και μάλιστα να γίνει τώρα αμέσως. Γιατί να το κουράζουμε; Μήπως το κουράσαμε και ποτέ. Όχι βέβαια. Μια ζωή παραδίδαμε εν λευκώ τη ζωή μας σε όποιον φαινόταν ως το λιγότερο κακό. Και να που φτάσαμε.

Έλα μωρέ, τα ίδια λέτε! Γιατί να μην τα βρείτε; Συνεχίζει η μπαλάντα του ηλίθιου. Φυσικά. Ξεγελά ποτέ κανείς τον ηλίθιο; Ποτέ! Δεν έχει σημασία αν εσύ παλεύεις για μια διέξοδο ώστε ο κοσμάκης να μην χρειάζεται να πληρώνει ούτε τσεντέζιμο για το σύνολο του χρέους, όταν όλοι οι άλλοι αντιμνημονιακοί ζητούν νέους φόρους για να πληρωθεί έστω κι ένα μέρος του. Δεν έχει καμιά σημασία αν εσύ παλεύεις για μια Ελλάδα ελεύθερη, δημοκρατική κι ανεξάρτητη, όπου ο αγνός κι άδολος πατριωτισμός θα ανταμείβεται. Σε αντίθεση με την προδοσία και το ξεπούλημα στο όνομα ιδεολογιών και ιδεολογημάτων.

Δεν έχει καμιά σημασία αν εσύ θέλεις ένα εθνικό κρατικό νόμισμα που να στηρίζεται αποκλειστικά στο να έχουν δουλειά όλοι, πλήρη και σταθερή απασχόληση, να έχουν εισόδημα όλοι που να τους προστατεύει από τη φτώχεια και η παραγωγή να γίνεται για την ικανοποίηση πρώτα και κύρια των εγχώριων αναγκών του ίδιου του λαού. Σε αντίθετση με όλους τους άλλους που είτε αποζητούν την επιστροφή σε μια παραλλαγή της παλιάς δραχμής, ή ακόμη χειρότερα δουλεύουν για την εισαγωγή μιας κατοχικής δραχμής. Ενώ οι αντικαπιταλιστές της αριστεράς ονειρεύονται έναν κομμουνισμό του στρατώνα, όπου με όπλο τον ισοπεδωτισμό του υποτελούς θα βγάλουν το άχτι τους σε βάρος της πλειοψηφίας που για δεκαετίες δεν τους είχε ποτέ και με το δίκιο της σε εκτίμηση.

Ποιόν νοιάζουν όλα αυτά; Πότε τον ένοιαξαν; Μήπως τον ένοιαξαν όταν πήγε σαν κοπάδι και ψήφιζε μαζικά τον αντιμνημονιακό Τσίπρα και τον μέγα πατριώτη Καμμένο; Την ίδια μπαλάντα του ηλίθιου ακούγαμε και τότε. Γιατί δεν πάτε μαζί; Κι όταν απαντούσες, όχι δεν πάμε μαζί γιατί εμείς δεν θέλουμε να εξαπατήσουμε τον κόσμο, δεν θέλουμε να βάλουμε πλάτη στο επόμενο μνημόνιο, ούτε θέλουμε να εξαγοραστούμε με θώκους και οφίτσια, η μπαλάντα του ηλίθιου είχε την απάντηση: Το κάνετε για το εγώ σας! Και θα μείνετε για πάντα στο περιθώριο...

Τα ίδια και σήμερα. Η μπαλάντα του ηλίθιου σε νέες δόξες. Στην αριστερά μάλιστα κάνει σουξέ η ίδια μπαλάντα του ηλίθιου με ρεφραίν, είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε! Ποτέ δεν γνώρισα τόσους ηλίθιους στη ζωή μου, που δεν ξέρουν τίποτε άλλο από το να αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια. Ο παραλογισμός σ' όλο του το μεγαλείο!

Τώρα ειλικρινά καταλαβαίνω, νιώθω αληθινά πώς αισθανόταν ο Ντοστογιέφσκι όταν έγραφε τον Ηλίθιο. Αποπνέει τη βαθιά νοσηρότητα της Ρωσικής μικροαστικής κοινωνίας της εποχής του, όπως η μπαλάντα του ηλίθιου αποπνέει την τρομακτική παρακμή της ελληνικής κοινωνίας σήμερα.

Όμως για μένα και πολλούς σαν και μένα δεν μας τρομάζει η ανωνυμία, δεν μας τρομάζει να μείνουμε έξω από ένα κοινοβούλιο που εμπνέει και εμπνέεται από την μπαλάντα του ηλίθιου. Αυτό που μας τρομάζει είναι αυτό που συμβαίνει ήδη γύρω μας κι αυτό που έρχεται στην αμέσως επόμενης στροφή του δρόμου. Για όσο καιρό ο λαός μας συνεχίζει να κάνει σουξέ την μπαλάντα του ηλίθιου.

Σε όσους λοιπόν δεν τρομοκρατούνται με ότι ζούνε, αλλά τρέμουν να διεκδικήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία του λαού και της πατρίδας τους. Σε όσους ελπίζουν ακόμη ότι ανακυκλώνοντας τα υλικά κατεδάφισης από τη δεξιά ή την αριστερά θα βρουν διέξοδο, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι να τους θυμίσουμε το Θούριο του Ρήγα - αν τους λέει κάτι- και να τους υπογραμμίσουμε: Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί/ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί.

Ιδίως όταν αυτός ο ξένος εμφανίζεται συχνά ως ντόπιος που στρατολογεί σε ξενοκίνητες ή ξενόφερτες ιδεολογίες, διχάζοντας το λαό σε δεξιούς και αριστερούς, σε θρησκόληπτους και αιρετικούς, σε δικούς μας και δικούς τους.

Μόνο όσοι νιώθουν βαθιά μέσα τους αυτή την προσταγή του Ρήγα μπορούν να νιώθουν αισιόδοξα για το άμεσο μέλλον. Μόνο αυτοί μπορούν να δώσουν τελικά λύση στο σημερινό αδιέξοδο. Κανείς άλλος. Για τους υπόλοιπους, ίσως σαν παρηγοριά, θα υπάρχει πάντα η μπαλάντα η ηλίθιου μέχρι να παραδώσουν την μίζερη ψυχή τους σε τόπο χλοερό και τόπο αναψήξεως.